به‌رسم هرسال و نخستین شمارۀ بهار و با یاد بنیانگذار درست‌کردار، «دکتر فرخ سیف‌بهزاد» و بانام آن‌که آفرید عشق و ایمان و با احترام به مردم نازنین ایران و تقدیم یک سبد حس‌خوب بوییدن‌گل یاس‌رازقی خدمت جامعۀ زحمتکش پزشکان و با یاد شاعر بلندآوازه و فقید سرزمین‌مان رهی‌معیری، نخستین‌سخن این سال را آغازمی‌نمایم:
نوبهار آمد و گل سرزده، چون عارض یار
ای گل تازه، مبارک به تو این تازه بهار
روی سخن امسال من با سال ۱۳۹۷ است؛ درددلی برادروار، تمنایی به‌اندازۀ خواستۀ یک کودک‌خالص، تقاضایی از اعماق وجود تمام مردم سرزمینم که در این سال پیش‌رو، قدری ملاطفت و اندازه‌ای مهر و زیبایی خود را نشانمان داده و به قول شاعر جوان (مهدی‌حاجیان‌پناه):
با بـوسـه‌ای از جـنسِ غزل‌های جـوانـی
بــاید که بیـایی و غـــمم را بـرهانــی
دستانِ من و دامنِ احساسِ تو ای عشق
با ما به ازین باش که با خلق جهانی
سال ۱۳۹۷ را با ادای احترام به بانوان و مردان جامعۀ پزشکی آغاز می‌نماییم که همواره انگشت اتهام به سوی آنان دراز می‌گردد، احترام به استادان و پیشکسوتان عرصۀ‌پزشکی، پرستاران دلسوز، به یاد بزرگان و باعرض ارادت خدمت آن دسته از پزشکان خدمتگزار مناطق محروم که انگیزۀ اصلی بنا نهاده‌شدن این مجموعه توسط بنیانگذارش بود و پس‌از آن به‌یاد بازماندگان زلزله‌های سال‌گذشته کرمانشاه و کرمان، به یاد از دست‌رفتگان حادثۀ سانچی، به‌یاد آتش‌نشانان غیور حادثه پلاسکو و به یاد مسافران از دست‌رفته پرواز یاسوج که شاید تلنگری باشد بر غیرت سال۱۳۹۷ تا قدم در مسیر جبرانِ سال۹۶ و پیش‌‌از‌آن بگذارد.
ثبت نظر