به‌رغم وجود یافته‌ی غیرمعناداری مبنی بر کاهش نرخ کلی مرگ‌و‌میر، پردنیزولون ممکن‌است برای برخی گروه‌های در معرض خطر بالاتر،مفید باشد.
تا به امروز، تحقیقات آینده‌نگرانه‌ی نسبتاً کمی درباره‌ی تأثیر پردنیزولون، پنتوکسیفیلین، یا هر‌دو برای درمان هپاتیت الکلی (AH) انجام شده‌است و نتایج به‌دست‌آمده، اغلب متناقض بوده‌اند.
در کارآزمایی بزرگی که اخیراً انجام شده‌است، محققان به‌صورت تصادفی۱۱۰۳ بیمار مبتلا به هپاتیت الکلی شدید را برای دریافت پردنیزولون (۴۰میلی‌گرم در روز) به اضافه یک دارونمای همسان با پنتوکسیفیلین، یا پنتوکسیفیلین (۴۰۰میلی‌گرم سه بار در روز) به‌علاوه یک دارونمای همسان با پردنیزولون، یا پردنیزولون به اضافه‌ی پنتوکسیفیلین، و یا هر‌دو دارونما به‌مدت ۲۸روز انتخاب کردند. نقطه‌ی پایان اولیه‌ی مرگ‌و‌میر، ۲۸روزه انتخاب‌شد. نقاط پایان ثانویه عبارت بودند از مرگ و پیوند در روزهای ۹۰ و یک سال بعد.
نرخ‌های مرگ‌و‌میر ۲۸روزه در گروه‌های پردنیزولون، دارونما، پنتوکسیفیلین،دارونما، پردنیزولون،پنتوکسیفیلین و دارونما،دارونما به ترتیب عبارت بودند‌از: ۱۴، ۱۹، ۱۳ و ۱۷درصد. نسبت شانس مرگ‌و‌میر ۲۸روزه برای تمام گروه‌های دریافت‌کننده پردنیزولون در‌مقایسه با گروه‌هایی که پردنیزولون دریافت نمی‌کردند ۰/۷۲ (بازه‌ی اطمینان 95درصد، 01/1-52/0،P=0.06) و برای تمام گروه‌های دریافت‌کننده‌ی پنتوکسیفیلین در‌مقایسه با گروه‌هایی که پنتوکسیفیلین دریافت نمی‌کردند ۱/۰۷ (P=0.69) بود. بعد‌از تعدیل فاکتورهای منجر به پیش‌آگاهی ضعیف (مانند میزان کراتینین، انسفالوپاتی کبدی)، مصرف پردنیزولون منجر به کاهش معنادار مرگ ۲۸روزه شد (نسبت شانس، ۶۱/۰؛ P=0.02)؛ با‌این‌حال، این افزایش ماندگاری، پس‌از نود روز یا ۱سال مشاهده نشد. گروه‌های مصرف‌کننده‌ی پردنیزولون در‌مقایسه با گروه‌هایی که از این دارو استفاده نمی‌کردند، دچار عفونت بیشتری شدند (۱۳درصد در‌برابر ۷درصد؛ P=0.002). در پیگیری یک ساله، مرگ‌و‌میر بیمارانی که همچنان الکل مصرف می‌کردند ۵۶ و ۶۳ درصد بود.
http:/www.Jwatch.org / 2015.04.22
ثبت نظر