مرکز کنترل بیماری‌ها (CDC) درآمریکا گزارش‌می‌دهد که در‌بین افراد سالمند (۶۵سال و بالاتر)، سقوط دلیل اصلی مرگ‌های ناشی‌از تروما است و این بررسی دردست اقدام است که آیا دادن مشاوره به فرد در کنار تخت وی جهت جلوگیری‌از سقوط، می‌تواند مشارکت بیمار را در تصمیم‌گیری‌هایی که ریسک سقوطشان را کاهش‌می‌دهد افزایش دهد یا خیر.
بعد‌از تأیید این موضوع، پژوهش سازمان‌یافته‌ای در مرکز تروما در یک بخش اورژانس واقع در شمال‌شرقی پنسیلوانیا انجام‌شد که تقریباً سالیانه 75000بیمار به آن مراجعه می‌نمایند. بیماران 65سال به بالا که در‌حال مرخص‌شدن از بیمارستان بودند گزارش‌کردند که سال پیش نیز سقوط کرده و ترس از سقوط مجدد و اعتراف به این داشتند که هنگام تلاش برای راه‌رفتن و ایستادن، احساس نامتعادل بودن می‌نمایند. اطلاعات جمعیتی داوطلب‌ها در دو‌گروه کنترل و فعال (فعال گروهی بود که می‌توان برایشان درمان‌های واقعی جایگزین تجویز‌کرد، درحالی‌که داوطلب‌های گروه کنترل از این قاعده مستثنی بودند) گردآوری شد. تیم پژوهش در قدم بعدی به هر‌دو‌گروه و آنهایی که با‌توجه به معیارهای ورود، خطر افتادن داشتند هشدارداده و به آنها توصیه‌کردند که برای پیشگیری از سقوط در آینده اقداماتی انجام دهند. داوطلبان گروه کنترل این پژوهش بروشوری از سوی «مؤسسه‌ی مرکز کنترل بیماری‌ها» دریافت‌کردند که حاوی اطلاعات استانداردشده در زمینه‌ی کنترل خطرات سقوط در‌آینده بود. به شرکت‌کنندگان در گروه فعال پژوهش به‌طور اختصاصی به هر یک در‌مورد خطر سقوطشان خدماتی ارائه شد که مشخص‌می‌کرد برای کاهش خطر سقوط چه کارهایی می‌توانند انجام دهند. داوطلبان فرصت‌یافتند که در‌مورد نتایجی که برایشان اهمیت داشت صحبت‌کنند و از‌میان فهرست استاندارد شده‌ی ارائه‌شده، انتخاب دلخواه خود را انجام دهند.
در‌بین گروه‌های حاضر در‌این پژوهش، ازنظر آماری تفاوت قابل توجهی در سن یا جنسیت مشاهده نشد. در هفته‌ی ششم بعد‌از پژوهش، از بین ۵۲ شرکت‌کننده، ۵۰تَن (۹۶/۱درصد) به ارزشیابی پاسخ دادند و ۲۲تن از ۲۶ داوطلب در‌گروه فعال (۸۴/۶درصد) و ۶ تَن از ۲۴ داوطلب در‌گروه کنترل (۲۵درصد) اظهار کردند که از راهبردی برای پیشگیری از سقوط خودشان استفاده می‌کنند (P < 0.001). کسی از بین ۲۴ داوطلب قابل ارزیابی در گروه کنترل هیچ گزارشی با این مضمون ارائه نکرد که داروهایشان توسط یک بهورز کنترل می‌شود و یا یک برنامه‌ی ورزشی منظم و تلاش برای امن‌تر کردن محل زندگی‌شان را آغاز نموده‌اند. تنها توسط ۲شرکت‌کننده در گروه کنترل گزارش داده شده که بینایی‌سنجی انجام داده‌اند (۸/۳ درصد).
از‌بین ۲۶ داوطلب در‌گروه فعال پژوهش، ۳ تَن (۱۱/۵درصد) گزارش کردند که یک برنامه‌ی منظم ورزشی را آغاز نموده و ۳ تَن (۱۱/۵درصد) گزارش‌کردند که داروهای خودشان را با همکاری یک بهورز دریافت کرده‌اند. ۶تَن (۲۳/۱درصد) گزارش‌کردند که بینایی‌سنجی انجام‌داده و ۷ تَن(۲۶/۹درصد) گزارش‌کردند که برای امن‌کردن منزلشان اقداماتی انجام داده‌اند. فقط میزان ارزیابی ایمنی خانه در‌بین ۲گروه مورد ارزیابی به‌طور چشمگیری متفاوت بود (P =.009).
داوطلبانی که با استفاده از یک ابزار تصمیم‌گیری اقداماتی جهت خنثی‌سازی خطر سقوطشان انجام‌دادند، احتمال این‌که گزارش نمایند خودشان برای کاستن از خطر سقوطشان کارهایی انجام‌داده‌اند، بیشتر بود. این پژوهش فرصتی مهم برای انجام یک ابتکار درزمینه‌ی سلامت عمومی را در بخش‌های اورژانس فراهم‌می نماید. در آینده لزوم انجام پژوهش‌های بیشتری برای تعیین تأثیر این مداخلات روی خطر واقعی سقوط افراد مسن ضروری می‌نماید.
Ref: American College of Emergency Physicians oct. 2015
ثبت نظر