علم تا از عشق بر خوردار نیست
جز تماشاخانه‌ی افکار نیست
بیست و پنج سال پیش، در تیرماه 1370، مصادف با عید سعید غدیر خم، انسانی فاضل و متعهد و عاشق، یاعلی گفت و کاری را آغاز کرد که به باور عده‌ای ناشدنی می‌نمود.
آن روز،«دکتر فرخ سیف بهزاد» به یاری علی، کمر همت بست و برای انتشار اولین شماره‌ی نشریه‌ی «پزشکی امروز» نوشت:
شماره‌ی اول نشریه‌ی «پزشکی‌امروز» را با نام آفریننده‌ی عشق و شکل‌دهنده‌ی ایمان آغاز می‌کنیم که گفته است : وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ( من جن و انس را نیافریدم جز برای اینکه پرستشم کنند).
اولین شماره را از سر ارادت و با عشق به خدا، عشق به میهن، عشق به کار، عشق به آموختن و عشق به... آغاز می‌کنیم، چرا که گفته‌اند:
طفیل هستی عشق‌اند آدمی و پری
ارادتی بنما تا سعادتی ببری
عشق به آموختن، موجب شد تا زکات علم را - که نشر آن است - به‌صورت نشریه‌ای که پیش رو دارید، در برابر هموطنان و همکاران خوبمان قرار دهیم.
آن مرد فاضل و ارجمند می‌دانست در این راه با چه مشکلاتی رو به رو خواهد شد ، اما با امیدی که به یزدان پاک داشت و با اشراف به این که استادان گرانمایه و پزشـکان فرهیــخته او را تنها نمی‌گذارنــد، این کار سترگ و ستودنی را آغاز کرد. «دکتر‌فرخ‌سیف‌بهزاد»، با کل‌نگری و جهان‌بینی خود، در همان شماره‌ی اول نشریه اشاره کرد که علم پزشکی با سرعتی شگرف رو به جلو می‌رود و یک لحظه درنگ، موجب سال‌ها عقب افتادن می‌گردد. او با این معرفت از همکاران درخواست کرد تا با آگاهی از آخرین دست‌آوردهای پزشکی به افزایش آگاهی همکاران دیگر و دانشجویان عزیز کمک کنند.
نکته‌ی مهم و قابل‌توجه این است که در روزگار پیشرفت‌های شگفت‌انگیز تکنولوژی، که با همه‌ی سودمندی‌های خود، مشکلات سیستم سرمایه‌داری و اقتصاد مبتنی بر بازار را نیز دارد و فروش شخصیت در این بازار، درست مانند کالا تابع عرضه و تقاضاست و شخصیت آدمی که می‌تواند مقام خلیفة الهی را داشتــه باشــد، ماننــد وسـایل زندگی و کالا ارزیابی می‌گردد، شادروان «دکتر‌فرخ‌سیف‌بهزاد» با دیدی کل‌گرایانه و جهان‌بینی خردمندانه‌ی خود توانست دست به چنین کار بزرگی بزند و در طول یک ربع قرن، با عشق و احساس مسئولیت آن را ادامه دهد. «دکتر بهزاد» سعی می‌کرد با مدد دانش و فرزانگی و همساز کردن ناهمسازها، هر سال نشریه را پربارتر ازسال پیش به جامعه‌ی پزشکی عرضه‌کند.
«دکتر بهزاد»، در بیست و سومین سال انتشار نشریه‌ی «پزشکی امروز» نوشت: اکنون نشریه‌ی «پزشکی امروز» بیست و‌سه ساله شده است. با تمام فراز و فرودهایی که داشته است، اما نه، فقط در فراز بوده است. نشریه‌ی «پزشکی امروز» اگرچه به هیچ نهاد، سازمان، ارگان... وابسته نیست ولی وابسته‌ی محبت خوانندگان و همکاران گرانقدری است که از گذشته‌های دور تاکنون، دست ِ درازشده‌ی نشریه را به گرمی‌فشرده‌اند.»
«دکتر فرخ سیف‌بهزاد»، انسان بزرگ و بی نیازی بود که با آزادگی و سرفرازی و عشق، به تحقق آرزوهای بزرگ خود می‌اندیشید. از‌این‌رو توانست با خویشکاری و برخورداری از رحمت الهی تا آخرین روزهای حیات پربرکت خود به آموختن ادامه دهد، او عالم عاشقی بود که می‌گفت :
گر چه من خود زعدم دلخوش و خندان زادم
عشق آموخت مرا شکل دگرخندیدن
فرزند برومندش، مهندس اردوان، در یکی از شماره‌های همین نشریه نوشته است:
به نام آن پدری که با عشق زندگی‌کردن را به من آموخت، به‌نام آن پدری که ایمان و اراده‌ی خود را درهم آمیخت و بی‌ادعا خویشتن ِخویش را وقف هدف پاک خود کرد.
آری، آن‌مردبزرگ با این باور که:
علم تا از عشق بر خوردار نیست
جز تماشاخانه‌ی اسرار نیست
علم وعشق را به دیگران آموزش می‌داد و در همه‌ی نوشته‌های خود این موضوع را مدنظر داشت.
بدیهی است باید چنین فضیلتی را ستود و او را به دیگران شناساند. در واقع این چنین اندیشه و همّت و فضیلت، در هر جا و هر زمان که باشد ستودنی و قابل احترام است. تردیدی نیست که همیاری و همکاری پزشکان دانشمند و فرهیخته در این یک ربع قرن، روز به روز بر غنای علمی این نشریه افزوده است و باید از همه‌ی این بزرگان قدردانی شود.
در پایان جا دارد با هانری‌لانگ‌فلو، همکلام شویم و بگوییم: زندگی مردان بزرگ به ما یاد آور می‌شودکه ما نیز می‌توانیم به زندگی خویش اعتلا بخشیم و پس از رحیل، پشت سر خود اثرپایمان را بر شن‌های زمان بر جای نهیم.
برچسب ها
مطالب مرتبط
ثبت نظر