نقش سن در اکتازی پس‌از لیزیک

درجریان غربالگری داوطلبان عمل لیزیک، مسأله‌ی سن هم یکی‌از عوامل تشکیل اکتازی قرنیه پس‌از جراحی بوده که همراه توپوگرافی غیرطبیعی، تغییر ضخامت قرنیه و استروما و میوپی است.
باردلی راندل‌من عوامل خطرساز اکتازی قرنیه را بررسی کرده است.
اولین‌بار ایجاد اکتازی متعاقب لیزیک درسال‌1988‌‌‌گزارش شد. در‌ابتدا تخمین‌زده شد که در‌هر‌2500‌نفر یک‌نفر (چهارصدم‌ درصد) دیده می‌شود. آسیب‌شناسی آن مشابه بیومکانیک قوز قرنیه است.
اولین عامل خطرساز ایجاد اکتازی شامل پاترن توپوگرافی ضخامت بستر استروما، ضخامت قرنیه و میوپی است. دکتر راندل‌من و همکارانش دریافتند که جمعی از بیماران بدون هیچگونه عامل خطرساز مشخص، دچار اکتازی پس‌از لیزیک شدند و وقتی این بیماران با بیماران مورد بررسی اولیه مقایسه شدند، مسأله‌یی که پیدا شد و شاخص بود مسأله‌ی سن دراین افراد کاملاً بارز بود. بیمارانی‌که فاقد عامل خطرساز بودند دقیقاً از بیمارانی‌که مورد بررسی اولیه و در گروه شاهد بودند به‌مراتب جوان‌تر بودنـد. بـراسـاس ایــن نتـایج آنـــان Erss Ectasia Risk Score System تهیه کردند که این متغیرها را بررسی می‌کرد.
با استفاده ازاین دستگاه از صفر تا‌20‌نرمال، 3‌خفیف تا مشـکوک و 4‌‌ غیــرطبیعی بود (در داوطلبان لیزیک) یکی‌از مهمترین عوامل ناهنجاری‌ توپرگرافیک بود. افراد زیر‌30‌‌‌سال با ضخامت قرنیه پایین‌تر از510‌ میکرون که یک انحراف استاندارد و زیر نرمال داشته و بستر  استرومای باقی‌مانده ضخامتش پایین‌تر از 300‌میکرون باشد و میوپی بالاتر از D.8، از عوامل قابل ملاحظه‌اند.
توپوگرافی غیرطبیعی: هنگام مشاهده‌ی یک توپوگرافی غیرعادی که از عوامل مهم‌خطرساز بوده، ارزیابی توپرگرافی بیمار توسط جراح اهمیت دارد. دیدن توپوگرافی هر‌دو چشم و اختلاف‌ 3D بین چشم راست و چپ نشان از خطر بوده و این توپوگرافی طبیعی به‌حساب نمی‌آید.
تغییرات سوبژکتیو در رده‌بندی انحرافات نقشه در قسمت قدامی قرنیه ازنظر اکتازی غربالگری شده‌است. دراین بررسی نقشه درابتدا توسط‌10‌نفر کارشناس بافاصله‌ی ۱/۵D‌‌ ارزیابی شد. وقتی‌که همان نقشه با‌فاصله‌ی ۰/۵D‌‌‌‌ بررسی شد یک اختلاف واضح ناهنجاری‌ توپوگرافی به‌وسیله‌ی همین جراحان مشاهده‌شد. 2‌نکته‌ی مهم راجع به توپوگرافی باید تذکر داد. اول اینکه اختلاف آنالیز توپوگرافی در بین جراحان وجود داشته و دوم اینکه ناهنجاری‌ توپوگرافیک ظریف را در غربالگری برجسته نمائیم و از گوناگونی تفسیر توپوگرافی اهمیت ضخامت قرنیه و بررسی استرومای باقی‌مانده و میوپی را آشکار می‌سازد چرا‌که این متغیرها باعث تغییرات نهایی در ضخامت
قرنیه می‌باشند.
ضخامت قرنیه: ضخامت قرنیه پارامتر بالقوه ازنظر اکتازی بوده و با کاهش ضخامت بستر استرومای باقی‌مانده خطر بیشتر هم می‌شود.
درحالی‌که با استفاده از فمتوسکندلیزر ومیکروکراتومهای مدرنی که به‌کار می‌رود، فلاپ ضخیم در‌جریان لیزیک اتفاق می‌افتد که مسبب اکتازی بود.
درآنالیز مقدماتی که انجام شد در64695 چشم در 33561 بیمار که 2یا3 سال پس ازلیزیک بود، 11نفر دچار اکتازی شدند و در واقع شیوع نسبی یک در‌3000 بیمار(سه صدم درصد) بود. این‌کار با‌استفاده از لیزرفمتوسکند برای ایجاد فلاپ و غربالگری با نپتاکم اکولوس بوده‌است.
دراین بیماران قرنیه ضخیم بوده (میانگین‌549‌‌‌‌‌میکرون)، ضخامت بستر استرومای باقی‌مانده (میانگین 365‌میکرون) و عیب انکساری کم (میانگین2.9D درمقایسه با بیماران همراه با اکتازی بوده‌است. به‌هرحال سن عامل کاملاً شناخته شده در تشکیل اکتازی دربیماران با میانگین سنی ۳۵/۶ سال بوده‌است.

 Ophtalmology Times Oct 2012