دوست عزیز و همکار دیرینه‌ام آقای دکتر عبدالحمید‌حسابی در شماره‌ی۱۰۶۷«پزشکی‌امروز» مطلب بسیار جالب، ارزنده و خواندنی نوشته بودند که نظر بسیاری از خوانندگان را جلب‌کرد. آیا پس‌از فوت بیماری که توسط ما عمل‌جراحی شده‌است، باید در مراسم ختم او شرکت‌کرد یا خیر؟ این سؤال بسیار مهم و قابل ملاحظه است.
اصولاً پزشکی یک حرفه‌ی مقدس و الهی است و پزشک باید 2برابر بیمارش مظهر محبت و مهربانی و عطوفت باشد. باید بیماری که می‌خواهد توسط ما عمل شود، این احساس را پیدا‌کند که دوستی صمیمی و کاردان دست به نجات او زده و هدفش صرفاً نجات او و دادن سلامتی به وی است.
وقتی چنین حسی در بیمار پیداشود، یقیناً این مطلب را با نزدیکان و کسان خود در‌میان خواهد گذاشت و آنها حس می‌کنند که با یک پزشک مهربان و کاردان و انسان‌دوست روبه‌رو هستند. البته صلاح است قبل از آنکه به عمل‌جراحی بیمار اقدام کنیم، از او خواهش‌کنیم تا آماده باشد که یکی دو جراح دیگر را نیز ملاقات نموده و نظر آنها را نیز بداند.
در کشورهای خارج نیز معمولاً اطلاع از نظر جراح دیگر رایج است که به آن در اصطلاحSecond opinion می‌گویند؛ یعنی جراح دیگری نیز لزوم عمل‌جراحی را تأکید‌می‌کند البته جراح تمام آزمایش‌های لازم را درباره‌ی بیمارش انجام می‌دهد و وقتی لزوم عمل‌جراحی اجباری و حیاتی شد، دست به عمل‌جراحی می‌زند و در‌نهایت سعی‌می‌کند که بیمارش نجات یابد. وقتی بیماری را نجات‌می‌دهد، بیشتر از اجرمادی، اجر معنوی و شادی سرشاری است که به او دست می‌دهد. به‌این‌ترتیب اگر بیمار پس از عمل‌جراحی فوت‌کرد، جراح باید اولین کسی باشد که به بازماندگان بیمارش تسلیت می‌گوید و در مراسم ترحیم او حتماً شرکت‌کند. این کار باعث می‌شود که مقام و ارزش پزشک نیز بیشتر متجلی شود و همه برای او اهمیت بیشتری قائل شوند. خود اینجانب طی ۵۸ سال طبابت و جراحی، بارها اگر بیمارم پس‌از عمل فوت‌کرده است حتماً در مراسم ترحیم او شرکت کرده و بارها این‌کار من مورد سپاس و قدردانی بازماندگان بیمار قرار‌گرفته است. به‌هر‌حال نباید از پزشک انتظار زیادی داشت؛ پزشک خدا نیست که جان بدهد!!
ثبت نظر