گسترش سال‌های اخیر بیماری‌هایی که می‌توان با استفاده از واکسن‌ها از‌آن ها جلوگیری‌نمود، منجر‌به افزایش بحث‌های عمومی درمورد عملکرد واکسیناسیون‌شده است (بحث‌هایی درمورد انجام‌دادن یا ندادن واکسیناسیون فرزندان توسط والدین و زمان انجام این کار) و در‌این‌راستا، کالیفرنیا ایالتی می‌باشد که به‌شدت تحت‌تأثیر این موضوع قرار‌گرفته است. یکی‌از دلایلی که والدین مایل‌نیستند تا فرزندانشان واکسینه شوند، ارتباطی‌است که میان واکسن و اختلال طیف‌اوتیسم (ASD) وجود‌دارد. این امر بخصوص برای والدینی صدق‌می‌کند که کودک آنان مبتلا به اختلال گروه طیف‌اوتیسم می‌باشد و دراین والدین نگرانی‌هایی وجود دارد که این اختلال در کودکان بعدی نیز به‌وجود بیاید. آما به راستی ارتباط و رابطۀ واکسیناسیون و اختلال اوتیسم چیست ؟
رابطۀ واکسن و اختلال اوتیسم:
محققان از‌سال۲۰۰۹، رشد نوزادانی را دنبال‌نمودند که در خواهر یا برادر بیولوژیک و بزرگتر آن ها اختلال طیف اوتیسم(ASD) تشخیص‌داده شده و خطر این اختلال درمیان این نوزادان «پر‌خطر» با ضریب تقریبی ۲۰ افزایش می‌یابد. مقایسه میان این نوزادان با نوزادان «کم‌خطر» و هم‌‌سن‌و‌سال و بدون اختلال طیف اوتیسم، این امکان را فراهم‌می‌کند تا بتوان نشانگرهای(Biomarkers) احتمالی این اختلال را تعیین‌نمود. اگرچه هدف اصلی این پژوهش بررسی تاثیر واکسیناسیون نبود، ولی تحقیقاتی وجود دارندکه حاکی‌از نرخ پایین واکسیناسیون در‌برابر سرخک، اوریون و سرخجه(MMR) درمیان نوزادان پر‌خطر هستند و باعث شدند تا به بررسی اطلاعات موجود درمورد تأثیر واکسیناسیون روی نمونه خود بپردازیم که این نمونه از ۲۰۶خانواده در جنوب‌کالیفرنیا (۷۱کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم و ۱۳۵کودک بدون ابتلا به اختلال طیف اوتیسم) تشکیل شده بود (جدول۱).
بسیاری از افراد هنوز فکر‌می‌کنند که ارتباطی بین واکسیناسیون کودکان و اختلال طیف اوتیسم وجود دارد هرچند شواهدی وجود دارد که خلاف آن را بیان‌می‌کند. در تأیید این شواهد، بررسی ما نشان‌داد که تفاوت معناداری بین میزان واکسیناسیون درکودکان با اوتیسم و بدون اوتیسم وجود ندارد (۱۰۰درصد درمقابل ۹۸/۵درصد، P=۰/۳۰). با‌این‌حال، دو یافته جالب‌توجه دیگر به‌دست‌آمد. خانواده‌هایی که کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم داشتند با احتمال کمتری فرزندان بعدی خود را واکسینه می‌کردند. به‌طورخاص، میزان واکسیناسیون درمیان تمامی خواهران و برادران کاملاً بیولوژیک و کوچک‌تر مبتلا به اختلال طیف‌اوتیسم برابر با ۸۳/۱درصد بود، درحالی‌که این رقم در نوزادان کم‌خطر برابر با ۹۷درصد بود (ارزش مربع کای‌پیرسون با یک درجه آزادی، ۱۲/۶۲، P <0.001 بود). این یافته‌ها با میزان گزارش‌شده واکسیناسیون MMR درمیان کودکان در سنین بالاتر و در‌بین مناطق نمونه‌گیری وسیع‌تر مطابقت دارد.
نتایج ما همچنین حاکی‌از آن هستند که تغییرات در رفتار واکسیناسیون ممکن‌است به واکنش‌های جانبی ناشی‌از واکسن مربوط باشد. به‌طورخاص، والدینی که فرزند بزرگتر مبتلا به اختلال طیف‌اوتیسم داشتند، به‌طور بازگشتی میزان واکنش‌های جانبی بالاتری نسبت‌به واکسیناسیون درمیان فرزندان بزرگتر نسبت‌به افرادی داشتند که کودک مبتلا به اوتیسم نداشتند (۲۲/۶درصد درمقابل ۳/۸درصد ارزش مربع‌کای‌پیرسون با یک درجه آزادی، ۱۶/۸۷؛ P<0.001). به‌همین‌ترتیب، والدینی که فرزند بزرگتر مبتلا به اوتیسم داشتند، نرخ بالاتری از‌این واکنش‌ها را درمیان خواهر و برادر کوچک‌تر نسبت‌به والدینی گزارش‌کردند که فرزند بزرگتر مبتلا به اوتیسم نداشتند (۶/۹درصد درمقابل ۰/۸درصد؛ ارزش مربع کای‌پیرسون با یک درجه آزادی، ۵/۸، P = 0.02). واکنش‌های گزارش‌شده شامل تب، اسهال، گریه و یا فریاد غیرمعمول و غیرقابل‌تحمل، ضعف‌و بی‌حالی عمومی بود. این تفاوت‌ها در واکنش‌های گزارش‌شده ممکن‌است حاکی‌از افزایش واقعی یا یادآوری متعصبانه (Recall bias) باشند و مستلزم بررسی‌های بیشتری درمورد آثار جانبی ناشــی‌از واکسن با استــفاده از اقدامات عینی‌تر (More objective) مانند دقت در پرونده‌های پزشکی و معاینه پس‌از واکسیناسیون در کودکانی می‌باشد که سرانجام اختلال طیف‌اوتیسم در آن ها پدیدار شده است.
در تحقیقات گذشته همانند این تحقیق، توجه کمی به ارتباط بین واکنش‌های جانبی به واکسن و اختلال طیف‌اوتیسم شده‌است. در سطح سلامت عمومی جامعه، درک بهتر ارتباط بین واکنش‌های ناخوشایند به واکسیناسیون و بروز اختلال طیف‌اوتیسم به‌منظور بررسی دقیق‌تر نگرانی‌ها درمورد واکسیناسیون در کودکان این خانواده‌ها، ضروری می‌باشد.
جهت کسب اطلاعات بیشتر به سایت پزشکی امروز مراجعه نمایید.
مطالب مرتبط
ثبت نظر