درشماره‌های ۱۰۶۷ و۱۰۷۵ هفته‌نامه‌ی «پزشکی‌امروز» مطالب ارزشمندی از استادان ارجمند آقایان دکتر‌حسابی و دکترفروزین به‌رشته‌ی تحریر درآمده و سؤال فوق را مطرح نموده‌اند که پاسخ این سؤال مثبت است اما چگونه؟
همکاران محترم به‌خوبی می‌دانند که درمورد اعمال‌جراحی الکتیو، فرصت تصمیم‌گیری برای پزشک و بیمار وجوددارد.
اینجانب درحدود۴۰ سال است که اعمال جراحی زنان و زایمان انجام می‌دهم. همواره درمورد اعمال جراحی الکتیو، به بیماران و وابستگان آنها توصیه‌می‌نمایم که درمورد اندیکاسیون عمل با‌یک یا دو تَن از همکاران جراح مشورت نمایند و در‌صورت تأیید و اطمینان بیمار، به عمل‌جراحی می‌پردازم. اما چرا؟ برخی اوقات مشاهده می‌شود که بعضی‌از همکاران بدون مشاوره با همکار دیگر اقدام به جراحی می‌نمایند که چنانچه بعداز عمل عارضه‌ای پیش‌آید یا بیمار فوت‌نماید، وابستگان بیمار تحت‌تأثیر حرف‌های دیگران قرار‌می‌گیرند؛ به‌این‌معنی که اگر بیمار به جراح دیگری مراجعه می‌نمود، نیاز به عمل‌جراحی نداشت یا چنین عوارضی ایجاد نمی‌شد.اصولاً عوارض اعمال جراحی یا فوت بیمار از‌جمله مسائلی است که ممکن‌است برای هرجراح با تجربه‌ای پیش‌آید. بگفته‌ی یکی‌از استادان کمپلیکاسیون، گاهی انقدر بزرگ می‌شود که مانند شتری است که در خانه‌ی هر‌کسی ممکن‌است بنشیند اما یک فرد قادر نخواهد بود آن‌را بلند‌کند. درمورد فوت بیمار هم جراح به‌لحاظ عدم‌موفقیت در عمل‌جراحی و فوت بیمار بسیار ناراحت و افسرده بوده و وابستگان بیمار هم بیش‌از‌پیش متأثر خواهند بود. دراین‌موارد، اخلاق‌پزشکی ایجاب می‌کند که سایر همکاران بیمارستانی به‌ویژه جراحان دست‌به‌دست هم‌داده از یک‌سو موجبات آرامش‌خاطر جراح را فراهم‌آورده و از‌سوی‌دیگر با همدردی بابستگان بیمار فوت‌شده، هرچه سریعتر موجبات شرکت در مراسم ترحیم بیمار فوت‌شده را نیز فراهم‌نمایند. اتخاذ چنین روشی علاوه‌بر اظهار همدردی غالباً از هرگونه برخورد و عکس‌ا لعمل‌های غیر‌منتظره و ناشایسته و حتی شکایت از جراح پیشگیری خواهد‌نمود.
ثبت نظر