هدفم از نوشتن این چندسطر، سنت‌سازی و فرهنگ‌آفرینی نیست.ازاین رسم اجتماعی نیز پیروی نمی‌کنم که فقط بنابروظیفه، از انسانی را‌حل یاد‌کنم. این نوشته را واقعیتی می‌دانم که از درونم تراوش می‌کند و به زبان می‌آید. من عبارت «مردنکو‌نام نمیرد هرگز» را باوردارم و می‌پذیرم که مُرده آن است که نامش به نکویی نبرند.
پس با نیکنامی «دکتر بهزاد» و با وجود همین صفحه‌ی متعلق به او که این نوشته را منتشر می‌کند «دکتر فرخ سیف‌بهزاد» را کسی می‌شناسم که به بی‌مرگی رسیده‌است. نوشته‌های نویسندگان محترم و دانشمند همین نشریه که همواره از «دکتر بهزاد» به نیکی یاد‌می‌کنند،کافی است تا نشان‌دهد: مرد نکونام نمیرد هرگز.
من با «دکتر فرّخ سیف‌بهزاد» شام و ناهاری نخورده‌ام و با ایشان به سفرنیز نرفته‌ام. با دکتر بهزاد به یک میهمانی هم دعوت نشده‌ام و با ایشان رفت و آمد خانوادگی نیز نداشته‌ام. من آن شادروان را به‌واسطه‌ی عشق به دانش و خدمت به خلقی که داشتند شناخته‌ام. خواننده‌ی نکته‌دان عشق، توجّه دارد که من با نوشتن بیست‌وچند جلدکتاب دانشگاهی و بیش‌از هزار مقاله‌ی علمی، در‌پی این نیستم که با نوشتن چندسطری دراینجا کسب هوّیت‌کنم. تمامی‌نوشته‌هایم نشان‌می‌دهند که بیان واقعیت را فریضه‌می‌دانم.
من حدود ۱۵یا۱۶سال پیش، با شادروان «دکتر فرخ سیف‌بهزاد» آشنا شدم و آشنایی ما برسرکتاب آیورودا شروع‌شد.کتابی در زمینه‌ی طب‌کهن شرق و طب جایگزین امروز. تعالیم آیورودا براساس چند بخش‌از کتاب آسمانی ودا، مثل ریگ ودا می‌باشد. بخش پزشکی آن درمان بیماری‌ها را در‌بردارد و بخش فلسفی آن عشق به حقیقت را بیان‌می‌کند. هدف آیورودا، طبابت و تعلیم برای شناخت زندگی براساس کلّ‌گرایی و رسیدن به خدا بوده است.
پس‌از‌این آشنایی، «دکتر بهزاد» در نخستین شماره‌ی نشریه‌ی طب کلّ‌نگر که به همّت وصاحب امتیازی دوست فرهیخته‌ام جناب دکتر امیرعباس جعفری منتشر می‌شود، نوشتن آیوردا را به زبان ساده شروع‌کردند. بعداز نوشتن اولین بخش مقاله‌ی آیوردا، به ایشان گفتم چرا از اینجا شروع کردید؟ گفتند: برای اینکه دراین سیستم طبی، عشق خدمت به خلق و رسیدن به خدا را دیدم و با حافظ همراه‌شدم‌که گفت:
هر‌آن کسی که دراین حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید
در مدت۱۶سال آشنایی، «دکتربهزاد» را انسان فرزانه‌ی خودانگیخته‌ای دیدم که به‌خدا و خلق‌خدا، صمیمانه عشق‌می‌ورزد. او دلش به عشق زنده شده‌بود و به یقین، هرگز نمیرد آنکه دلش زنده‌شد به عشق.
تن او در قطعه‌ی۲۱۰، ردیف۲۱، شماره‌ی۵۷ بهشت‌زهرا آرمیده است؛ امّایاد او در دل و ذهن همه‌ی ما زنده و گرامی می‌باشد. روانش شاد و نامش جاوید.
ثبت نظر