درحال‌حاضر همه می‌دانند که لوسمی لنفاوی مزمن، ریشه‌کن نمی‌شود مگر اینکه بیمار پیوند آلوژن گردد.Chemo immuno therapy در‌این بیماران موجب طول‌عمر زیاد می‌گردد، بنابراین امروزه درمان استاندارد دست‌اول در بیماران مبتلا به CLL که قبلاً درمان نشده‌اند می‌باشد.
در‌عرض ۲تا۵سال اخیر ۲داروی جدید Ibrutinib وIdelalisib به‌عنوان درمان هدفمند مسیر گیرنده‌ی BCR)B-cell-2) بررسی و مورد‌تأیید قرار‌گرفته‌اند.
آنها نسبت به داروهای شیمی‌درمانی، اثر سمی کمتری را در کوتاه‌مدت دارند و مصرف آنها در بیمارانی‌که بیماری آنها عود‌کرده و یا مقاوم به‌درمان هستند، امیدوارکننده می‌باشد. مضافاً اینکه بازدارنده‌ی اختصاصی (BCL-2(selective در حال‌حاضر تحت‌آزمایش و بررسی است. با‌توجه به این یافته‌ها، مصرف آنها به‌عنوان درمان دست‌اول در آینده با معالجات Chemo immuno therapyچالش‌برانگیز خواهد بود.
لازم به‌ذکر است که تجربه‌ی ما به این داروهای نوین محدود بوده و اثر آنها در ادامه‌ی مصرف این داروها نامعلوم است و تا به‌حال بررسی آینده‌نگر Prospective در مورد آنها انجام نشده است. مضافاً براینکه گرچه پیش‌آگهی استفاده از ایمیونوکیموتراپی در بعضی‌ها متفاوت است ولی زیرگروه‌های مهمی از بیماران، عاقبت بسیار خوب (Excellent outcome) با این روش درمانی داشته‌اند. بنابراین این طریق، درمان دست‌اول برای اغلب بیمارانی است که ازنظر جسمی برای آن مناسب باشند. از‌طرف‌دیگر سرطان ثانویه با درمان ایمیونوکیموتراپی باید در زمان طولانی موردتوجه قرار‌گرفته و معین گردد.
محققان مقاله می‌گویند که آنها قبلاً نقش مثبت اضافه‌کردن antiCD20 مونوکلونال یعنی Rituximab به Fludarabine و Cyclophosphamide در بهبودی، طول زمان پیشرفت عاری از بیماری (P.F.S) و طول‌عمر کلی بیمار(OS) در افرادی که ازنظر فیزیکی برای این پروتوکل مناسب هستند و ازنظر بیماری Symptomatic می‌باشند را نشان داده‌اند.
برپایه‌ی این یافته‌ها پروتوکل FCR درمان استاندارد برای افرادی می‌باشدکه قبلاً معالجه نشده‌اند و ازنظر سنی و فیزیکی استحقاق آن را دارند. در‌این‌گزارش نتیجه‌ی این درمان را در‌طول‌زمان متوسط ۵/۹سال به‌اطلاع خوانندگان می‌رسانیم.
به‌رغم نتایج امیدوارکننده‌ی داروهای هدفمند(Targeted) جدید، Chemo immuno therapy با Cyclophosphamide و FC)Fludarabine) با R)Ritoximab) درمان خط‌اول استاندارد برای بیماران مبتلا به CLL مناسب ازنظر فیزیکی می‌باشد که قبلاً معالجه نشده‌اند(درمان FCR).
دراینجا ما اثر و پیگیری درازمدت راندومیزه‌شده‌ی CLL8 را در‌مورد بی‌خطربودن آن و اثر پروتوکل‌هایFC و FCR را در‌مورد ۸۱۷بیمار معرفی‌می‌کنیم؛ منظور اولیه (Primary end point)، زمان عاری‌از پیشرفت بیماری(PFS) و پیگیری متوسط در ۵/۹سال بود.
PFS در‌افرادی‌کهFCR گرفته‌بودند به‌طور‌متوسط ۵۶/۸ماه و آنهایی که با FC درمان شده بودند ۳۲/۹ماه بود.
زمان متوسط زنده‌بودن در بیماران FC ۸۶ماه و در‌گروه FCR هنوز به‌دست‌نیامده است.
در بیمارانی‌که موتاسیونIGHV داشتند، FCR نسبت‌به FC زمان PFS و OR بیشتری داشت.
این نوع بهبودی حاصل شده برای تمام بیماران ازنظر Cytogeneric به غیر از آنهایی که (del(17P داشتند، مساوی بود.
بی‌خطربودن در زمان طولانی نشان‌داد که لوکوپنی درازمدت در‌عرض ۱سال در‌گروه FCR بیشتر‌از FC بود، یعنی ۱۶/۶درصد در‌مقابل ۸/۸درصد. سرطان ثانویه از‌جمله Richler᾽s Transformation در گروه FCR ۱۳/۱درصد و در گروه FC ۱۷/۴درصد بود. لذا درمان خط‌اول Chemo immuno therapy با FCR موجب طولانی‌شدن زمانPFS و زمان عمر کلی OS در بیمارانی می‌گردد که سیتوژنتیک مختلف به‌غیر از (del(17P دارند و سن و وضعیت جسمی آنها مناسب است. دراینجا متأسفانه من ناظر ۲بیمار بودم که توجهی به سن و وضعیت جسمی آنها نشده بود و با دوز کامل این پروتوکل درمان گشته و در نتیجه دچار آیلازی مغز‌استخوان شده و در انتها فوت نمودند.
Ref:Clinical Trials and Observation Long-Term Aemission After FCR Chemolmmuno Therapy In CLL Blood, 14 .Jan 2016. Volume 127 No.2
ثبت نظر