به یاد پزشکان شریفی که در میان ما نیستند . . .

خبری ناگوار که همچون خنجر بر روح و روانمان فرود آمد . استاد فرهیخته ، پزشک با اخلاق ، نماد معرفت "دکتر عبدالحمید حسابی" چشم از جهان فروبست.چند ساعت پس از این رخداد تلخ ، در حالی‌که این ضایعه برایم غیرقابل هضم بود ، تلفنم به صدا درآمد و نام "پروفسور محمود لطفی" بر تصویر آن نمایان گردید.با صدایی سرشار از اندوه و باخبر از فقدان دوست و همکار قدیمی خود ، این‌گونه گفت :

“ از شمار دوچشم یک تن کم ، وز شمار خرد هزاران بیش، ناباورانه شنیدم که دکتر حسابی ارجمند ما درگذشته است.این آموزگار فرهنگ و پزشکی از میان ما رفته است. من هرچه از خوبی دکترحسابی بگویم کم است. ”

تصور این‌که هنگام انتشار این نسخه از پزشکی‌امروز ، استادِ ما در میان ما نیست، بسیار دشوار است. تمامی ما بدون شک ، با توجه به خُلق و خوی افراد ، تصور و برداشت‌هایی از انسان‌ها و یکدیگر داریم. از نظر من و بسیاری از افرادی که از ایشان شناخت داشتند ،" اخلاق" و "دکتر عبدالحمیدحسابی" ، درهم تنیدگی بسیاری با یکدیگر داشتند. واژۀ اخلاق پس از دکتر حسابی به گونه‌ای دیگر تفسیر می‌گردد . من تا اینجا پیش خواهم رفت که به جای این واژه (اخلاق) ، " دکتر عبدالحمید حسابی"‌را به کار خواهم برد. دکتر عبدالحمید حسابی ، در اسفند سال ۱۳۹۲، پیکر و کالبد خود را به سالن تشریح دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران هدیه نمود. ایشان در بخش زندگینامۀ خودنبشت کتاب "دلنوشته‌های یک جراح" این‌گونه آورده‌اند :

“یکی از انگیزه‌های اصلی‌ام این است که یک عمر معلمی کرده‌ام و بگذارم تا جسدم نیز بعد از مرگم معلمی کند. اما من یک معلم زبان‌دار بوده‌ام و این یک معلم خاموش است.این جسد زمانی‌که روی میز تشریح قرار می‌گیرد ، نمی‌تواند حرف بزند ، اما هر تکه از بدنش یک درس می‌دهد. ”

و در نهایت پیکر ایشان تحویل دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تهران گردید. اما در این مسیر پُر فراز زندگانی دکترعبدالحمیدحسابی ،‌بدون شک حضور سرکار خانم "دکتر فردوس شکرچیان" به‌عنوان همراه و هم‌فکر و همسر ، بسیار پُر اهمیت است. همسر یک پزشک بودن را باتوجه به تجربه خود از پدر و مادرم به طور کامل درک می‌کنم . بدون شک، این فقدان اگر برای ما این‌گونه جان‌کاه و جگرسوز است ، به مراتب و صدها برابر دلتنگی و اندوه فراوان ، برای همسر استاد به همراه دارد. جامعه پزشکی ، نشریه پزشکی امروز و اینجانب قدردان زحمات شما در جهت هموارتر نمودن مسیر استاد فقید و نازنینمان خواهیم بود.

اما در طی این مدتی که نشریه چاپ نگردید ، متاسفانه تعدادی از همکاران نشریه و پزشکانی حاذق را از دست دادیم. استادِ بزرگوار ، " دکتر طهمورث فروزین" که بسیار غریبانه و در سکوت خبری درگذشت.پزشک و سیاست‌مدار، نویسنده، پژوهشگر و روزنامه‌نگار، که در دوره بیست و چهارم مجلس شورای ملی به‌عنوان نماینده شمیرانات از استان تهران در مجلس شورای ملی حضور داشت و الگوی پدرم ، زنده‌یاد " دکتر فرخ سیف بهزاد" در بنیان گذاشتن نشریه پزشکی امروز گردید. غم‌انگیزتر این است که در جستجوی اینترنتی ، حتی درگذشت ایشان در سایت ویکی پدیا نیز به‌روزرسانی نشده است. گویی که برای این خاک هیچ گامی برنداشته است.

نازنین دیگری که متاسفانه با پرواز خود ، ما را در حسرت دیدار دوباره خود گذاشت و بار دیگر این زمانه و روزگار با تلنگری یادآوری نمود که دلتنگی هیچ مرهمی ندارد و فرصت‌های دیدار باید را غنیمت شمارد . "دکتر فرهاد فیلی"، دوست و همکار قدیمی نشریه پزشکی امروز و پدرم بود ، متخصص کودکان ، پزشک خوش‌اخلاق و خنده رو که هیچ‌گاه چهرۀ مهربان او را بدون لبخند به یاد ندارم .

"دکتر عنایت داوودپور" پزشک هنرمند ، خوش‌نویس و خوش ذوق ، متخصص و جراح ، یار قدیمی و باوفای استاد دکتر عبدالحمید حسابی که چند ماه پیش از درگذشت ایشان به دیار فانی شتافت. پایبندی به اخلاق و خُلق و خوی مهربان ، صفت مشترک این نسل از پزشکان نام‌دار بود.