زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنــه پیـــــــوستــــــه بـــــه‌جاسـت
خــــرم آن صحنه کـه مردم بسپارند به یاد
راستی که خرم آن صحنه که مردم بسپارند به یاد. تازه می‌رفت تا از شوک خبر درگذشت زنده‌یاد منوچهر صیادی فارغ شویم که شوک تازه‌ای بر پیکر جامعه‌ی‌پزشکی وارد شد.
باورم نمی‌شود چهارشنبه ۹۳/۶/۱۲ که شماره‌ی1013 سال24 هفته‌نامه‌ی «پزشکی‌امروز» را مثل هرچهارشنبه‌ی دیگر دریافت کردم. اما چند روز بعد وقتی خبر ناگهانی و غیرمنتظره‌ی درگذشت استاد دکتر فرخ سیف‌بهزاد را چون شوکی که بر وجودم وارد شد در ایمیل خود دیدم نمی‌توانستم آنرا باور کنم. همان لحظه از خدای خود پرسیدم آخر چرا؟ اما احساس‌کردم که با این سئوال درونی که بی‌اراده به ذهنم خطور کرد، به فضولی در اراده و مصلحت باریتعالی پرداخته‌ام که بلافاصله از خداوند خود طلب بخشش کردم. می‌دانم که خدای من و خدای ما بندگان خاص خود را بیش‌از همه دوست می‌دارد و می‌دانم که فرخ بنده‌ی خاص درگاه احدیت بود چون او جز خدمت و اعتلای جامعه‌ی‌پزشکی ازطریق دراختیارگذاردن آخرین اطلاعات تازه‌های پزشکی و پیشرفت جامعه‌ی‌پزشکی که درنهایت به بهبود و تسکین بهتر بندگان دردمند او منجر می‌شد، هدف دیگری را دنبال نمی‌کرد. او این اطلاعات را به‌مدت 24سال، بدون هیچگونه توقع مادی و صرفاً به‌عنوان یــک خدمت عام‌المنفعه و خداپسندانه در اختیـار جامعه‌ی پزشکی قرارمی‌داد.
درگذشت این اسطوره‌ی بزرگ انسانی، جامعه‌ی‌پزشکی ایران را در سوگ و ماتم خود فرو برد، جامعه‌ای که از دیرباز به خواندن هفته‌نامه‌ی «پزشکی‌امروز» خوگرفته است. هفته‌نامه‌ای که به مرور زمان، نقشی پیونددهنده بین پزشکان جامعه‌ی‌پزشکی برعهده گرفته بود و سامانه‌ای شده بود برای تبادل تازه‌ترین اطلاعات توسط اساتید بزرگی که هرهفته مقالاتشان زینت‌بخش صفحات این هفته‌نامه بود.
هرکس که با کار مطبوعاتی آن‌هم مطبوعات تخصصی و علمی کوچکترین آشنایی داشته باشد، می‌داند که این‌کار چه حرفه‌ی پرزحمت و پرمسوولیتی است به‌خصوص اینکه هیچ توقع مادی درآن موردنظر نبوده باشد و تنها وجود آگهی‌ها بوده‌‌است که هزینه‌ی چاپ این نشریه را تأمین و ادامه‌ی حیات آنرا ممکن می‌ساخته است.
من نیز مانند همه‌ی پزشکانی که مشترک رایگان این هفته‌نامه‌ی علمی بوده‌اند، چنان به دریافت این نشریه خوگرفته بودم که چهارشنبه‌ی هرهفته، وقتی شب از مطب به خانه می‌رسیدم، سراغ اولین چیزی را که می‌گرفتم پاکت کاهی رنگی بود که روی آن عنوان «پزشکی‌امروز» نقش بسته بود.
امید کـه فرزند برومند ایشان جناب آقای مهندس اردوان سیف‌بهزاد، به‌عنوان یک فـرزند خلف که همواره همکار و یاری دهنده‌ی پدر والاگهر خود بوده‌اند، از‌این پس راه این بزرگ‌مرد مطبوعات پزشکی را ادامه دهند و جامعه‌ی‌پرشکی را از وجود چنین نشریه‌‌ی ارزشمند و خدمت‌رسانی محروم ننمایند.
روحش‌شاد و راهش مستدام باد
برچسب ها
مطالب مرتبط
ثبت نظر