سال‌ها گذشت و چه زودگذشت! از روزی که «دکترفرخ سیف‌بهزاد» استاد دانشمند نهالی را کاشت، ۲۸سال می‌گذرد. در این ۲۸سال در ایران و جهان چنان دگرگونی‌هایی پیش‌‌آمده که ره‌آوردش کمتر کامیابی و بیشتر سرخوردگی، افسردگی و بریدن‌باشندگان بسیاری کشورها بوده‌است. چندان که مجال اندیشیدن و نوآوری را نداشته و نخواهندداشت مگر بگریزند و در کشور دیگری پناه‌گیرند که آنجا نیز تا به نوآوری و بالارفتن از پله برسند، دشواری‌های خودش را دارد.
اما نهال هفته‌نامه «پزشکی‌امروز» همچنان پربار بوده و امروز نیز می‌درخشد. این امر میسّر نمی‌شود مگر با مدیریت درست فرزند شایسته استاد، آقای«مهندس اردوان سیف‌بهزاد» و عشق به پابرجایی و ارزنده‌ترنمودن این هفته‌نامه. درکشوری که شوربختانه ضرب‌المثل «هرسال دریغ از پارسال» بسیار به‌جا جای بازکرده است، دیدن برخی دارندگان کارخانه، سازندگان نوآور، کشاورزان، پزشکان، روزنامه‌داران و هفته‌نامه‌نگاران که تلاش در سازندگی و بالندگی دارند (که شاید سودی نیز نداشته باشد اما انجام می‌دهند تا جایش خالی نشود و بهره برسانند)، نویدبخش می‌باشد:
موجیم که آسودگی ما عدم ماست
ما زنـــده به آنـــیم که آرام نگــیریم
امروز ناباورانه تا به خودآیی فردا می‌شود.در امروز باید زیست و امروز خودرا با آرزوها یا چشم به‌راه کمک‌های درخواستی‌بودن تباه نکن. مهتران آرزو می‌کنند، کهتران و بزرگان تلاش. اما پی‌ریزی برای فردا و آینده، نشان از عشق و تلاش تو به پیشرفت دارد. بسیاری دیپلم یا تخصص که گرفتیم، خود را از خواندن و فراگیری بی‌نیاز می‌دانیم. اما آنان که حتی از دبیرستان رانده‌شده ولی خود را نیازمند فراگیری و اندیشیدن می‌دانند، می‌شوند آنان که «شاهکار» می‌آفرینند و نامشان می‌درخشد که در «تاریخ دانش و هنر» نمونة بسیار دارند.
دفتر(کتاب)، روزنامه وهفته‌نامه‌ها، چندین تن ساده یا کار آزموده را به‌کار می‌گیرند تا به‌خرد، دانش و بینش ما بی‌افزایند. ما در هرکشوری که باشیم نیاز به آگاهی داریم و نقش کتاب، روزنامه و هفته‌نامه در این میان بسیار پررنگ و کارساز می‌باشد و نباید از آن دور‌شد.
ما باید بی‌اندیشیم که در رشته کاری خود (هرچه‌هست) بهسازی‌نموده و پیش‌برویم. آنچه که دیگران انجام‌داده‌اند و ما به گردشان نمی‌رسیم و شادیم که ساخته و پرداختة آنان را می‌خریم و بهره‌مند می‌شویم.
من باوردارم که بانی و گردانندگان امروز «پزشکی‌امروز» همین امر را می‌خواهند و در‌این راه با استادان همکار و همیارشان می‌کوشند.
ما نباید این چنین از قافله‌ها جا بمانیم و با نیروی شگرفی که خداوند در اندیشه، بازو و طبیعت کشورمان نهاده (که متاسفانه بیشتر در راه پیشرفت کشورهای بیگانه در هر رده‌ای به‌کارمی‌بریم و می‌بخشیم) برای خودمان به‌کار بریم تا کم یا بی‌نیاز شویم و سپاس خدا به‌جای آریم. در ایران از اغلب کشورهای جهان بیشتر آفتاب داریم. خورشید با دست ودل بازی به ما «انرژی» می‌رساند و ما کمترین بهره را می‌بریم. برگ را از «چین» می‌آوریم و نمی‌اندیشیم که چینSolar Energyهای انرژی خورشیدی را از کجا آورده است!؟ قطارهای‌برقی را در شهر و روستا به راه‌می‌اندازیم. آب ارزشمند خلیج‌فارس و دریای «مکران» عمان را به دشت‌های حاصلخیز جنوب می‌رسانیم و برای میلیون‌ها تن کارآفرینی می‌کنیم که بسیاری از اینان جوانان دانشمند جویای‌کار و جویای نام کشورمان ایران هستند. نیروی باد نیز همین بهره‌وری را دارد. این تریبون آزاد برجسته‌ترین کارش، رساندن همین آگاهی‌ها و راهنمایی‌ها می‌باشد. در پناه یزدان پیروز و پربار باشید.
ثبت نظر