افزون بر‌این، بسیاری از پزشکان که بیماران دچار پمفیگوس را درمان می‌کنند از یک داروی دوم steroid-sparing نیز استفاده می‌نمایند. در مورد آنکه کدام دارو بهتر است، توافق آرا وجود ندارد ولی در غالب موارد، گزینه آزاتیوپرین یا مایکوفنولات موفتیل است. اخیراً، بعضی ریتوکسی ماب را پیشنهاد کرده‌اند تا از نیاز به کورتیکوستروئیدها پرهیز شود ولی احتمالاً این دارو به‌علت آنکه مقرون به صرفه نیست، انتخاب اول تلقی نمی‌شود. بسیاری از درماتولوژیست‌ها با متوترکسات از نزدیــک آشنایــی دارنــد و در صورتی‌که ایــن دارو
steroid-sparing باشد، می‌توان از آن به عنوان خط دوم درمان استفاده کرد.
عده‌ای از مصنفان به‌صورت گذشته‌نگر دوره‌های 23دریافت‌کننده‌ی کورتیکوستروئید خوراکی دچار پمفیگوس تأییدشده را آنالیزکرده‌اند که حداقل به‌مدت 3ماه متوالی در دانشگاه نیویورک تحت‌درمان بوده‌اند. در دانشگاه نیویورک در20بیمار متوترکسات با دوز آغازین 7/5میلی‌گرم درهفته آغاز‌شد و هر2تا8 هفته بر‌حسب سرعت پاسخ درمانی 5تا 7/5میلی‌گرم افزایش می‌یافت تا به دوز هفتگی حداکثر 15تا 25میلی‌گرم برسد. سه بیمار درمان با متوترکسات را در‌جایی دیگر آغاز کرده بودند. وقتی بیماری کنترل شد، دوزاژ کورتیکوستروئید به‌تدریج کاهش یافت. افزون بر این به تمامی بیماران اسیدفولیک (روزی1میلی‌گرم) تجویز شد. سیزده بیمار از داروهای دیگر هم (اساساً داروهای ایمونوسوپرسیو) پیش‌از متوترکسات استفاده می‌کردند ولی در زمان شروع مصرف متوترکسات آن داروها را قطع نمودند.
دوز پردنیزون در‌شروع درمان با متوترکسات از10تا70میلی‌گرم در روز (متوسط 35میلی‌گرم در روز) متغیر بود. بیست و یک بیمار توانستند مصرف استروئید را کاهش‌دهند و 16نفر توانستند به طورکامل این داروها را قطع کنند. توکسیسیته‌ی دور از انتظار یا قطع درمان وجود نداشت. مصنفان اظهار داشته‌اند در این بررسی محدودیت گروه کوچک بررسی، آنالیز گذشته‌نگر و فقدان اندازه‌گیری کمیتی بیماری موجود بوده است.
Br J Dermatol 2013 Oct:169:916
ثبت نظر