جاذبه‌ تاسیس داروخانه

مدت چند سالی است که مردم وحتی مسوولان سوال می‌کنند که اگر داروخانه ازلحاظ اقتصادی بهره‌وری ندارد چرا برای راه‌اندازی آن این‌همه متقاضی در صف نوبت هستند؟
به دلایل زیر دکتر داروساز و حتی سرمایه‌گذار عادی به دنبال داروخانه است:
 الف ـ دکتر داروساز:
به دلیل آنکه رشته‌ی تحصیلی‌اش داروسازی است و جز این حرفه بنابر دلایلی نه می‌خواهد و نه می‌تواندحرفه‌ی دیگری داشته باشد داروخانه را ترجیح می‌دهد.
ب ـ سرمایه‌گذار:
1ـ عده‌یی به خاطر روحیه‌ی خدمتگزاری و روحیه‌ی‌معنوی، داروخانه وتحویل دارو به بیمار را برای خود اجری معنوی و اخروی می‌دانند.
2ـ سرمایه‌گذار ومردم عادی می‌بینند که داروخانه درساعاتی از شبانه‌روز ازدحام دارد لذا انتظار کاذب این است که از داروخانه درآمد خوبی می‌توان کسب کرد.
3ـ مردم عادی که می‌بینند هر فردی که در داروخانه روپوش پوشیده دکتر خطاب می‌شود همین عنوان باعث می‌شود تا سرمایه‌گذار به طرف سرمایه‌گذاری در داروخانه رو ‌آورد.
باعنایت به مقدمه‌ی فوق داروخانه تنها مکانی است که مجموعه‌ی شرایط زیر رادارا است:
1ـ اکثر مراجعان به داروخانه از مسوول فنی (دکتر داروساز) داروخانه خدمات مجانی درمجموعه را دریافت می‌نمایند.
2ـ درمکانیزم اقتصاد امروز بازار، داروخانه تنها محلی است که کالایش را به صورت نسیه (نسخ بیمه) که دربهترین شرایط3 تا4 ماه با کسوراتی که ناشی از مقررات خاص بیمه‌ها است عرضه می‌کند.
3ـ عدم پرداخت مطالبات ازسوی بیمه‌ها به مدت حدود 5تا6 ماه تأخیر حداقل 3٪ ضرر افت ارزش پول ماهانه خواهد بود که با درنظر گرفتن سود ناخالص دارو که حداکثر 16/7٪ است 5 ماه تأخیر به منزله‌ی‌ تقلیل سود به 1/7٪ می‌باشد.
4ـ کل بودجه‌ی سالانه‌ی دارویی کشور حدود 5 میلیارد دلار است (فروش Lipitor در دنیا حدود 13میلیارد دلار در سال 2009 یعنی بیش‌تر از 2/5 برابر کل بودجه دارویی کشور است) که حتی با توجه به گردش مالی شیرمایع که درایران نسبت به سایر کشورها بسیار پایین است کمتر می‌باشد (ازسرانه‌ی مصرف نوشابه‌های گازدار و یا روغن نباتی و بنزین که هرکدام به‌نحوی با سلامتی مردم بازی می‌کنند صرفنظر می‌شود)  واین درحالی است که مصرف سرانه‌ی سالانه‌ی دارو درایران 200 هزار تومان و روزانه 5500 تومان (کمتر از 2 دلار) است درحالی‌که در فرانسه مصرف دارو سالانه برای هر نفر 570 هزار تومان(سه برابر) است.
5ـ‌ سیـــاست غلــطی در وزارت بهداشت ازسالیان قبل وجود داشته است که دارو نباید گران شود. ارزانی دارو درنهایت هزینه‌یی بیشتر ازگرانی دارو دارد. چون علاوه برقاچاق دارو به کشورهای هم جوار، بهینه‌سازی درکارخانه‌های داروسازی را چه درزمینه‌ی نوسازی وسایل و ماشین‌آلات داروسازی و چه بها‌ندادن به مقوله‌ی تحقیق و توسعه (R &D) را به حداقل کاهش می‌دهد و اگر امروزه دارو قدری گران شده است به خاطر تغییر نرخ ارز از12260ریال به‌24750ریال است و گرنه خود دارو فی‌نفسه گران نشده است.
داروخانه ازصنعت دارویی وضع به مراتب اسفناکتری دارد و اگر به حیات خود ادامه می‌دهد یکی از دلایل زیر درآن مستقر است: یا با پیچیدن نسخ پزشکان که 1 تا2 قلم دارو درآن موجود است گردش مالی خود را به نحوی افزایش دهد. یا با خلافهای آنچنانی خود را سرپا نگه دارد.
و راه سوم اینکه با تعطیل داروخانه و واگذاری آن به فرد دیگری عطایش را به لقایش می‌بخشد.
با نگاهی به بهای سه قلم داروی پرمصرف بازار دارویی وضع اسفبار قیمت دارو روشن‌تر می‌شود.
1ـ کپسول آموکسی‌سیلین (هایکونسیل ـ پنترکسیل) درسال 57 هر عدد 33 ریال قیمت داشت درحالی‌که درسال 92 هر عدد 2000 ریال که درطی 35 سال گذشته حدود 60 برابر شده است.
2ـ کپسول آمپی سیلین (پن بریتین) درسال 57 هر عدد 22 ریال و درسال جاری1100ریال که فقط50 برابر شده است.
3ـ‌کپسول سفالکسین(سپورکس) درسال57 هرعدد 73 ریال و درسال جاری‌1700ریال که 23برابر شده‌است.
درحالی که بهای 3 قلم آنتی‌بیوتیک فوق فقط به صورت متوسط 38 برابر شده است بهای بنزین هر لیتر 700 برابر، سکه‌ی طلا حدود 1000 برابر و ارز رایج خارجی430 برابر شده است.
جالب آنکه با این آمار و ارقام مستند هنوز هم برخی عمداً و یا سهواً ادعا می‌کنند که دارو درایران گران است.