استفاده از کورتیکوستروئیدها(CS) به‌تنهایی و یا همراه با پنتوکسیفیلین (PTX) مؤثر بود، هر‌چند استروئید همراه با اناستیلسیستئین (NAC)ممکن‌است حتی بهتر باشد. درمان‌های طبی برای هپاتیت شدید الکلی مانند کورتیکوستروئیدها(CS)، پنتوکسیفیلین (PTX) و اناستیلسیستئین (NAC)، هم به‌تنهایی و هم به‌صورت ترکیبی، موفقیت متغیری در بهبود بقا نشان‌داده‌اند. نتایج حاصل از ارزیابی بزرگ تصادفی اخیر، بهبود کمی در بقای ۲۸روزه با CS نشان‌داد اما هیچ بهبود بقای درازمدتی توسط CS یاPTX حاصل نشد.
در بررسی سیستماتیک کنونی و متاآنالیز شبکه‌ای روی ۲۲ کارآزمایی کنترل‌شده‌ی تصادفی (RCT) شامل۲۶۲۱بیمار، محققان اثربخشی CS ،PTX و NAC را برای بهبود بقای ۲۸روزه در بیماران مبتلا به هپاتیت شدید الکلی مقایسه کردند (تابع تفکیک عملکردی مادرِی
| (Maddrey dis cniminant function) | 32≤، | انسفالوپاتی کبدی، یا هردو). این بررسی هم از متاآنالیز مستقیم و هم از Bayesian |
استفاده‌کرد که باعث می‌شود تا محققان به ارزیابی اثربخشی نسبی رژیم‌های دارویی بپردازند که به‌طور مستقیم در کارآزمایی‌های فردی مقایسه نشده‌اند. CS به‌تنهایی، CS به‌همراه PTX و CS به‌همراه NAC در‌مقایسه با دارونما به‌طور قابل‌توجهی بقای کوتاه‌مدت را بهبود دادند (با خطر نسبی به‌ترتیب ۰/۵۴، ۰/۵۳، ۰/۱۵). شواهد با کیفیت پایین نشان‌داد که تک‌درمانی PTX به‌خوبی بقای کوتاه‌مدت را بهتر‌کرد (RR, 0.70). در تجزیه‌و‌تحلیل احتمالاتی رتبه‌بندی(ranking probablity analysis)، ترکیبی‌از CS وNAC در‌مقایسه با فقط CS و یا CS همراه با PTX به‌خوبی برای بهبود بقای کوتاه‌مدت استفاده‌شد. هیچ یک از مداخلات درمانی میزان بقا در ۳تا ۱۲ماه را بهبود نبخشید.
Ref: Gastroenterology 2015 oct
ثبت نظر