ماستیت گرانولوماتوز

ماستیت لوبولار گرانوماتوز، با میکرو آبسه‌ها و ضایعات گرانولوماتوز محدود شده در لوبول‌های پستان مشخص می‌شود. این بیماری نادر و باعلت ناشناخته می‌باشد که در سال‌های اخیر در خانم‌های ایرانی شایع شده است.

این بیماری با یک توده‌ی سفت که گاه تشخیص آن با سرطان مشکل می‌شود و گاه با آبسه‌های متعدد و راجعه و یا فیستول در پستان، مشخص می‌شود. در برخی از موارد بیمار با توده‌ی دردناک و باحساسیت زیاد در لمس مراجعه می‌نماید و گاه پوست نیز زخمی شده است.
این بیماری در خانم‌های جوان و باسابقه‌‌ی بارداری در ۵سال اخیر (در زمان مراجعه) بیشتر دیده می‌شود. اما تمام بیماران از بین خانم‌هایی که قبلاً بچه‌دار شده‌اند نمی‌باشند.

برخلاف ماستیت پری داکتال، این بیماری در آسیا شایع‌تر است و تعدادی از بیماران دخانیات مصرف می‌کردند. جدیداً گزارش‌‌هایی در مورد همراهی این بیماری با افزایش پرولاکتین در خون (Hyperprolactinemia) شامل موارد داروئی ارائه گردیده  است.

پرولاکتین بر دامنه‌ی وسیعی از ضایعات گرانولوماتوز پوستی تأثیر دارد و این امر در مورد پستان نیز می‌تواند صادق باشد. البته هنوز ارتباط افزایش پرولاکتین در خانم‌هایی که قبلاً به ماستیت لوبولار گرانولوماتوز مبتلا شده‌اند، به‌طور کامل مستدل نشده است و بنابراین شرح حال‌های ذکر شده در گزارشات ارائه شده نمی‌تواند قطعی باشد.

در گزارش‌های نادری، علت بیماری  ماستیت گرانولوماتوز لوبولار را کمبود آلفا ۱ آنتی‌ترپسین و گرانولوماتوزوگز ذکر کرده‌اند.

نقش میکروارگانیسم‌ها و میکروب‌ها در اتیولوژی این بیماری  نیز هنوز کاملاً مشخص نمی‌باشد. در یک گزارش از ۱۲خانم مبتلا به این بیماری، در ۹مورد کورینه‌باکتریا (Corynebacteria) دیده شده است.

شایع‌ترین باکتری‌های جدا شده از این بیماران که اخیراً شرح داده شده به‌ترتیب عبارتند از:

Coryne  bacterium KroppenstedtiiوC.AmycolatumوC.Tuberculosteracum

این‌ارگانیسم‌ها معمولاً به پنی‌سیلین و تتراسیکلین حساس می‌باشند. آنتی‌بیوتیک‌هایی که این بیماری در برابر آنها مقاوم می‌باشند تاثیری در بهبود بیماری نخواهند داشت و بنابراین تجویز آنتی‌بیوتیک در این بیماران باید براساس آزمایشات میکروبی و باکتریولوژی موضعی باشد. بررسی‌ها برای پیدا کردن اتیولوژی این بیماری همچنان ادامه دارد.
در بیمارانی که با این بیماری و  پاتولو پستان مراجعه می‌کنند، تشخیص براساس بیوپسی با سوزن‌کور (Core needle Biopsy) خواهد بود. نکته‌ی مهم و قابل توجه برای جراحان این است که: از خارج کردن این تومرها باید خودداری شود زیرا در صورت جراحی‌کردن این بیماران با عوارض ترمیم زخم و ترشح مداوم زخم و فیستول مواجه خواهیم شد.

گاهی بدون درمان و فقط با تحت نظر قرار  دادن بیمار، در ظرف مدت ۶تا۱۲ماه بیماری خودبه‌خود بهبود پیدا می‌کند. در مورد آبسه‌های پیشرونده، اسپیراسیون و یا درناژ با میکرواستریون(شکاف کوچک) لازم خواهد شد. باید توجه داشته باشیم که در بسیاری از موارد بیماری بدون درمان فروکش نخواهد کرد. درمورد مصرف استروئیدها در درمان این بیماری، بررسی‌های‌انجام‌شده بدون نتیجه‌ی قطعی بوده است.

اخیراً ادعا شده که‌ مصرف ‌متوترکسات (Metothrexate) به‌صورت مونوتراپی می‌تواند مؤثر باشد که این ادعا نیز مانند ادعای تأثیر استروئیدهاست ‌و اینکه متوتروکسات بتواند روی ضایعات التهابی این بیماران مؤثر بوده باشد، هنوز روشن نیست. درمورد بیمارانی که با تجویز متوتروکسات بهبود یافته‌اند، لازم  است بررسی‌های بیشتری انجام شود تا مشخص گردد که آیا این بیماران بهبود  یافته در صورت عدم دریافت متوتروکسات نیز خودبه‌خود بهبود می‌یافتند یا خیر.