وضعیت فیزیکی بیش‌از ۸۶درصداز نجات‌یافتگان سندرم دیسترس حاد‌تنفسی (Acute Respiratory Distress Syndrome:ARDS) در سال‌های بعداز بستری در ICU روبه وخامت رفته‌است. بر‌اساس بررسی‌های صورت‌گرفته، نجات‌یافتگان این بیماری که وضعیت فیزیکی آنها درمعرض خطر قرارگرفته بود، اغلب یا افراد سالخورده بودند و یا پیش‌از بستری‌شدن درICU از بیماری‌های همراه (Comorbidity) رنج‌می‌بردند.
بسیاری‌از مردم گمان‌می‌کنند زمانی‌که یک‌بار از واحد مراقبت‌های ویژه بیمارستان جان سالم به‌در برده‌اند، وضعیت سلامتی آنها همواره روبه بهبود خواهد بود. تحقیقات جدید نشان‌می‌دهند که بسیاری‌از این افراد این‌قدر خوش‌شناس نیستند و مسیر بهبود فیزیکی آنها دارای فراز و نشیب بوده و یا اغلب سیر نزولی دارد.
در‌این‌بررسی محققان در تلاش بودند تا متوجه شوند که کدام بیماران پس‌از گذشت ۵سال از زمان بستری‌شدن آنها در بیمارستان، درمعرض خطر مجدد بیماری قرار می‌گیرند.
افراد مسن و آنهایی که پیش‌از ورود به بخش مراقبــت‌های‌ویـــژه دارای بیــماری‌های دیـگر (Pre-Existing Illnesses) بودند، بیشتر درمعرض خطر ابتلا به عوارض فیزیکی قرار‌دارند. همچنین این بررسی با پشتیبانی از تلاش‌های درحال انجام درآینده سعی‌می‌کند تا با طراحی و ارزیابی فرایند توانبخشی پس‌از ICU، این دسته از بیماران را به‌طور‌مشخص مورد اهداف درمانی قرار‌دهد.
محققان این پژوهش به بررسی ۱۹۳ نجات‌یافته سندرم دیسترس حاد‌تنفسی از ۱۳بخشICU در شهر بالتیمور پرداختند. معیار ورود به این کارآزمایی، گذراندن حداقل یک معاینه فیزیکی پس‌از گذشت ۳تا۶ ماه از تاریخ ترخیص از بیمارستان بود. هر‌کدام از بیماران همچنین به‌مدت ۵سال متوالی تحت معاینه فیزیکی سالانه قرار‌گرفتند. محققان ۳معیار را درمورد سلامت فیزیکی ارزیابی‌کردند:
۱ـ قدرت عضلات.
۲ـ ظرفیت ورزشی.
۳ـ عملکرد فیزیکی.
از ۱۹۳بیمار مورد ارزیابی، ۱۶۶تن (۸۶درصد) حداکثر یک عارضه فیزیکی ازجمله مرگ را تجربه کردند. بدون در نظر گرفتن عامل مرگ، این مقدار به ۶۹درصد (۱۳۳تن) کاهش‌یافت. نتایج نشان‌دادند که ۲عامل خطر سن بالا و بیماری‌های همراه پیش‌از ICU، نسبت به شدت و حدت (Severity) بیماری و دیگر عوامل مرتبط با دوران بستری در ICU، بیشترین و پایدارترین تأثیر را در سیرنزولی وضع فیزیکی بیمار دارا می‌باشند.
از میان بیماران مبتلا به هرگونه عارضه فیزیکی (منجمله مرگ)، وضعیت ۹۲درصد از‌نظر قدرت عضلات، ۶۲درصد از‌نظر ظرفیت ورزشی و ۶۶درصد از‌نظر عملکرد فیزیکی روبه وخامت رفته بود. ۴۷درصد نیز در هر۳معیار دچار مشکل بوده و یا در بررسی‌های پیگیرانه (در‌طول ۵سال) جان خود را از‌دست‌داده بودند.
این ارزیابی بر انجام بازتوانی (Rehabilitation) کوتاه‌مدت و بلندمدت هرچه سریع‌تر این بیماران از همان زمان بستری درICU به‌منظور ارتقای سلامت فیزیکی این بیماران در سال‌های بعداز ترخیص از بیمارستان تمرکز دارد. این بررسی یکی‌از اولین پژوهش‌هایی می‌باشد که تحلیل فیزیکی بلندمدت بیماران پس‌از ترخیص‌از بیمارستان را بر‌اساس ۳ معیار فیزیکی بررسی‌کرده است. نتایج این ارزیابی با ارائه تصویری شفاف به ما نشان‌می‌دهد که کدام نوع از بیماران و در چه‌زمانی به حمایت مستمر نیاز دارند.
دستاوردهای این پژوهش بخصوص از آن جهت مهم است که امکان شناسایی جمعیت‌های آماری آتی را به محققان ارائه‌می‌دهد. لازم‌به‌ذکر است که تحقیقات فعلی این حوزه که به ارزیابی مداخلات پس‌از ICU می‌پردازد، به‌طور‌مشخص مثمرثمر نبوده‌اند.
نجات‌یافتگانICU به‌طور‌معمول از مداخلات توانبخشی حرفه‌ای و فیزیکی بلافاصله پس‌از ترخیص از بیمارستان بهره‌مند می‌شوند. اما متأسفانه این امر کافی نیست و بیماران باید چندین سال پس‌از ترخیص نیز تحت‌درمان‌های تعقیبی قرار‌گیرند. نتایج این بررسی نشان‌می‌دهد که تحقیقات بیشتری نیاز است تا تأثیرات بالقوه توانبخشی درازمدت، بخصوص درمورد افراد مسن و اشخاصی که با بیماری‌های از‌پیش موجود حاد وارد اتاقICU می‌شوند، مورد‌ارزیابی قرار‌گیرد. همچنین دستاوردهای این تحقیق می‌تواند مکمل تحقیقات در دست اقدامی باشد که روی ارزیابی بلند و کوتاه‌مدت تأثیرات توانبخشی بیماران هنگام بستری در ICU تمرکز‌دارند.
Ref: Intensive Care Medicine
ثبت نظر