سوراخ‌کردن نواحی مختلف پوست و مخاط بدن به‌منظور آویزان‌کردن حلقه و تزئینات فلزی در جوامع غربی و در میان نسل جوان، به‌وفور شایع بوده و در جامعه ما نیز تب پیرسینگ یا سوراخ‌کردن پوست، به‌شکل چشمگیری رو به‌افزایش است.
انجام عمل پیرسینگ به‌عنوان یک «مد» و یا به‌عنوان نشانه‌ای از گرایش به یک گروه هنری و... اغلب در نسل جوان، طرفداران خود را دارد.
شیوع انجام پیرسینگ براساس تحقیقات صورت‌گرفته نزد جوانان‌غربی، بیش‌از ۱۰درصد بوده و اولین اقدام این نسل به انجام پرسینگ، قبل‌از سن ۱۸سالگی صورت‌می‌گیرد.
محل‌های انجام پیرسینگ:
لاله‌گوش؛ بیشترین محل سوراخ‌کردن و آویزان‌نمودن حلقه و دیگر تزئینات را به‌خود اختصاص می‌دهد. پس‌از‌آن، پره حفرات بینی و یا تیغه میانی بینی و سپس در نواحی دیگر همچون انتهای خارجی ابروها، لب‌ها (به‌ویژه لب تحتانی)، نوک پستان‌ها، ناف و پوست اسکلروتوم، محل‌هایی هستند که این عمل روی آنها انجام می‌گردد.
مخاط بدن نیز از این «مُد» در امان نبوده و محل‌هایی همچون مخاط دهان، زبان، لب‌های بزرگ و کوچک واژن و نیز در ناحیه ماه یا مجرای خروجی ادرار نیز عمل پیرسینگ انجام می‌پذیرد.
موارد منع اقدام «کنتراندیکاسیون»:
۱ـ نزد افراد بدزخم و کلوئیدساز.
۲ـ نزد افرادی‌که دچار کاهش‌ایمنی بدن، (HIV مثبت) و یا تحت‌درمان با داروهای سیتوتوکسیک می‌باشند.
۳ـ افراد مبتلا به دیابت.
۴ـ مبتلایان به سرطان.
۵ـ افراد آلرژیک، اگزمایی و مبتلا به درماتیت تماسی به نیکل و فلزات.
عوارض پیرسینگ:
الف: ایجاد کلوئید و اسکار:
همان‌گونه که اشاره‌شد، نزد افراد بدزخم و کلوئیدساز، شیوع این عارضه بیشتر است و همچنین دستکاری‌کردن حین عمل پیرسینگ و یا بعد‌از آن، باعث ایجاد اسکار و یا کلوئید در محل می‌گردد.
ایجاد کلوئید در محل پیرسینگ، متأسفانه یکی‌از معضلات زیبایی بوده و به‌شدت خود را نمایان می‌سازد و بیشترین مراجعات به مطب‌های پوست، به‌منظور محو این عارضه نازیبا و بدفرم انجام‌می‌پذیرد.
ب: ایجاد عفونت:
قبل از ورود به بحث، ضروری است تا به‌علل ایجاد عفونت، توجهی ویژه‌ای بکنیم:
علت پیدایش عفونت:
ـ ناقص و غیرعلمی استریل‌نمودن وسایل پیرسینگ.
ـ ناقص و غیرعلمی ضدعفونی کردن پوست.
ـ استفاده‌‌نکردن از دستکش استریل.
ـ دستکاری و دستمالی‌نمودن وسیله فلزی موردنظر.
۱ـ عفونت‌های ویروسی:
متأسفانه طبق آمار موجود، خطر انتقال ویروس هپاتیتB و هپاتیتC نزد کسانی‌که اقدام به انجام پیرسینگ می‌کنند، بالاتر می‌باشد.
در‌مورد ابتلا به انتقال ویروسHIV، برای افرادی‌که به‌عمل پیرسینگ مبادرت می‌ورزند نیز تحقیقات وسیعی در‌جریان است.
علت اصلی ابتلا به هپاتیت، عدم استریل نمودن‌علمی‌و کافی وسایل پیرسینگ است که به‌علت استریل‌نمودن ناقص وسایل، موجب انتقال ویروس می‌گردند.
در همین ارتباط، توصیه اکید می‌گردد تا تمامی کسانی‌که می‌خواهند اقدام به پیرسینگ کنند، حتماً باید واکسن هپاتیت را تزریق نمایند و این توصیه برای انجام‌دهندگان پیرسینگ نیز باید انجام‌گیرد.
اگر فردی عمل پیرسینگ انجام‌داده باشد، باید تا ۴ماه، از دادن خون به بانک‌خون و یا به دیگران پرهیز نماید.
۲ـ عفونت‌های میکروبی:
میکروبهای ایجادکننده عفونت:
استرپتوکوک، استافیلوکوک، پسودوموناس آئروژینوس و به‌ندرت میکوباکتری‌ها و کلستریدیوم عامل کزاز (بیشتر در کشورهای فقیر) در زمره میکروبهای عامل عفونت‌های ناشی‌از پیرسینگ می‌باشند.
عفونت‌های ایجادگشته همان‌گونه که قبلاً نیز اشاره‌شد، یا به‌علت استریل‌نشدن وسایل فلزی که برای سوراخ‌نمودن پوست یا مخاط به‌کار گرفته‌می‌شود و یا در‌اثر دستکاری‌کردن پس‌از پیرسینگ ایجاد می‌گردند.
ـ عفونت‌های لوکال:
بین ۱۰تا۲۵درصد‌از افرادی‌که مبادرت به انجام پیرسینگ می‌کنند، به عفونت‌های چرکی در محل سوراخ‌شده پوست یا مخاط مبتلا می‌گردند.
در ابتدا، این عفونت خود را به شکل یک آبسه‌لوکال با حدود مشخص، برجسته، اریتماتو و در زمان لمس نیز دردناک و گرم، نمایان می‌سازد.
اما اگر این عفونت موضعی که ناشی‌از عدم استریل‌نمودن وسایل پیرسینگ به‌وجودآمده به‌فوریت‌درمان نشود، متأسفانه عفونت به‌سرعت به اطراف دست‌اندازی نموده و بافت‌ها و ارگان‌های دیگر را درگیر می‌نماید.
اگر میکروب موردنظر، بافت‌های اطراف محل سوراخ‌شده را عفونی سازد، بدیهی است که عوارض این عفونت می‌تواند تمام بافت آن منطقه را درگیر سازد:
انتشار عفونت به بافت‌های پیرامون:
ـ عفونت چرکی بافت غضروفی، موجب کندروئیت حاد می‌گردد.
ـ عفونت بافت عضلانی زبان، باعث التهاب زبان، اختلال در ترشح غدد بزاقی و ایجاد عفونت مخاط دهان و دندان می‌گردد.
ـ عفونت چرکی در صورت، موجب چرکی‌شدن پوست‌صورت، ورم و التهاب شدید گونه‌ها، لب‌ها و حفرات بینی می‌گردد(سلولیت منتشر).
ـ عفونت‌اندام تناسلی: که با درد و تورم غدد‌لنفاوی انگوینال آغاز‌گشته و با تب، لرز و محدودیت در راه‌رفتن این عفونت پیشرفت‌می‌کند.
ـ عفونت فراگیر ناشی‌از پیرسینگ:
در‌صورتی‌که عفونت ایجادشده به‌دلایل خاص خود محدود نگشته و انتشار‌یابد، می‌تواند عفونت منتشر و مخاطره‌انگیزی را برای سلامتی فرد (سپتی‌سمی) ایجاد‌نماید.
سپتی‌سمی، آندوکاردیت (به‌کرّات گزارش‌می‌شود)، اریتم نودوزا، عفونت‌های استخوانی، مفصلی، شوک‌توکسیک(سپتیک) و از‌جمله، عفونت‌های سیستمیکی هستند که می‌توانند در اثر پیرسینگ، سلامتی فرد را با مخاطره‌ای جدی، تهدید نمایند.
اقدامات پیشگیرانه:
۱ـ ضرورت ارائه آموزش‌های همگانی از‌طرق مختلف، به‌ویژه توسط رسانه‌های همگانی، جهت حساس‌سازی و آگاه‌سازی مردم نسبت‌به مخاطراتی که سلامت افراد ذیربط را تهدید‌می‌کند.
۲ـ تدوین و تصویب قوانین پیشگیرانه، در راستای گذراندن آموزش اجباری افرادی‌که علاقه‌مند به فعالیت در‌این حوزه می‌باشند.
۳ـ ضرورت رعایت الزامی بهداشت فردی پس‌از انجام عمل پیرسینگ، مانند:
ـ پرهیزاز لمس‌کردن فلز و یا محل پیرسینگ.
ـ پرهیز از پوشیدن لباس‌های تنگ.
ـ شستشوی مرتب و مکرر با صابون مایع.
ـ شستشودادن و ضدعفونی‌کردن مکرر حلقه فلزی پیرسینگ توسط سرم فیزیولوژی و صابون.
ـ خشک‌کردن با گاز‌استریل.
و اما سخن آخر:
به‌هنگام بروز عفونت ناشی‌از پیرسینگ چه باید کرد؟
۱ـ نخستین اقدام، خارج‌نمودن حلقه فلزی از محل سوراخ عفونی‌شده می‌باشد.
۲ـ کشف میکروب و تعیین نوع آنتی‌بیوتیک مؤثر
۳ـ تجویز سریع آنتی‌بیوتیک خوراکی و درصورت نیاز تزریقی
۵ـ مراقبت مستمر روزانه تا حصول بهبودی کامل.
ثبت نظر