فشارخون بالا یک عامل خطر قلبی عروقی مهم است و هرچه فشارخون بالاتر باشد، خطر سکته‌ی مغزی و بیماری عروق کرونر قلب بیشتر خواهد بود. امروزه این بیماری به عنوان قاتل خاموش شناخته میشود.
اهداف درمانی فشارخون:
• ۱۴۰ میلیمتر جیوه و یا کمتر چنان چه بیمار یک بزرگسال سالم باشد.
• ۱۳۰/۸۰میلیمتر جیوه و یا کمتر چنان چه بیمار دچار بیماری مزمن کلیه، دیابت، بیماری عروق کرونر و یا دچار خطر بالایی از بیماری عروق کرونر باشد.
• ۱۲۰/۸۰ میلیمتر جیوه و یا کمتر چنان چه دچار نارسایی بطن چپ قلب و یا نارسایی قلب باشد و قلب به خوبی خون را پمپاژ نکند و یا بیمار دچار بیماری شدید و مزمن کلیه باشد.
قبل یا همراه شروع درمان تغییر شیوه‌ی زندگی(life style modification) بسیار اهمیت دارد. پارامترهای مورد ارزیابی در تغییر نحوه‌ی زندگی عبارتند از:
1) رسیدن وزن به BMI< ۲۵
2) رژیم غذایی غنی از میوه و سبزی و غذای کم‌چرب
3) محدودیت مصرف سدیم: به میزان ۳/۵ گرم نمک در روز
4) افزایش مصرف پتاسیم و منیزیم و کلسیم
5) فعالیت فیزیکی: پنج روز در هفته به میزان نیم ساعت
دارو درمانی:
دیورتیکها:
شامل تیازیدها، دیورتیک‌های حلقه‌ای و دیورتیک‌های نگهدارنده‌ی پتاسیم می‌باشند.
دیورتیکها معمولا صبح‌ها تجویز می‌شوند، مگر در بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی قلب که جهت کنترل ادم و تنگی نفس شبانه می‌توان یک دوز کم نیز عصر یا شب تجویز کرد. به دلیل عوارض گوارشی بهتر است بعد از غذا مصرف شوند.
عوارض کلی این دسته از داروها شامل: هیپوکالمی، هیپوناترمی، هیپومنیزیمی، افزایش قندخون، افزایش اسیداوریک و تغییر میزان کلسیم سرم می‌باشد.
مدرها کلیرانس یا دفع لیتیم از کلیه را کاهش می‌دهند و باعث افزایش غلظت خونی و سمیت لیتیم می‌شوند پس دوز لیتیم باید کاهش یابد.
تجویز همزمان آنتی‌بیوتیکهای گلیکوزیدی مثل جنتامایسین و توبرامایسین که اثر سمی روی کلیه‌ها دارند با مدرهای مختلف مناسب نمی‌باشد و باید آنتی‌بیوتیک تعویض شود.
هیدروکلروتیازید:
خط اول درمان پرفشاری خونی بوده و به شکل قرصهای50 میلی گرمی می‌باشد که در درمان فشار خون می‌توان از دوز یک چهارم قرص شروع کرد و تا 1 عدد در روز می‌توان افزایش داد.
• باعث افزایش بازجذب اسیداوریک میشود پس در بیماران نقرسی احتمال تشدید نقرس وجود خواهد داشت و مصرف مداومش در نقرسی ها مناسب نیست.
• از طریق افزایش بازجذب کلسیم و کاهش دفع ادراری کلسیم در پیشگیری و درمان سنگهای ادراری از جنس کلسیم کاربرد داشته و باعث کاهش خطر استئوپوروز در خانمهای مسن میشود.
• مصرف همزمان هیدروکلروتیازید باکورتیکواستروئیدها، آمینوگلیکوزیدها و آمفوتریسینB خطر هیپوکالمی را افزایش می‌دهد.
فورزماید:
اثر دیورزی آن قویتر از هیدروکلروتیازید بوده به همین دلیل داروی انتخابی در نارسایی قلبی و ادم شدید می‌باشد ولی اثر کاهندگی فشار خون آن کمتر از هیدروکلروتیازید است.
• به شکل قرصهای40 میلی‌گرمی و آمپولهای تزریقی 2ml/20mgمی‌باشد. می‌توان دو بار در روز تجویز کرد ولی دوز دوم با فاصله‌ی ۴تا ۶ ساعت از خواب بیمار تنظیم می‌گردد.
• از آنجایی که فورزماید باعث افزایش غلظت کلسیم در ادرار میشود، در بیمار مبتلا به هیپرکلسیوری که در خطر تشکیل سنگهای کلیه است مصرف فورزماید مناسب نیست.
اسپیرونولاکتون:
دیورتیک‌های نگهدارنده‌ی پتاسیم اثرات دیورتیک خفیفی داشته و در ترکیب با سایر دیورتیکها جهت پیشگیری از عارضه هیپوکالمی استفاده میشود.
• به شکل قرصهای 25 و 100میلی گرمی موجود بوده و دوز آن در پرفشاری خونی ۲۵تا۵۰ میلی‌گرم یکبار تا دو بار در روز استفاده میشود.
• ژینکوماستی و کاهش لیبیدو در مردان مهمترین عارضه‌ی اسپیرونولاکتون می‌باشد.
تریامترن اچ:
ترکیب50 میلی‌گرم تریامترن و 25 میلی‌گرم هیدروکلروتیازید می‌باشد. معمولا یک عدد بعد از صبحانه مصرف میشود.
آمیلوراید اچ:
ترکیب 5 میلی‌گرم آمیلوراید و 50 میلی‌گرم هیدروکلروتیازید می‌باشد. در کاهش پرفشاری خون معمولا یک تا دو عدد بعد از صبحانه مصرف میشود.
ثبت نظر