مطالعات جدید حاکی از مزیت قابل توجه عمل جراحی برای درمان تنگی کانال نخاعی در ناحیه کمری ناشی از تغییرات دژنراتیو با لغزش مهره یا بدون لغزش مهره با مشکلات مهره‌ای ناتوان‌کننده که منجر به کمردرد، پادرد، بی‌حسی و ضعف درپاها می‌شود، بود و طی این مطالعات هیچ یافته‌ای مبنی بر بالاتر‌بودن میزان عوارض عمل جراحی و نیز مرگ و میر در بیماران 80 سال به بالا نسبت به بیماران کمتر از80 سال مشاهده نشد. با رشد جمعیت سالمند در جوامع امروزی، درصد بیماران مبتلا به مشکلات نخاعی نیز افزایش‌‌یافته است.
نتایج این تحقیق جدید در مجله‌ی «جراحی استخوان و مفصل» «Journal of Bone & Joint- Surgery» منتشر‌شده‌است.
بین سال‌های2000 تا 2010، جمعیت شهروندان آمریکایی که دارای سن 80 سال و بالاتر بودند با رشدی 22 درصدی به ۱۱/۲ میلیون نفر رسید، و حدود 47٪ از شهروندان آمریکایی با سن بالای 60 سال از تنگی کانال نخاع کمری رنج می‌برند؛ تنگی کانال نخاعی که به دلیل فرسودگی جسمانی و بالاتر رفتن سن افراد پدید می‌آید.
محققان در بررسی حاضر، توجه خود را روی داده‌های «آزمون نتایج بررسی روی بیماران با مشکلات مهره‌ای (SPORT)» قرار داده‌اند که جامعه آماری آن را 105 بیمار با سن 80 سال و بالاتر، و1130 بیمار با سن کمتر از 80 سال مبتلا به تنگی کانال نخاعی یا تنگی کانال نخاعی همراه با لغزش مهره دژنراتیو تشکیل می‌دادند. مشخصات بالینی بیماران، اعم از سن، جنسیت، قومیت، سطح تحصیلات و جایگاه شغلی، شاخص توده‌ی بدنی (BMI)، استعمال دخانیات، بیماری‌های همراه، میزان درد پا و درد کمر، ارزیابی شخصی در مورد سلامت عمومی و ترجیحات درمانی در ابتدای پروژه به صورت دقیق مورد بررسی قرار گرفتند.میزان درد، ارزیابی سلامت عمومی، عوارض، نیاز به جراحی ثانویه، و میزان مرگ و میر تا چهار سال پس از جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
58 بیمار (55.2٪) که حداقل 80 سال سن داشتند تحت عمل جراحی قرار گرفتند (جراحی به منظور فیوژن مهره‌ها (خشک کردن مفصل یا آرترودز) یا برداشتن تیغه مهره‌ها (Lammectom)که به معنای حذف خارهای مهره‌ای، استخوان و تاندون‌هایی است که ممکن روی اعصاب ستون فقرات فشار وارد کرده باشند) و 749 بیمار (۶۶/۳٪) نیز با سن کمتر از 80 سال تحت این جراحی‌ها قرار گرفتند. بر مبنای داده‌های این مطالعه، میزان بیماری‌های نظیر: فشار خون، بیماری قلبی، پوکی استخوان، و مشکلات مفصلی در بیماران 80 ساله و بالاتر شیوع بیشتری داشت، اما BMI پایین‌تر، شیوع کمتر افسردگی و استعمال دخانیات در این افراد پایین‌تر از افراد کم‌سن‌تر بود. از دیگر یافته‌های تحقیق می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
• درطی یک دوره تقریبا چهار ساله پس از عمل جراحی، بیمارانی که حداقل 80 سال سن داشتند در تمامی پیامد‌های اولیه و ثانویه درمانی به شکل معناداری از بهبودی بهتری نسبت به بیماران دیگری که حداقل 80 سال سن داشتند و تحت درمان غیرجراحی قرار گرفتند برخوردار شدند.
• هر دو گروه ـ کمتر و بیشتر از 80 سال سن ـ از لحاظ میزان عوارض جانبی حین درمان و پس از جراحی، جراحی مجدد، مرگ و میر پس از جراحی تقریبا یکسان بودند.
• در بیماران با سن 80 سال و بالاتر میزان بیشتری از مهره برداری کمری لامینکتومی (تیغه‌برداری) چند سطحی (با سه یا بیشتر از سه سطح از ستون فقرات) نسبت به بیماران با سن کمتر انجام شد (60٪ در برابر 32٪).
• بازدهی و نقش مثبت عمل جراحی در بیماران با حداقل سن 80 سال همانند بیماران جوان‌تر بود؛ البته، به جز نتایج به‌دست آمده از ارزیابی درد و عملکرد فیزیکی، که در افراد با سن زیر 80 سال بالاتر بود.
دکتر جفری ای. رین، جراح ارتوپد در انستیتو روتمان و استادیار بیمارستان دانشگاهی توماس جفرسون در فیلادلفیا، که سرپرستی تحقیق فوق را بر عهده داشت اظهار می‌دارد: «بررسی حاضر نشانگر آنست که عمل جراحی برای درمان تنگی کانال نخاعی در کمر و لغزش مهره‌ای ناشی از تغییرات دژنراتیو در بیماران با سن بالای 80 سال نسبت به درمان‌های غیرجراحی از مزایا و بازدهی بیشتری برخوردار است و بیماران در این گروه سنی پس از عمل جراحی از بهبودی بالایی برخوردار شدند و عوارض جانبی بروز یافته در ایشان نیز تقریبا با گروه سنی کمتر برابری می‌کرد. براساس یافته‌های این تحقیق، عمل جراحی را می‌توان به‌عنوان یک گزینه‌ی درمانی قابل اعتماد برای مشکلات نخاع کمری در بیماران با سن بالای 80 سال در نظر گرفت. تحلیل سودمندی هزینه‌ی عمل جراحی(cost- effectiveness) در این جامعه‌ی بیماران نیازمند پژوهش‌های آتی می‌باشد.»
جزئیات پژوهش:
در پژوهش حاضر به تحلیل درمان بیماران «تنگی کانال نخاعی در کمر» و«لغزش مهره‌ای دژنراتیو»، به ارزیابی نتایج به‌دست آمده از بررسی روی بیماران مشکلات نخاعی (SPORT) پرداخته شد. بیمارانی که حداقل سن آن‌ها 80 سال بود با بیماران با سن کمتر از 80 سال مقایسه شدند.مشخصات پایه‌ای و درمانگاهی بیماران مورد توجه قرار گرفت، و تفاوت بهبودی از ابتدا بین درمان‌های جراحی و غیرجراحی طی یک دوره‌ی چهارساله پس از درمان برای هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. یک تأثیر فردی غیرانتخابی در محاسبه همبستگی بین اندازه‌گیری‌های چندباره در میان افراد مختلف قرار داده شد، و برای مقایسه تأثیر درمان در زیرگروه‌ها، یک فرجه تعامل صوری نیز بین درمان و سن افراد در نظر گرفته شد.
ثبت نظر