روند افزایش مقاومت آنتی‌بیوتیکی در میان سویه‌های پنوموکوک در کودکان

بر اساس داده های 1،201 دادۀ جمع آوری شده از 448 کودک در مراکز مراقبت‌های اولیه ، مقاومت آنتی بیوتیکی در سویه‌های استرپتوکوک پنومونیه از سال 2013 به دلیل تغییر مشخصات حساسیت افزایش یافته است. 

سویه‌های جدیدی که بیان‌کننده سروتیپ‌های کپسولی (capsular serotypes) هستند و در واکسن‌های کنژوگه (Conjugate vaccine) پنوموکوکی ، 13-ظرفیتی گنجانده نشده‌اند و در حال ظهور بیماری هستند و سویه‌هایی که مقاومت آنتی‌بیوتیکی را بدست می‌آورند به دلیل بقا در مناسب‌ترین موقعیت در حال افزایش هستند و همچنین پژوهشگران اضافه نمودند که اصول مشابه داروینی پس از معرفی واکسن PCV-7 رخ داد.

در یک پژوهش منتشر شده در نشریۀ Clinical Infectious Diseases ، محققان به بررسی 1،201 دادۀ جمع آوری شده حاصل از مراقبت‌های اولیه در کودکان 6 تا 36 ماهه پرداختند.این اطلاعات نشانگر وضعیت و داده‌های نازوفارنکس کودکان در دوره‌های سلامت آن‌ها و همچنین داده‌های مرتبط با نازوفارنکس و مایع گوش میانی (middle ear fluid: MEF) آن‌ها در طول دوره‌های عفونت حاد گوش میانی (acute otitis media) بود.

پژوهشگران این داده‌ها را میان سال‌های 2006 تا 2016 جمع آوری نمودند تا روی دوران پیش و پس از دریافت واکسن PCV-13 را مطالعه نمایند. کودکان از سال 2006 تا آوریل 2010 واکسن PCV-7 دریافت نمودند و پس از آوریل 2010  PCV-13 دریافت کردند.

رویهم رفته ، تعداد موارد عفونت حاد گوش میانی (AOM) ناشی از استرپتوکوک پنومونیه (S. pneumoniae) بین دوره‌های دریافت واکسن PCV-7 و PCV-13 تفاوت معنی داری مشاهده نشد ، و همچنین فراوانی پنوموکوک‌های شناسایی شده در نمونه‌های حلقی طی مراجعه‌ها در وضعیت سلامت و در آغاز عفونت حاد گوش میانی قابل ملاحظه نبود.

پژوهشگران با استفاده از غلظت بازدارنده حداقلی (minimum inhibitory concentrations :MIC) میزان حساسیت را مورد ارزیابی قرار دادند. در علم میکروبیولوژی، غلظت بازدارنده حداقلی یا MIC کمترین غلظت یک ماده شیمیایی است (معمولاً کمترین غلظت یک دارو) که می‌تواند از رشد قابل رویت یک نوع باکتری جلوگیری کند. غلظت بازدارنده حداقلی به نوع میکرو ارگانیسم، محیط داخلی بدن انسان آلوده شده به میکرو ارگانیسم و آنتی‌بیوتیک استفاده شده بستگی دارد. این غلظت به‌طور معمول با واحدهایی مثل میکروگرم بر میلی لیتر (μg/mL) و میلی‌گرم بر میلی‌لیتر (mg/L) گزارش می‌شود. غلظت بازدارندگی حداقلی یا MIC با آماده کردن یک ماده شیمیایی درون محیط کشت با غلظت‌های بالارونده، انکوبه کردن محلول‌هایی با دسته‌های جداگانه از باکتری‌های پرورش یافته و اندازه‌گیری نتایج بدست آمده با استفاده از رقیق سازی آگار بدست می‌آید.

در طول مراجعه‌های دوران سالم ، MIC ₅₀ پنوموکوک‌های ایزوله شده برای هر چهار آنتی‌بیوتیک بتا-لاکتام مورد آزمایش اندک (حداکثر 0.06 میکروگرم بر میلی لیتر) بود و در طول سال‌هایی که مطالعه انجام می‌پذیرفت، تغییر چندانی نکرد.

در مقابل ، در میان کشت‌های گرفته شده از نازوفارنکس و مایع گوش میانی در طول عفونت حاد گوش میانی، MIC ₅₀ نسبت به پنی سیلین ، آموکسی سیلین ، سفتریاکسون و مروپنم در طی سال‌های 2013 تا 2016 به میزان قابل توجهی افزایش یافت.

تغییر در حساسیت به آنتی بیوتیک در زیرگروه‌ها نیز سبب ایجاد مقاومت در برابر واکسن PCV-13 می‌شود.

پژوهشگران سه سروتیپ را شناسایی کردند که بر تغییرات حساسیت در جمعیت مورد مطالعه تأثیر می‌گذارد. سروتیپ‌های 35B و 35F ، مقاومت بتا-لاکتام خود را در طول سال‌های 2013تا2016 افزایش دادند و سروتیپ 11A میزان MIC بالاتری نسبت به کینولون‌ها داشت و در سال‌های 2013تا2016 شیوع بیشتری پیدا کرد. این سه سروتیپ بیشترین تغییر را در حساسیت به آنتی بیوتیک‌ها ایجاد کردند.

علاوه بر این ، فراوانی سویه‌های مقاوم به پنی سیلین و آموکسی سیلین با معرفی PCV-13 کاهش یافت ، اما به سطوح مشابه پیش از معرفی PCV-13 تا سال 2015-2016 رسید.

▪ محدودیت‌های پژوهش :

یافته‌های مطالعه با عوامل متعددی از جمله جمعیت مطالعه همگن و عدم تعمیم بالقوه به سایر محیط‌ها محدود شد.
علاوه بر این ، محققان مصرف آنتی بیوتیک یا شکست درمان آنتی بیوتیک را مورد مطالعه قرار ندادند و نمی‌توانند موارد بالقوه عفونت حاد گوش میانی را که ممکن است در محیط‌های دیگری به جز مراقبت های اولیه درمان شده اند ، مورد بررسی قرار دهند.
با این حال ، محققان معتقدند که نتایج به مطالعات بیشتر و توجه به توسعه نسل بعدی PCV ها ، PCV-15 و PCV-20 نیازمند است. هر دو شامل سروتیپ‌های 22F و 33F هستند ، اما هیچ کدام شامل 35B یا 35F نیستند. PCV-20 همچنین شامل 11A و 15B است.