یافته‌های ژنتیکی، شواهد تجـربی را در ارتباط میزان پایین ویتامینD با افزایش خطر ابتلا به مالتیپل‌اسکلروزیس(ام اس) تأیید می‌نماید.
این تحقیقات در دانشگاه مک‌گیل کانادا صورت‌گرفته و در شماره‌ی اخیر مجله‌ی پلوس مدیسین(PLOS Medicine) انتشار یافته است.
مالتیپل‌اسکلروزیس یک بیماری خود‌ایمنی ناتوان‌کننده است که اعصاب را در مغز و نخاع تحت‌تأثیر قرارمی‌دهد.
مالتیپل‌اسکلروزیس
هیچ درمان قطعی (Cure) شناخته‌شده‌ای برای مالتیپل اسکلروزیس(ام اس) وجود نداشته و معمولاً افراد را در سنین۲۰ تا ۴۰ سال درگیر می‌کند. در‌حالی‌که برخی از شواهد تجربی نشان‌دهنده‌ی امکان ارتباط بین میزان پایین ویتامینD و خطر ابتلا به بیماری مالتیپل اسکلروزیس است و به‌دلیل اینکه افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس(ام اس) در‌این بررسی‌ها ممکن‌است دارای دیگر ویژگی‌های ناشناخته‌ی افزایش دهنده‌ی خطر مالتیپل‌اسکلروزیس(ام اس) باشند، استنتاج یک ارتباط سببی دشوار است (که به‌عنوان عامل مخدوش‌کننده شناخته می‌شود).
محققان با استفاده از یک روش ژنتیکی به‌نام تصادفی‌سازی مندلی (Mendelian Randomization) (جهت کاهش احتمال شرایط مخدوش‌کننده‌ی بررسی)، امکان ارتباط بین کاهش ژنتیکی سطح ویتامینD (اندازه‌گیری‌شده با سطح 25هیدروکسی ویتامینD، تعیین‌کننده‌ی بالینی وضعیت ویتامینD) و استعداد ابتلا به مالتیپل‌اسکلروزیس(ام اس) را در شرکت‌کنندگان در ارزیابی کنسرسیوم بین‌المللی ژنتیک مالتیپل اسکلروزیس بررسی نمودند که شامل بر تعدادی بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس(ام اس) و گروهی از افراد سالم به‌عنوان گروه کنترل بودند.
محققان دریافتند که کاهش ژنتیکی مقدار ویتامینD به یک انحراف معیار (SD) تبدیل‌شده با افزایش ۲برابری خطر ابتلا به مالتیپل اسکلروزیس(ام اس) ارتباط دارد و اینکه آیا میزان کافی ویتامینD می‌تواند شروع مالتیپل اسکلروزیس(ام اس) را به تأخیر انداختـه یا از وقوع آن پیشگیری‌کند، نیازمند بررسی بیشتر است. در‌حال‌حاضر کارآزمایی‌های کنترل‌شده‌ی تصادفی (RCT)، در‌حال ارزیابی مکمل‌های ویتامینD برای درمان و پیشگیری‌از بیماری مالتیپل اسکلروزیس(ام اس) هستند که ممکن‌است به بهبود درک نقش مکمل ویتامینD بیانجامد.
برچسب ها
مطالب مرتبط
ثبت نظر