بیمار مبتلا به سرطان‌پروستات نسبتاً غیرمهاجم اگر تحت مراقبت دقیق (Careful Monitoring)اورولوژیست قرار‌گیرد احتمال ایجاد سرطان‌پروستات متاستاتیک یا مرگ به‌دلیل این سرطان در بیمار خیلی کاهش پیدا می‌کند.
محققان دانشگاه جان‌هاپکینز داده‌های مربوط به ادامه‌ی زندگی طولانی را در تعدادی مرد مبتلا به تومورهای پروستات آنالیز‌کردند که بیماری آنها در‌حد یک بیماری با خطر تهاجمی(Aggressiveness) پایین یا بسیار پایین طبقه‌بندی شده بود و هدف،پرهیز از درمان مردانی است که به جراحی یا پرتو‌درمانی نیاز ندارند.
مطابق با نتایج این بررسی ازبین ۱۲۹۸مرد، تنها دو فرد از سرطان جان خود را از‌دست‌دادند و تنها در سه‌مورد و آن‌هم پس‌از دوره‌ی پیگیری ۱۵ساله، بیماری به‌حالت متاستازی تبدیل شد.
از دو مردی که در برنامه‌ی نظارتی فعال قرار‌داشتند و از سرطان‌پروستات فوت شدند، یکی بعد‌از ۱۶سال فوت‌کرد و فرد دوم پس‌از اینکه شرکت در نظارت فعال به او توصیه شد، نظارت و کنترل بیماری خود را در بیمارستانی دیگر پیگیری‌کرد و ۱۵ماه پس‌از تشخیص فوت شد.
ازبین ۴۷موردی که به‌دلایلی غیر‌از سرطان‌پروستات فوت شدند (به طور عمده به‌دلیل بیماری‌های قلب‌وعروق) ۹ فرد برای سرطان‌پروستات خود تحت‌درمان قرار‌گرفته بودند. پس‌از۱۰ و ۱۵سال پیگیری، میزان ادامه‌ی حیات بدون مرگ ناشی‌از سرطان‌پروستات در‌این گروه ۹۹/۹درصد بود، درحالی‌که میزان ادامه‌ی حیات بدون متاستاز ۹۹/۴درصد بود.
محققان نتیجه‌گیری‌کردند که در‌بین افراد شرکت‌کننده در‌این‌برنامه درطی ۱۵سال پیگیری درمان، احتمال مرگ ناشی‌از عاملی به غیر از سرطان‌پروستات ۲۴برابر بیشتر‌از احتمال مرگ ناشی‌از سرطان‌پروستات بود.
خطر سرطان‌پروستات کشنده در مردانی با تومورهای کم خطر (Low risk tumors) بیشتر از ۵/۹درصد نیست.
در‌این بررسی اورولوژیست‌ها نمونه‌برداری سالانه از تمامی مردان شرکت‌کننده در‌این‌گروه تحقیقاتی را تا سن ۷۵سالگی انجام دادند. امروزه، پزشکان تنها در‌بین گروه‌های پرخطرتر نمونه‌برداری را انجام‌می‌دهند و نمونه‌برداری، با فناوری هدایت شده توسط MRI انجام می‌شود.
سپس متخصصان آسیب‌شناسی بافت نمونه‌برداری شده را از‌نظر وجود بیومارکرهای ویژه‌ی تشخیص تهاجمی‌بودن سرطان پروستات (پروتئین‌هایی که توسط ژن PTEN ساخته می‌شوند) بررسی می‌کنند.
قابلیت شناسایی مردانی‌که نوع خاموش (بی‌سر و صدا) سرطان را دارند و تنها نظارت مستمر برایشان کافی است، احتمالاً همراه با شناسایی بیومارکرهای بهتر و تکنیک‌های تصویربرداری دقیق‌تر روز‌به‌روز بهبود می‌یابد.
محققان۳۶درصد از شرکت‌کنندگان در‌این تحقیق را درطی ۲سال عضویت در برنامه‌ی نظارت فعال، مجدداً طبقه‌بندی کردند و بیماری آنها را در‌حد سرطان‌پروستات مهاجم‌تر (More aggressive) قراردادند.
در مردان مبتلا به سرطان بسیار کم خطر (Very low)(که اغلب مانع از عضویت در‌این برنامه می‌شود) خطر تجمعی(Cumulative risk) طبقه‌بندی مجدد شدت سرطان به‌این‌صورت است:
• پس‌از ۵سال ـ ۳درصد
• پس‌از ۱۰سال ـ ۲۱درصد
• پس‌از ۱۵سال – ۲۲درصد
در مردان مبتلا به سرطان کم‌خطر(low)ریسک طبقه‌بندی مجدد شدت سرطان به‌این‌صورت بود:
• پس‌از ۵سال – ۱۹درصد
•پس‌از ۱۰ سال – ۲۸درصد
•پس‌از ۱۵ سال – ۳۱درصد
خطر تجمعی طبقه بندی مجدد شدت سرطان تا‌حدی که به‌صورت بالقوه به طور عمده کشنده محسوب شود ولی همچنان قابل درمان باشد، برای مبتلایان به سرطان‌پروستات بسیار کم‌خطر و نیز مبتلایان به سرطان‌پروستات کم‌خطر بیش‌از ۵/۹درصد نیست.
در‌بین افرادی‌که وضعیت سرطان‌پروستات آنها تغییر قابل‌توجهی نشان‌نمی‌داد، ۱۰۹ مرد برای پرتو‌درمانی یا جراحی انتخاب شدند. در‌بین افرادی‌که سرطانهایشان مجدداً طبقه‌بندی شدند، ۳۶۱ فرد برای درمان انتخاب شدند.
توازنی‌ظریف(Careful balance) بین صدمه نزدن بدون اقدام درمانی و درمان بیش‌از‌حد (Over Treating) افراد وجود دارد که گاهی یافتن این توازن دشوار است. اما این داده‌ها می‌توانند در یافتن این نقطه به محققان کمک‌کنند.
بررسی‌ها باید به بیماران اطمینان خاطر‌دهدتا در ا‌فرادی که به‌منظور کنترل سرطان‌پروستات کم‌خطر خود به‌دقت انتخاب شده‌اند و به عضویت در برنامه‌ی نظارت فعال(Active surviellance) درآمده‌اند، احتمال آسیب‌دیدن به دلیل این سرطان بسیار ناچیز است.
این بررسی اخیراً در مجله‌ی Journal of oncology به چاپ رسیده است.
ثبت نظر