در خون بیماران مبتلا به دیابت نوع۱، میزان کمتری از چهار پروتئینی که بافت‌های آنها را در برابر حملات سیستم ایمنی‌شان محافظت می‌کند وجود دارد. برعکس، خویشاوندان درجه‌ی یک بیمارانی که ژن‌های خطرساز را به اشتراک دارند ولی خودشان بیمار نیستند، میزان بالایی از این پروتئین‌ها را در گردش‌خون خود دارند. افراد سالم بــدون ژن‌های خطرساز، دارای میزان بالاتــری از چهار پروتئیــن؛ MIP-18 و MCP-1 و 1L-1R2 و IL8 هستند. این مقاله اخیراً در مجله‌ی آندوکرینولوژی و متابولیسم بالینی به‌چاپ رسیده است.
یافته‌ها نشان‌دهنده‌ی مجموعه‌ای از پروتئین‌ها است که می‌تواند به کودکان در‌معرض خطر ابتلا کمک‌کند تا از پیشرفت بیماری جلوگیری‌کنند؛ همچنین این یافته‌ها اشاره به مارکرهای زیستی (Biomarkers) جدیدی دارند که می‌تواند به تشخیص بیماری، پیش‌آگهی و مدیریت آن کمک کند.
دانشمندان درمجموع،۱۳سایتوکاین و کیموکاین که مولکول‌های پیام‌رسان سلولی درگیر در تنظیم پاسخ ایمنی هستند را شناسایی کردند. آنها در ابتدا نمونه‌های خون ۶۹۷کودک مبتلا به دیابت نوع۱ و ۶۸۱ فرد فاقد آنتی‌بادی‌های علیه سلول‌های تولیدکننده‌ی انسولین که نشان‌دهنده‌ی این بیماری خود‌ایمنی است را بررسی‌کردند و خون گروه دوم را تحت ارزیابی قرار‌دادند؛
این تعداد شامل ۱۵۳۳کودک مبتلا به دیابت نوع۱ و ۱۴۹۳فرد فاقد هیچ نشانه‌ای از آنتی‌بادی بود و درصد بالایی از بیماران مبتلا به دیابت نوع۱، به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای سطح پایین‌تری از آن چهار پروتئین را در خون خود داشتند.
یک بدن سالم، به میزان کافی از پروتئین‌های نامبرده (سایتوکاین‌ها) ترشح می‌کند تا از حملات سیستم ایمنی جلوگیری کند و علت این بیماری، عدم ترشح این پروتئین‌ها توسط سلول‌های پانکراتیک است. افرادی که دارای سه ژن شناخته‌شده‌ی پرخطر برای دیابت نوع۱ هستند ولی میزان سرمی بالایی از این چهار پروتئین دارند، با احتمال کمتری به این بیماری مبتلا می‌شوند. این یافته، پیشنهاد می‌کند که ممکن‌است این پروتئین‌ها حتی در گروه‌های پرخطر از‌نظر ژنتیکی، سطوح بارزی از محافظت در‌برابر دیابت نوع۱ را ایجاد‌کنند و اگر افراد دارای ژن‌های پرخطر میزان بیشتری از پروتئین‌ها را تولید نکنند، احتمالاً مبتلا به دیابت خواهند شد.
نشان‌داده شده‌است که MIP-1β، (یکی‌از پروتئین‌هایی که در سطح پایینی در بیماران یافت‌می‌شود) در مدل‌های حیوانی از پیدایش دیابت نوع۱ جلوگیری می‌کند. همچنین یک مدل بازترکیب‌شده‌ی IL-1Ra که پیش‌ازاین برای مقابله با آرتریت روماتوئید استفاده شده بود، برای مقابله با هر‌دو نوع دیابت، نوع۱و۲ در‌حال بررسی است و بیماران مبتلا به دیابت نوع۱ که به‌تازگی بیماری آنها تشخیص‌داده شده و تحت‌درمان قرار‌گرفته‌اند، سـطح بالاتری از IL-1Ra را نسبت به بیمارانی‌که درمان نشده‌اند دارند.
سایتوکاین‌ها و کیموکاین‌ها می‌توانند التهاب را گسترش داده یا کند‌کنند (سیتوکین‌هایی مثل MIP-1β می‌توانند هر‌دو کار را انجام دهند) و ترکیب متعادلی از آنها التهاب را تحت کنترل قرار‌می‌دهد. به عنوان مثال IL-1Ra، سایتوکاینی که توسط انواع مختلفی از سلول‌ها منجمله سلول‌های ایمنی هم ترشح می‌شود، آنتاگونیست طبیعی سایتوکاین گسترش‌دهنده‌ی التهاب IL-1β است.
ثبت نظر