شماره ۹۹۶
دکترعبدالحمید حسابی - جراح
روانش شاد، استاد باستانی پاریزی در کتاب «هواخوری در باغ»، ضمن اشاره به نگارنده در مورد نوشتن «تاریخ طب ایران» که از رادیو ایران پخش شده بود، اشارهای دارد به مسالهی نوشتن پزشکان از شرح حال بیماران خود و مینویسد:«اگر پزشکان در مورد وضعیت و حال و هوای بیماران خود چیزی مینگاشتند بسیاری از نکات تاریک تاریخ روشن میشد». اکنون نیز استاد گرانمایه و بسیار عزیز جامعهی پزشکی ایران که عمرشان درازباد روی این مساله به نحوی بسیار جالب تاکید کردهاند. بخوانیم، لذت ببریم و آویزهی گوش کنیم. دکتر فرخ سیف بهزاد
همیشه عقیده داشته و دارم که ما پزشکان بهویژه جراحان، در طول زندگی حرفهای خود بیماران جالب، خاطرات و اتفاقات هیجان انگیزی داشتهایم که هرکدام در جایگاه خود ارزش فوقالعادهای دارند که آگاهی آنها برای سایر همکاران بسیار آموزنده است ولی متاسفانه بسیاری از همکاران خصوصا استادان گرانمایه این شرح حالها و خاطرات را فقط در حافظه داشته و کمتر آنها را به آرایش قلم در میآورند.
یادم نیست که این جملات از کیست که میگوید:
- آنـها کــه فکـــر میکننــد یک نفر هستند.
ـ آنـــها کــه میگـویــنـــد دو نفر هستند.
- آنها که مینویسند هــزارانهزار نفر هستند.
بعد از این مقدمه که در تعطیلات نوروز ۱۳۹۳ شروع به نوشتن کردم خواستم با جملاتی همکاران عزیز را تشویق به نوشتن کنم ولی دیدم قلم پیش نمیرود...مدتی فکر کردم و بهخود فشار آوردم ولی فایده نکرد و از نوک قلم چـیزی تراوش ننمود که نـاگهان...ضمیر ناخودآگاه فریاد زد:«تو که بیشاز نیم قرن است مینویسی حالا چطور است ساعتی گذشته و یک جمله هم ننوشتی؟»
... وای، متجاوز از نیم قرن؟ راستی؟ کی؟ کجا؟ چگونه؟
قلم را زمین نهادم و به سراغ انبوه نوشتههای گذشته رفتم و ضمن استفاده از تعطیلات نوروزی، آنها را زیرو رو کردم.
... دیدم درست است اولین مقالهی چاپ شدهام مربوط به سال ۱۳۴۰ است. اینجا بود که به خود گفتم بهترین کار اینست که لیست مطبوعات پزشکی را که در این پنجاه و چند سال با آنها همکاری داشتهام در این مقاله بیاورم کهاین خودش بهترین پند برای پزشکان جوان است که از این جراح پیر بیاموزند و قلم بهدست بگیرند...
...که باز هم ندای ضمیر ناخودآگاه برخاست که«لطفا خودنمائی و پزدادن موقوف».
که جواب شنید: برای کسانی که در مراحل آخر حضور هستند جائی برای خود شیفتگی و پز دادن وجود ندارد.پس اجازه بده نگاهی به گذشته کنیم و یادی از مسوولان آن مطبوعات:
مطبوعات پزشکی که در این مدت طولانی با آنــها همکـاری کوتاهمدت و بلنـدمـدت داشتــهام ازایـنقرار است:
۱ـ مجلهی دانشکدهی پزشکی تهران به سردبیری شادروانانآقایان دکتر نصرتاللهکاسمی، دکتر محمدبهشتی و...
۲ـ مجلهی طب عمومی ـ نشریهی دیگر دانشکدهی پزشکی تهران به سردبیری آقای دکتر هوشنگ دولت آبادی و سرکار خانم دکتر عزیزه رهبر ـ که یک مدت عضو شورای نویسندگان آن بودهام.
۳ـ هفتهنامهی اخبار پزشکی به مدیریت آقای دکتر طهمورث فروزین و دورانی باعنوان عضو هیئت تحریریه.
۴ـ مجلهی مکتب عدل به مدیریت دکتر محمد قاسمی.
۵ـ مجلهی آکتامدیکا ایرانیکا.
۶ـ مجلهی نبض به سردبیری آقای دکتر بیژن جهانگیری.
۷ـ مجلهی علمی نظامپزشکی در دورانسردبیری آقایان دکترهوشنگ سعادت، دکتر محمدباقر لاریجانی، دکتر علیاصغر پیوندی از سی و چند سال قبل با عنوان عضو هیئت تحریریه.
۸ـ هفتهنامهی پزشکی امروز از سالهای آغازین انتشار تا امروز.
۹ـ فصلنامهی جراحی ایران و نشریهی گزیدههای جراحی عمومی و تخصصی جامعهی جراحان ایران.
۱۰ـ مقالات پراکنده در بعضی نشریات پزشکی و مقالاتی در صفحهی گفتهها و نوشتههای روزنامهی اطلاعات.
لازم به توضیح است که مقالات دو دههی اول این نیمقرن بیشتر در زمینهی علمی پزشکی شامل مقالات مروری، پژوهشی معرفی بیمار و... بود ولی از سی و چند سال قبل تاکنون بیشتر نوشتهها در زمینهی اخلاق پزشکی (اتیک) بوده است که نتوانستم تعداد همه را بشـمارم.
ثبت نظر