پلی‌آدنیلاسیـون اینتـرونی از PDGFR‌α در بن‌یـاخته‌های ساکن باعث کاهش فیبروز عضله ‌می‌شود

گیرنده α فاکتور رشد مشتق از پلاکت PDGFR‌α اثرات واگرایی را در عضله اسکلتی نشان‌می‌دهد. در سطوح فیزیولوژیکی، هشدار‌دادن از‌طریق این گیرنده باعث بهبود پیشرفت عضلانی در جنین‌های در‌حال رشد و رگ‌سازی(Angiogenesis) در بازسازی عضلات بزرگسالان می‌شود. با‌این‌حال، هم افزایش‌PDGF فراوانی لیگاند و هم افزایش فعالیت مسیر PDGFR‌α منجر به فیبروز پاتولوژیک می‌گردد. این رسوب بیش‌ازحد کلاژن که در عضله پیر و بیمار دیده می‌شود، با عملکرد ماهیچه تداخل داشته و اثربخشی درمان‌های ژنی و مبتنی‌بر سلول را در اختلالات عضلانی محدود‌می‌کند. اگرچه شواهدی قانع کننده برای نقش PDGFR‌α در فیبروز وجود دارد اما شواهد کمی در‌مورد سلول‌هایی که از‌طریق آن این مسیر عمل می‌کند، شناخته‌شده‌است. در‌اینجا ما نشان‌می‌دهیم که در موش‌ها سیگنال‌PDGFR‌α باعث تنظیم جمعیت فیبر عضلات مقیم یا پیشروهای آدیپوژنیک (FAPS) می‌شود که نقشی حمایتی را در بازسازی عضلات بازی‌می‌کند اما ممکن‌است هنگامی‌که به گونه نادرست تنظیم‌شود، باعث فیبروز‌گردد. محققان دریافتند که FAPS چند مدل رونویسی از Pdgfra همراه با بخش‌های پلی‌آدنیلاسیون مختلف تولید می‌کنند؛ از‌جمله یک نوع اینترونی که برای یک ایزوفرم پروتئینی رمز‌گذاری‌می‌کند که حاوی یک دامنه آنزیم کیناز ناقص است. این نوع، در‌طول بازسازی تنظیم مثبت‌شده و به‌عنوان وسیله‌ای برای مهار سیگنالPDGF سیگنالینگ و جلوگیری‌از بیش‌فعال‌سازی FAP عمل‌می‌کند. علاوه‌بر‌این، افزایش القای این ایزوفرم باعث محدودیت فیبروز در داخل بدن موش می‌شود که این امر حاکی‌از ارتباط بیولوژیکی و همینطور پتانسیل درمانی الگوهای پلی‌آدنیلاسیون تعدیل‌کننده در جمعیت بن‌یاخته‌ها می‌باشد.

Ref: Nature Medicine Weekly