بیماران دچار میگرن به طور شایع، عوامل شعله‌ور‌کننده‌ای را گزارش‌می‌دهند که سبب بروز حمله می‌شود. شاید در همه‌ی این گزارش‌ها تماس با نور روشن و ورزش در بیشترشان دیده می‌شود. با هدف تأیید عوامل شعله‌ور کننده به گزارش خود بیماران، پژوهشگران 27 بیمار دچار میگرن با اورا را فراخواندند که عوامل شعله‌ور‌کننده‌ی شخصی نور یا نورجرقه‌زن، نرمش شدید یا هر‌دو را گزارش کرده بودند. پژوهشگران با این محرک‌ها، جلسه‌های تحریک را شروع کرده و بیماران را به‌مدت 3 ساعت بعد‌از هر‌جلسه پایش‌کرده و به‌دنبال آن یادداشت نشانه مرخص نمودند.
در‌مجموع سه بیمار دارای رویدادهای میگرن با اورا به‌دنبال تحریک بودند، یک بیمار دیگر دچار میگرن بدون اورا بود. در هیچ‌یک از 11بیمار با تحریک نوری حمله‌ی مرتبط با آن دیده نشد. چهار نفر از 12بیماری که فقط زیر تأثیر نرمش شدید بودند دچار میگرن القایی شدند. فقط یک مورد از این میگرن‌ها با اورا همراه بود.
مصنفان نتیجه‌گیری کرده‌اند که ممکن‌است میگرن همراه اورا با کوشش شدید در زیرگروه بیماران شعله‌ور شود، نتیجه‌ای که ایشان حدس می‌زنند بیشتر به خاطر میگرن باشد تا اورا. همچنین حدس‌زده می‌شود که این همراهی از‌نظر علمی محتمل باشد حتی اگر مکانیسم‌های علت واضح نباشند. این محققان نتیجه‌گیری کرده‌اند که پائین‌بودن نرخ شعله‌وری سبب می‌شود برای بررسی‌های پیشرفته‌ی میگرن، ورزش شدید، مدل تجربی ضعیفی باشد.
Neurology 2013 Jan 29
فقدان هر‌نوع حمله‌ی میگرنی در اثر تحریک فقط با تحریک نوری، سبب شک به نور روشن یا جرقه‌زن به‌عنوان عامل شعله‌ورکننده در میگرن می‌شود. این اسناد تقریباً همیشگی بیمار، درواقع نشانه‌ی پیش‌بینی‌کننده‌ی میگرن است. پائین‌بودن قابلیت اعتماد به‌عوامل شعله‌ور‌کننده‌ی طبیعی گزارش‌شده در بررسی حاضر حاکی از‌آن است که عوامل محرک یک مجموعه هستند. به‌عنوان مثال، در‌یک بیمار مفروض، تحریک با نور روشن لازم‌است با خواب ضعیف و استرس همراه باشد تا بتوان آن را عامل قابل‌اعتماد حمله دانست. به‌علاوه، شرایطی که لازم است با اعتماد سبب شعله‌وری میگرن همراه اورا و بدون آن شود ممکن است متفاوت باشد. لازم است در این زمینه بررسی‌های بیشتری در زمینه‌ی تحقیق عوامل شعله‌ور‌کننده‌ی میگرن به‌صورت شاهددار انجام شود. تا آن زمان، مدارک موجود برای تغییر رویه‌ی رایج مستندسازی عوامل شعله‌ورکننده و پیشنهاد راهکارهایی برای محدودکردن احتمال بروز میگرن همراه ناکافی است.
درمان استروک آندوواسکولار تأیید نشد
دو گروه تحقیقاتی برای سنجش آثار درازمدت درمان آندوواسکولار استروک کارآزمایی‌های غیرانتخابی شده انجام دادند.
Ciccone و همکاران به صورت غیرانتخابی 362 بیمار دچار استروک حاد ایسکمیک را تحتدرمان آندوواسکولار ( باهر نوع دستگاه مورد تأیید ترومبکتومی و یا لیتیک درون سرخ‌رگی) یا فقط فعال‌کننده‌ی پلاسمینوژن (TPA) بافتی درون سیاهرگی قرار دادند. پیامد قابل توجه، بقای حیات عاری از ناتوانی در روز90 (مقیاس تغییریافته‌ی رنکین mRs برابر صفر یا 1) در گروه درمان آندوواسکولار برابر 30٪ و در‌گروه TPA درون سیاهرگی 35٪ بود که اختلافی غیر‌قابل‌توجه بود. پس‌از تطبیق از نظر سن، جنس، وخامت استروک یا وجود فیبریلاسیون دهلیزی، نتایج تغییر نکرد.
Broderick و همکاران برای انجام یک بررسی بین‌المللی، تعداد 656 بیمار را بررسی کردند که ظرف 3 ساعت پس از استروک حاد ایسکمیک TPA دریافت داشته بودند. سپس پژوهشگران به صورت غیر انتخابی دوسوم بیماران ر اظرف 5 ساعت از شروع استروک آنژیوگرافی کردند و به دنبال آن درمان آندوواسکولار اکلوزیون‌های شناسایی شده با هر‌نوع وسیله‌ی تأییدشده‌ی ترومبکتومی یا لیتیک درون سرخ‌رگی انجام شد. به‌علت بیهودگی، این کارآزمایی زودتر از موعد پایان یافت. این دو رویکرد درمانی بر پیامد کارکردی 90 روزه (امتیاز mRs کمتر از 2 و 0/41 با درمان آندوواسکولار، 39٪ با TPA تنها)، مرگ و میر (19٪ در برابر 22٪) یا خونروی درون مخی علامت‌دار ظرف 30 ساعت بعد از شروع TPA دارای آثار متفاوتی نبودند. وخامت استروک سبب اختلال قابل توجه در پیامد نشد.
N Engl J Med 2013 Feb 6
نتایج این بررسی‌حاکی از آن است که درمان آندوواسکولار استروک با دستگاه‌های ترومبکتومی نسل اول یا انفوزیون لیتیک درون سرخ‌رگی سبب بهبود پیامدهای درازمدت در مقایسه با TPA درون سیاهرگی نمی‌شود. سایرکارآزمایی‌های اخیر این امید را به وجود آورده‌اند که دستگاه‌های جدیدتر ترومبکتومی با ایجاد امکان کانالیزاسیون مجدد سریع‌تر وکامل‌تر به نفع بالینی بیشتری منتهی شود. درحال حاضر، درمان درون رگی استروک به دنبال TPA درون سیاهرگی احتمالاً منفعت اضافی دیگری دراکلوزیون‌های گردش قدامی ندارد. به جای آن، باید بیماران قابل قبولی را درکارآزمایی‌های غیر انتخابی مقایسه‌ی دستگاه‌های جدید با TPAدرون وریدی شرکت داد.
ثبت نظر