مطابق توصیه‌ی پزشکان، افرادی‌که با مشکل اختلال خواب دست و پنجه نرم می‌کنند، پیش‌از مصرف‌کردن آرام‌بخش‌ها باید به روان‌درمانی برای راه‌اندازی مجدد الگوهای خواب روی بیاورند. افراد با بی‌خوابی مزمن باید رفتاردرمانی شناختی(Cognitive Behavioral Thergpy:CBT) را امتحان‌کنند. این درمان در ترکیب با گفتاردرمانی، مداخلات رفتاری و آموزش به‌کار‌می‌رود. اگر CBT کارگر نباشد، بیماران و پزشکانشان باید بایکدیگر تصمیم بگیرند که آیا دارودرمانی را اضافه کنند یا خیر.
۱۰درصد از بزرگسالان مبتلا به بی‌خوابی هستند که بی‌خوابی با مشکل به‌خواب رفتن یا در‌خواب ماندن تعریف‌می‌شود و این وضعیت در زنان و بزرگسالان مسن‌تر بیشتر شایع است و موجب ایجاد خستگی، تفکر ضعیف و اختلال خلق‌وخوی گردیده و به بهره‌وری در محیط‌کاری آسیب می‌زند.
پیش‌از توصیه‌ی رفتاردرمانی به بیماران، پزشکان باید عارضه‌های پزشکی که می‌توانند سبب بی‌خوابی شوند، شامل ایست‌تنفسی (آپنه) بازدارنده‌ی خواب، سندرم پای بی‌قرار و بزرگی غده‌ی پروستات را بررسی‌کرده و از نبود آنها مطمئن‌گردند و به بیماران در‌مورد عوامل رفتاری که می‌توانند در بدخوابی سهیم باشند مانند مصرف زیاد الکل، مشاوره دهند.
سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) داروهایی مانند والیوم دیازپام (Valium)، زولپیدم(Ambien)، ازوپیکلون(Lunesta) و سووُرکسنت (Belsomra) را برای مصرف کوتاه‌مدت، حدود ۴تا۵ هفته تائید‌کرده و برچسب FDA همچنین بیان‌می‌کند بیمارانی‌که بی‌خوابی آنها طی۱۰روز بعد‌از دریافت داروها بهتر‌نمی‌شود، باید توسط پزشک ارزیابی مجدد گردند.رفتاردرمانی شناختی برای بی‌خوابی معمولاً توسط پزشکان یا روان‌پزشکان آموزش‌دیده در‌این نوع از روان‌درمانی انجام‌می‌شود. بین 4تا6 جلسه رفتاردرمانی لازم است تا بی‌خوابی بهبود یابد. رفتاردرمانی برای بی‌خوابی معمولاً به مسائل بهداشت خواب می‌پردازد، مسائلی مانند تغییر درجه‌های روشنایی، دما و سایر بخش‌های محیط خواب شخص و همچنین عادات شخصی شامل کاهش زمان تماشای تلویزیون و صفحه‌نمایش کامپیوتر یا تلفن همراه قبل‌از خواب.
May 2, 2016, Annals of Internal Medicine, online
ثبت نظر