مقایـسه سخنرانی‌های دیروز و امروز:
به‌مناسبت ۱۴بهمن، سالروز درگذشت پرفسور یحیی عدل (۱۲۸۷تا۱۳۸۲).
این حقیر بعد‌از دوران بازنشستگی هر روزِ سه شنبه‌ای که بتوانم، در کنفرانس‌های هفتگی بیمارستان سینا شرکت می‌کنم که ضمن بهره‌گیری از سخنان استادان جوان، مطالب جدید علمی و تکنیک‌های نوین جراحی، تجدید خاطره‌ای هم به‌عمل می‌آید.
خاطرات زمانی‌که اسطوره‌ی جراحی ایران آقای پروفسور عدل در بیمارستان سینا حاضر‌می‌شد و با نشان‌دادن اعمال‌جراحی در اطاق عمل و شرکت در کنفرانس‌ها،
آموزش‌های لازم را به شاگردانش می‌داد. بیاد دارم که در‌جریان کنفرانس‌های هفتگی و کنگره‌های مکتب عدل، جلسات چنان مورد استقبال قرار‌می‌گرفت که عده‌ی زیادی از ابتدا تا آخر مجبور بودند ایستاده مطالب مطرح شده را دنبال‌کنند و سالن‌های مملو از دانشجو و پزشکان آن‌زمان، زبانزد همگان بود.
...و امروز وقتی در جلسات سه‌شنبه‌ی بیمارستان‌سینا شرکت می‌کنم و در‌یک سالن بزرگ مثل تالار امام‌حسین با صدها صندلی، وقتی به اواخر جلسه می‌رسی تعداد افراد حاضر انگشت شمارند و گاهی تعداد سخنرانان از تعداد شرکت‌کنندگان باقی‌مانده بیشتر است؟!
مقایسه‌ی کنفرانس‌های گذشته که در‌آن امتیازی هم وجود نداشت با امروز که غالباً امتیاز هم دارد، تأسف‌بار و نگران‌کننده است.
با دوستان و همکاران دیگر بیمارستان‌ها نیز که صحبت می‌کنم، وضع بهتر از بیمارستان سینا نیست و حتی از سمینارها و کنگره‌های یک‌روزه و چند‌روزه با امتیازات بالا‌هم چندان استقبالی نمی‌شود. راستی چرا اینطور شده‌است؟
ـ آیا سخنرانان به دانش روز اشراف ندارند؟
ـ آیا شنوندگان آنقدر علمشان بالا‌رفته که نیازی به آگاهی‌های روز ندارند؟
ـ آیا سخنرانان، فن سخنوری بلد‌نیستند که بتوانند شنوندگان را جلب کنند؟
ـ آیا اطلاعات اینترنتی و دنیای مجازی همه را از علم اشباع کرده است که نیاز به حضور در جلسات کنفرانس‌ها را ندارند؟
ـ آیا امتیازهای جلسات سخنرانی‌ها برای جذب شرکت‌کننده‌‌ها کافی نیست؟
ـ آیا ایجاد رشته‌های تخصصی و فوق‌تخصصی و فوق‌فوق! تخصصی، جلسات را از رونق انداخته است؟
ـ آیا دگرگونی‌های جوی و هوای‌آلوده همه را مسخ و بی‌حال و تنبل‌کرده است؟!
ـ آیا...
شاید این وظیفه‌ی پژوهشگران اجتماعی و معاونت پژوهشی مراکز علمی باشد که علت‌یابی نموده و به این سؤالات پاسخ‌دهند.
ثبت نظر