در‌طول کارآزمایی‌های بالینی، گسترش و پایداری سلول T پس‌از انتقال انتخابی‌سلولی(ACT) با نتایج بهتر بیمار همبستگی دارد. در این متن از سایت پزشکی امروز، به تحلیل پانکنسر برای شناسایی جفت‌های لیگاند و گیرنده قابل‌اجرایی پرداختیم که می‌توانند دوام سلولT پس‌از ACT را به خطر بیاندازد. کشف‌نمودیم که FASLG، ژن‌کدگذار لیگاندالقاگرآپوپتوز FasL، در بیشتر میکرومحیط‌های تومور انسانی(TME) بیان بیش‌ازحدی دارد.
علاوه‌بر این، مشخص‌شد که Fas (گیرنده FasL) درسلول‌های T که از بیمارگرفته‌شده و برای ACT بالینی به‌کار رفته است نیز بیان بالایی دارد. این فرضیه را مطرح‌‌نمودیم که تعامل سازندۀ Fas-FasL در TME ممکن‌است هم‌دوام سلولT و هم‌کارآیی ضدتومور را محدود کند و مشخص‌گردید که مهندسی ژنتیک انواع Fas در توانایی اتصال به FADD به عنوان گیرنده غالب منفی(DNR) اختلال ایجاد و از آپوپتوز ناشی‌از FasL در سلولهایT واجد Fas پیـشگیری می‌کننـد.
سلولهایT که با یک DNS Fas یا گیرنده سلولیT یا گیرنده آنتی‌ژن کیمریک نیز مهندسی شده‌اند، دوام بیشتری پس‌از ACT دارند که به‌کارآیی ضدتومور بهتری دربرابر سرطان‌های توپر و هماتولوژیک می‌انجامد. به‌رغم طول‌عمر بیشتر، سلولهایT مهندسی‌شده توسط FasDNR دچار گسترش نابجا نشدند یا خودایمنی را میانجیگری نکردند. بنابراین، اختلال‌ذاتی سلول T سیگنالینگ Fas از طریق مهندسی‌ژنتیک راهبرد بالقوۀ جهانی جهت افزایش کارآیی ACT در طیف گسترده‌ای از بدخیمی‌های انسانی است.
مطالب مرتبط
ثبت نظر