کابوسهای مداوم در سنین پایین به میزان قابل‌توجهی موجب بروز بیماریهای روانی در نوجوانی خواهد شد.دریک تحقیق از گزارش‌های والدین در ارتباط با تجربه‌ی کودکانشان از کابوسهای مداوم بین سنین اولیه‌ی ۲تا ۹ سالگی و سن بعدی ۱۲سالگی که به‌طور آشکاری با بروز روان پریشی در سن ۱۸ سالگی همراه بوده، بهره برده‌اند.
پژوهشگران در یک بررسی cohort روی۴۰۶۰ مورد، از مصاحبه با والدین جهت ارزیابی تجارب کابوس شبانه‌ی مداوم در کودکان ۲ تا ۹ ساله و سپس از مصاحبه‌هایی درباره‌ی بروز کابوس و وحشت‌های شبانه، راه رفتن درخواب در سن ۱۲ سالگی و بروز نشانه‌های بیماریهای روانی در سن ۱۸سالگی در فرزندان‌شان یاری جستند.
طبق این پژوهش در سن ۱۲سالگی، ۲۴/۹ درصد از کودکان کابوس شبانه را در 6ماه گذشته گزارش کرده و ۷/۹درصد از کودکان نشانه‌های روان‌پریشی را بروز دادند. احتمال بروز نشانه‌های روان‌پریشی در کودکانی که قبلاً کابوس‌هایی را گزارش داده بودند، حدود ۲برابر بود. وجود اضطراب و افسردگی در افرادی با اختلال خواب ممکن‌است به‌طور بالقوه‌ای این یافته‌ها را تبیین نماید. تجربه‌ی حوادث استرس‌زا (stressfull events) هم به کابوسهای دوران کودکی و هم به نشانه‌های روان‌پریشی در اواخر دوران کودکی مرتبط بوده و می‌تواند بسیار مهم باشد.
این احتمال وجود دارد که در برخی از کودکان کابوس‌ها(night mares) و وحشت‌های شبانه(night terrors) اهمیت کمی در بروز آسیب‌روانی در زندگی آتی آنان داشته باشد ولی با این‌حال، در افراد با عوامل خطرساز اضافی دیگر همانند سابقه‌ی روانی خانوادگی یا قرار‌گرفتن درمعرض تروما در گذشته توسط بزرگسالان و همسالان، مشکلات خواب می‌تواند اهمیت بیشتری یافته و همچنین بر دیگر آسیب‌های روانی و یا ترومای غفلت شده (Unnoticed) تأکید می‌نماید.
Ref: British Journal of Psychiatry Feb 2015
ثبت نظر