درمان جدید فیبروز

بیماران آپنه‌ی انسدادی حین‌خواب با فیبروز قلبی، نتایج درمانی قلبی‌عروقی ضعیفی دارند.

پس‌از پی‌بردن محققان به ارتباط میان فیبروز قلبی با عوارض نامطلوب بیماران مبتلا به آپنه‌ی انسدادی در‌هنگام‌خواب (OSA: Obstructive Sleep Apnoea) که با‌نام تشدید مغناطیسی قلبی‌عروقی (CMR: Cardiac Magnetic Resonance) معرفی‌می‌شود، فیبروز قلبی هدف درمانی آتی خواهد بود. این پژوهش در کنفرانس‌ EuroCMR 2016 ارائه‌شد.

فیبروز قلب، ساختار آناتومیک و عملکرد طبیعی قلب را مختل‌کرده و در‌نهایت به عوارض‌قلبی و مرگ‌و‌میر ناشی‌از آن منجر می‌شود. خطر ابتلا به OSA در بیماران قلبی‌عروقی ۲‌تا‌۳‌برابر سایرین است. فرضیه‌ی ما این است که تعیین میزان فیبروزهای قلبی در بیماران قلبی‌عروقی مبتلا به OSA می‌تواند به شناسایی افرادی‌کمک نماید که در‌معرض خطر بیشتر ابتلا به عوارض نامطلوب قلبی‌عروقی هستند.

در‌این‌پژوهش، ۱۰۹۴‌بیمار شرکت‌داشتند که به‌دلیل ابتلا به بیماری‌های قلبی یا مشکوک‌بودن به‌آن به CMR فراخوانده شده‌بودند. ۳۲۴تن مبتلا بهOSA و‌۷۷۰ ‌تن به OSA مبتلا نبودند. ۱۶فرد سالم نیـز به‌عنوان گروه شاهد در بررسی شرکت‌داده شدند. فیـبروز قلبی افزایـش‌یــافته به‌عنــوان یک بـخش حجمی خارج سلـولی (Extra cellular Volume fraction) (اندازه‌گیری‌شده با‌CMR) با ۳۰درصد یا بیشتر تعریف شد.

محققان دریافتند که ۳۰‌درصد از بیماران مبتلا به‌OSA درجات بالایی از فیبروز قلبی حاد دارند. این رقم بالاتر از افراد شاهد سالم و مشابه با بیمارانی بود که به‌خاطر ابتلا به بیماری‌های قلبی یا مشکوک‌بودن به آن به‌CMR فراخوانده شده بودند. بعداز رسیدن متوسط پیگیری ۲/۳ ‌سال، از‌نظر نرخ بستری به‌علت نارسایی قلبی یا مرگ، هیچ اختلافی بین گروه‌های مبتلا به OSA و غیر‌مبتلا به OSA وجود نداشت. هرچند در بیماران مبتلا به OSA، حتی پس‌از تطبیق Adjustment سن، عملکرد کلیه، مقادیر ‌سکته‌ی ‌قلبی‌ (Ejection Fraction) و فیبروزهای قلبی به‌شکل قابل‌ملاحظه‌ای با افزایش نرخ رخداد همراه بود. در‌واقع، هر5‌درصد افزایش در بخش حجیم خارج سلولی(EVF)، با خطر ۱/۶بالاتر بستری به‌علت نارسایی قلبی همراه بود.

یافته‌های این بررسی نشان‌داد که فیبروزهای قلبی در بیماران مبتلا به‌OSA رایج بوده و می‌توان میزان فیبروزهای قلبی را اندازه‌گیری و مشخص و ریسک نتایج ضعیف (Poor outcomes) بیماران را طبقه‌بندی‌کرد. این یک ابزار قدرتمند و یک روش تشخیص قاطع برای بیماران مبتلا به‌OSA می‌باشد که با ریسک بالاتر ابتلا به عوارض ناگوار قلبی‌عروقی مواجه‌هستند.

این یافته‌ها بسیار حائز‌اهمیت می‌باشند؛ زیرا یک نشانگر زیستی تصویربرداری بالقوه را برای فرایند پاتولوژیکی تشخیص‌می‌دهد که در خود میوکارد رخ‌می‌دهد. درصورت وجود فیبروز قلبی و غیرعادی‌بودن قالب خارج سلولی (Extracellular matrix)، توانایی میوکارد در تحمل عواقب ایسکمیک و همودینامیک مشاهده شده در بیماران OSA کمتر است.

این یافته‌ها، راهی به‌سوی یک رویکرد شخصی برای درمان بیماری‌های قلبی‌عروقی بر‌اساس میزان فیبروز قلبی بیماران است. ما باید از روش‌های سنتی قدیمی تقسیم‌بندی و معالجه‌ی بیماران فراتر رویم. به‌عنوان‌مثال: هیچ ۲‌بیمار مبتلا به OSA یکسان نیستند و درعین‌حال ما آنها را به یک شکل درمان‌می‌کنیم. ما همواره می‌پنداریم که در‌ تمامی بیماران، OSA اثرات مشابهی بر قلب دارد؛ اما ممکن‌است این موضوع صحیح نباشد و بهتر است بیماران مبتلا به OSA و بیماری‌های دیگر را به‌شکل دقیق و با سنجش میزان فیبروز قلبی آن‌ها مشخص نماییم. این روش به ما کمک می‌کند که آگاهی بیشتری از موضوع داشته باشیم.

در‌صورت ‌استفاده از داروهای ضدفیبروزی در بیماران مبتلا به فیبروز قلبی (تشخیص‌بهبود عوارض قلبی بیمار باCMR است)، برای تشخیص‌به‌آزمایش‌های بالینی وسیع‌تری نیاز است. در‌نهایت، بهتر است که برای هر‌بیمار خطر واقعی تعریف و درمان‌های مناسب ارائه‌شود.