مدیر ما هم رفت «عاشقی که جاودانه شد»

رفتنـــد از دیــــار حــقــیـقــت یکـــان یکـــان        

                            آزادگــــان و نـــادره مـــردان قهـــرمـــان

نرگس خمیده قامت و سوسن شکسته بال

                            خوناب دل چکیده به رخسار ارغوان

دکتر فرخ سیف بهزاد صاحب امتیاز و مدیر مسوول ما هم ناباور انه ما را ترک کرد. شنیدن خبر درگذشت او دراین سوی دریاها برایم بسیار دردناک و اسفبار بود. آنقدر ناگهانی که مدتها خودم را گول می‌زدم که شاید این خبر درست نباشد، ولی متاسفانه حقیقت بود.
مردی که بیش از نیم قرن در خدمت مطبوعات پزشکی بود و ربع قرن بی‌وقفه و بدون‌استراحت نشریه‌ی«پزشکی امروز» را هر هفته با پشتکاری خستگی‌ناپذیر و بی‌نظیر منتشر کرد، هفته‌نامه‌ای که عاشقانه آنرا دوست داشت و تمام زندگی او شده بود. مردی که عاشق ایران بود خود شخصیتی بسیار دوست‌داشتنی و نسبت به همکاران محبتی وافر داشت. من به‌عنوان یکی از همکاران کوچک نشریه‌ی«پزشکی امروز» که از سال‌های آغازین هفته‌نامه در کنار ایشان بودم صادقانه اذعان می‌دارم که دکتر سیف بهزاد نسبت به نویسندگان این هفته‌نامه آن چنان اهمیتی می‌داد که در وصف نمی‌آید و هر بار که با ما تماس‌داشت آن‌چنان با محبت و احترام سخن می‌گفت که موجب شرمندگی می‌شد و همه را بچه‌های «پزشکی‌امروز» خطاب می‌کرد.
نگرانی همه این‌است که آینده‌ی «پزشکی‌امروز» چه خواهد شد، ولی این امید را دارند که آقای مهندس اردوان سیف‌بهزاد به کمک بقیه‌ی گردانندگان زحمتکش بتواند سکان این هفته‌نامه را در‌دست‌گرفته و مانع از غرق‌شدن آن و پراکنده‌شدن نویسندگانش گردد.
درمورد این شخصیت دوست‌داشتنی و مقالات و نوشته‌های جالبش که همواره زینت بخش «پزشکی امروز» بود یک مقاله کافی نیست و باید حالا حالاها در باره‌اش گفت و نوشت...
در اینجا اجازه دهید با چند بیت از شعر دکتر طهمورث فروزین دوست دیرینش این نوشته را تمام کنم ضمن اینکه دکترسیف‌بهزاد تمام شدنی نیست و یک ایرانی جاودانه است:

از خـــــدا آمده ام ســـوی خــــدا خواهـم رفـت  

                                                                پس چه ترسم که در این ره به کجا خواهم رفت

روح مـــن قسمــتـــی از ذات خــــــــــداســـت  

                                                              پس دروغ است که من سوی فنا خواهم رفت

سوی معشوق روم با دلی از عشق و امید

                                                              کذب محض است که من راه خطا خواهم رفت