بهینه‌سازی فن‌آوری نمونه‌برداری در غربالگری اندوسکوپی و نظارت (Surveillance) بر بیماری مری‌بارت (BE) به‌منظور تشخیص دیسپلازی برای تقسیم‌بندی صحیح میزان خطر و هدایت بهترین استراتژی‌های مدیریت بیماری خیلی اهمیت دارد. دستورالعمل‌های فعلی بیوپسی‌های چهارـ ربعی (Four Quadrant Biopsies) در فاصله‌های ۲سانتیمتری را در بیماران فاقد دیسپلازی (در‌صورت وجود دیسپلازی قبلی در فواصل1سانتیمتری) پیشنهاد می‌کنند و اگر نمونه‌ها برای دیسپلازی منفی بودند تا یک‌سال نیازی نیست اندوسکوپی تکرار‌شود. اما این دستورالعمل‌ها بر‌اساس شواهدی نیستند که نشان‌می‌دهند دیسپلازی اغلب در کدام بخش‌از قسمت BE یافت‌می‌شود.
محققان به‌منظور بررسی نحوه‌ی انتشار دیسپلازی در مکان‌های مختلف قسمتBE، آخرین آنالیز را روی داده‌های حاصل از ۱۵۷بیمار اجرا‌کردند که دیسپلازی BE در آنها تشخیص داده شده بود و طی یکی از دو آزمایش کنترل‌شده و تصادفی که صنعت هزینه‌ی آنها را تأمین‌کرده بود، بیوپسی در‌حین اندوسکوپی اولیه روی آنها انجام‌شد.
متوسط طول Prague M در‌این دو تحقیق ۵/۶ و ۴/۴سانتیمتر بودند. در‌مقایسه با شیوع دیسپلازی در یک‌چهارم انتهایی از این قطعه، در ابتدایی‌ترین یک‌چهارم (فاصله‌ی اطمینان ۹۵درصد، ۱۲/۸-۳۲/۵درصد) شیوع دیسپلازی ۲۲/۶ نقطه درصد بالاتر بود، در دومین یک‌چهارم ابتدایی (۹۵درصد CI، ۱۲/۱تا ۳۴/۱درصد) ۲۳/۱ نقطه درصد بالاتر بود و در دومین یک‌چهارم انتهایی (۹۵درصد CI، ۵/۱ تا ۲۴/۵درصد) ۱۵/۳ نقطه بالاتر بود. بر‌اساس مدل‌های شبیه‌سازی، بهترین روش کلی برای به حداکثر رساندن حساسیت تشخیص دیسپلازی هشت نمونه بیوپسی در فواصل ۱ سانتیمتری در بخش ۲سانتیمتری ابتدایی و دو نمونه‌برداری در هر‌بخش ۱ سانتیمتری باقیمانده بود. ناکارآمدترین مدل، همین مدل استاندارد فعلی بیوپسی‌های چهار ـ ربعی با فواصل ۲سانتیمتری است؛ در بیماران مبتلا به دیسپلازی نرخ خطای حاصله ۲۰درصد بود و طول قطعه‌ی BE کمتر‌از ۴سانتیمتر بود.
Ref: Am J Gastroenterol Oct.2015
ثبت نظر