مجموعه‌ها و فیلم‌های پزشکی محبوب در تلویزیون، تأثیر عمل احیای قلبی و ریه (CPR) را در‌مقایسه با دنیای واقعی دوبرابر بیشتر نشان‌می‌دهند و این عمل بر تصمیم‌گیری‌های واقعی بیمار ممکن‌است اثرگذار باشد. اگر فکر می‌کنید انجام CPR در فردی‌که ایست قلبی کرده روش مطمئنی برای نجات جان او می‌باشد، طبق بررسی جدیدی که توسط محققان علم پیری‌شناسی (Gerontology) انجام‌گردیده، حقیقت را ناراحت‌کننده‌تر نشان‌می‌دهد و درحالیکه نشان‌می‌دهند در فیلم پزشکی آناتومی‌گِرِی، (Grey’s Anatomy) احیای قلبی ریوی زندگی ۷۰درصد از افراد را نجات‌می‌دهد، ولی درحقیقت درصد بقای فوری (Immediate Survival Rate) چیزی نزدیک به نصف آن یعنی حدود ۳۷درصد است.
پژوهشگران همچنین اختلاف دیگری را بین واقعیت و تلویزیون یافتند: نیمی‌از شخصیت‌هایی که در تلویزیون تحت CPR قرار‌گرفتند، به اندازه‌ای از بهبودی برخوردار شدند که در‌نهایت بیمارستان را ترک‌کردند اما در واقعیت، تنها ۱۳درصد از بیمارانی که تحت CPR قرار‌می‌گیرند در د‌رازمدت زنده‌می‌مانند.
بیشتر مردم هیچ آگاهی از بقای واقعی CPR ندارند و در‌نتیجه تصمیم‌گیری درمورد مراقبتهای پزشکی برای خود و اعضای خانواده‌ی خود را بر‌اساس مفروضات نادرست اتخاذ می‌کنند و فکر می‌کنند مانعی وجود ندارد که در برخی مواقع داستان، واقعیت را تحریف نماید.
اما بررسی‌ها نشان‌داده‌اند که ۴۲درصد از افراد سالخورده، دانش سلامت خود را از تلویزیون دریافت می‌نمایند.مبنای ترجیحات مراقبتی (Care Performance) بسیاری از افراد، به احتمال زیاد در باورهای نادرست نسبت به خطراتی که با آن روبه‌رو می‌شوند و چگونگی نجات‌یافتن از‌حمله‌ی قلبی است.
در‌این بررسی، گروه تحقیقاتی با تماشای اپیزود CPR این فیلم‌ها در‌طول سال‌های2010 و2011 ،۴۶تصویر جداگانه از CPR (شامل ماساژ قفسه‌ی سینه و یا به‌کارگیری دفیبریلاتور) را یافتند.
محققان نه‌تنها نحوه‌ی زنده‌ماندن یا مردن بیماران، بلکه علت ایست قلبی و پس‌زمینه‌های ظاهری و سن افرادی‌که تحتCPR قرار‌گرفتند را هم ثبت‌کردند و علاوه‌بر نرخ‌های نادرست بقا، تعدادی دیگر از اختلاف‌ها را نیز شناسایی‌کردند.
این تصاویر نشان‌می‌دهند کهCPR اغلب روی بزرگسالان در سنین ۱۸تا ۶۵ انجام می‌شود، درحالیکه در واقعیت بیش‌از ۶۰درصد از افرادی که تحت CPR قرار‌می‌گیرند بزرگسالان با سن بیش‌از ۶۵ سال هستند.
همچنین، تروما در ورای (Behind) نزدیک به ۴۰درصد از موارد CPR در فیلم‌ها مشهود بود، درحالیکه موارد آسیب تروما شامل ۲درصد از همه‌ی کاربردCPR در زندگی واقعی می‌باشد.
هنگامی‌که این نتایج را با نتایج حاصل از بررسی‌های مشابه که در‌سال۱۹۹۶ انجام شده مقایسه‌کنیم، نرخ‌های دقت (Accuracy Rates) تصاویرCPR در تلویزیون به‌نظر‌می‌رسد که بهتر نشده‌است و اگرچه آنها سرگرمی بی‌ضرری به‌نظر‌می‌رسند، اما بی‌دقتی‌های گسترده در فیلم‌های پزشکی می‌تواند عواقبی سوء در زندگی واقعی داشته باشد.
پیچیدگی مسأله، این واقعیت است که فیلم‌ها تا‌حد زیادی موفق در به تصویر‌کشیدن برنامه‌ریزی مراقبتهای پیشرفته و گفتگوها درمورد تصمیمات پایان زندگی نیستند.
در‌میان ۹۱ اپیزود تجزیه و تحلیل‌شده، تنها ۵ بیمار و یا خانواده‌های آنها به بحث روی برنامه‌ی ترجیحات مراقبتی (Advance Care Planning) با پزشکان خود پرداختند و یافته‌های این بررسی بر نیاز به بهبود ارتباط پزشک و بیمار و بحث حول تصمیمات برنامه‌ریزی مراقبت پیشرفته، مانند CPR، تأکید می‌ورزد. بدون انجام این مباحث، بیماران ممکن‌است درهنگام تصمیم‌گیری بر اطلاعات غلطی که از تلویزیون گرفته‌اند تکیه نمایند.
Ref: University of Southern California Gerontology Research Division, Sep.2015
ثبت نظر