دربسیاری از بیمارستان‌ها، باقی مانده‌های موجود در معده را در تمام بیمارانی پایش می‌کنند که تغذیهی از راه روده enteral feeding می‌شوند. نظریه دراین مورد آن است که گفته می‌شود بیماران دارای باقیمانده‌ی بیشتر درمعرض خطر زیادتر استفراغ، آسپیراسیون متعاقب آن و پنومونی مرتبط با ونتیلاتور (VAP) هستند. سوی دیگر این پایش آن است که وقتی باقیمانده به اندازه‌ی کافی زیاد باشد لوله‌ی تغذیه‌بیرون آورده می‌شود واین کار خود سبب تغذیهی ناکافی می‌گردد.
محققان فرانسوی به صورت غیرانتخابی 449 بیمار را که به صورت مکانیکی تهویه می‌شدند در دودسته‌ی پایش معمولی باقیمانده‌ی معده و عدم پایش قراردادند. دربیماران گروه پایش، هر 6 ساعت باقیمانده‌های معده اندازه‌گیری می‌شد. حجم باقیمانده‌ی بیش از 250 میلی لیتر یا استفراغ در هر دوگروه، شناسه‌ی عدم تحمل تلقی شده و سبب تحریک شروع درمان با داروی پروکینتیک وکاهش بیرون کشیدن سرعت لوله‌ی تغذیه‌منتهی می‌شد.
به رغم بیشتر بودن استفراغ درگروه بی‌پایش نسبت به گروه پایش ( 40دربرابر27٪( در میزان شیوع 16/7) VAP در برابر 15/8٪) اختلافی دیده نشد. بیمارانی که پایش نمی‌شدند به صورتی چشمگیر، بیشتر به هدف کالریک خود رسیدند. میان گروه‌ها ازنظر مدت تهویه‌‌ی مکانیکی، مدت اقامت یا مرگ ومیر، اختلافی به وقوع نپیوست.
JAMA 2013 Jan 16;309:283
ثبت نظر