آمار دقیقی از بی‌خانمان‌های کشور نداریم/ در رابطه با بی‌خانمان‌ها نیازمند یک غربالگری دقیق هستیم

به گزارش هفته نامه پزشکی امروز به نقل از خبرگذاری برنا 

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ شهلا کاظمی‌پور، جمعیت‌شناس، پدیده مهاجرت را نخستین عامل در ایجاد بی‌خانمانی دانست و گفت: به صورت کلان در خصوص بی‌خانمان‌ها باید گفت، هنگامی که مهاجرت‌های شهری اتفاق می‌افتد و افراد به دلیل عوامل داخلی در مبدا مانند بیکاری یا عدم پذیرش و گرایش به خوش‌نشینی به شهرها مهاجرت می‌کنند به دلیل عدم تخصص و مهارت نمی‌توانند کسب درآمد کنند و در نتیجه حاشیه‌نشین می‌شوند.

این جمعیت‌شناس با تاکید بر اینکه بنابراین شروع حاشیه‌نشینی به دلیل موارد ذکر شده اتفاق می‌افتد، عنوان کرد: برخی از این افراد پس از حاشیه‌نشینی گاهی دچار افسردگی و گرفتار باندهای مافیایی قاچاق و پس از مدتی خودشان نیز درگیر اعتیاد می شوند.بنابراین اصل حاشیه شینی شروع هرنوع مخاطرات بعدی است. 

کاظمی‌پور با تاکید بر اینکه فردی که درگیر اعتیاد شده گاهی از خانواده طرد شده و چون تمکن مالی ندارد در کوچه‌ها و خیابان‌ها سرگردان می‌شود، گفت: البته گروهی هم هستند که حاشیه‌نشین نبوده اما دچار بی‌خانمانی شده‌اند؛ این افراد که عموما خانواده‌های خوبی هم دارند ولی مثلا پس از اعتیاد از خانواده طرد شده و از سوی آن‌ها حمایت نمی‌شوند. البته ناگفته نماند برخی از آن‌ها برای اینکه لذت اعتیاد را داشته باشند خودشان خانواده را ترک می‌کنند. 

او عنوان کرد: از طرفی بی‌خانمان‌هایی که درگیر اعتیاد می‌شوند نمی‌توانند کسب درآمد کنند و به همین دلیل داشتن سرپناه نیز برای آن‌ها غیرممکن خواهد بود. بنابراین همانطور که گفته شد اصل و اساس تمام این مشکلات اعتیاد است که فرد حتی نمی‌تواند کسب معاش کند.

این جمعیت‌شناس گفت: از طرفی برخی از آن‌ها به لحاظ روانی به مرور زمان تحلیل می‌روند به گونه‌ای که حتی نمی‌توانند خودشان را مدیریت کنند. به این ترتیب عدم مدیریت زندگی در بین بی‌خانمان‌ها نیز از جمله عواملی است که باید به آن پرداخته شود.

این جمعیت‌شناس به بی‌علاقگی برخی از بی‌خانمان‌ها به گرمخانه‌ها اشاره کرد و افزود: دلیل این بی علاقگی بدبینی و عدم اطمینان آن‌هاست. به عنوان نمونه فکر می‌کنند اگر در گرمخانه بخوابند جمع‌آوری شده و به مراکز ترک اعتیاد فرستاده می‌شوند یا اینکه توسط دیگران شناخته می‌شوند. همین دو عامل باعث می‌شود ترجیح دهند که در خفا زندگی کنند.

کاظمی‌پور با تاکید برافزایش خودکشی در بین بی‌خانمان‌ها عنوان کرد: این موضوع به دلیل افسردگی‌هایی است که به آن دچار می‌شوند و در واقع به انتها می‌رسند. چراکه زندگی برای‌شان فایده‌ای ندارد و مرتب باید روزمرگی را تکرار کنند.

او ادامه داد: خودکشی در گروه‌هایی که اعتیاد دارند به دلیل زندگی و سخت و دشوار آن‌ها بوده و برای بیمارانی با مشکلات روانی، عدم مدیریت خود و نداشتن خانواده اتفاق می‌افتد.

این استاد دانشگاه با تاکید بر اینکه در موضوع بی‌خانمان ها نیازمند یک غربالگری دقیق هستیم گفت: در واقع باید افرادی با مشکلات روانی را از معتادین جدا کرده و دسته اول را به مراکز درمانی و دسته دوم را به مراکز ترک اعتیاد بفرستیم.

این جمعیت‌شناس با بیان اینکه رده سنی بی‌خانمان‌ها عموما بین 30 تا 50 سال است، عنوان کرد: ناگفته نماند که ترک اعتیاد این بی‌خانمان‌ها مبارزه با معلول است چراکه ابتدا باید قاچاق و توزیع مواد مخدر را نابود کنیم. زیرا تا زمانی که مافیای مواد مخدر وجود دارد هرچه که معتادان را به گرمخانه‌ها ببریم و سعی کنیم که آن‌ها را ترک دهیم باز هم یک گروه جدید از بی‌خانمان‌های معتاد تولید می‌شود.