همگی ما به‌طور مکرر ناظر و شاهد آن بوده و هستیم که در بسیاری‌از گردهمایی‌‌های مختلف فارغ از آنکه پزشکی، علمی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و... باشند، عده‌ای از شرکت‌کنندگان به‌خواب‌می‌روند و وجود دوربین تلفن‌های همراه بسیاری‌از حضار موجب‌می‌شود تا عکس این خواب‌رفته‌ها در رسانه‌ها بازتاب یابد.
این خواب‌رفتن‌ها علل مختلف دارد که برچکاد آنها نمره بیان سخنران و مطالبی است که شرح‌می‌دهد، به‌ویژه آنکه با نمایش عکس و اسلاید همراه باشد که خود تاریکی سالن‌کنفرانس نیز عامل دیگری برای خواب‌رفتن حاضرین می‌باشد. گاهی بعضی‌از شرکت‌کنندگان از راه دور آمده و چه‌بسا تمام شب در راه بوده‌اند و صبح که وارد جلسه می‌شوند، آنقدر خسته هستند که خواب گریبانشان را می‌گیرد!
افراد خواب‌رفته بیشتر مسن بوده و دربین جوانان نیز اگر برخیاز آنان به خواب نروند، به‌طور‌حتم با موبایل‌هایشان مشغول پیغام پسغام فرستادن هستند!
برای پیشگیری از خواب‌رفتن افراد خمار و بیدارکردن خواب‌رفته‌ها، ترفندهای مختلفی توصیه‌می‌شود. برای مثال، گذاردن تصویری از یک مکان‌تاریخی و حتی یک منظره غیر‌منتظره در لابه‌لای اسلایدها که شوک حاصل از آنها شنونده‌های خواب‌آلود را بیدار‌کند.
در برخیاز سمینارها گرداننده جلسه برای بیدارکردن مستمعین با طرح یک پرسش شوخی‌وار یا کم و بیش طنزآمیز از اعضای پانل، سعی‌می‌کند تا خمیازه‌کش‌ها را هوشیار‌کند. برای مثال می‌خواهم دومورد از‌این‌قبیل پرسش‌ها را که درگذشته در جریان کنگره‌های کالج جراحان آمریکا شاهد آن بودم، بیان‌نمایم:
مورد اول در جریان یک پانل پیوند اعضا بود که گرداننده در‌میان مطالب جدی که می‌پرسید، بدون اینکه لحن سخن را تغییر‌دهد با همان کلام جدی از اعضای پانل پرسید: در روزی‌که ژنرال‌دوگل در استان کبک کانادا سخنرانی‌می‌کرد، چه جمله معروفی گفت؟ که البته اعضا پانل هیچ‌کدام نمی‌دانستند ولی دربین جمعیت چندتَن دست بلند کردند و جواب‌دادند که:
«زنده‌باد کبک آزاد» و این خود تمامی افراد حاضر در سالن که خواب‌بودند را بیدارکرد!
مورد دوم در یک پانل جراحی پلاستیک بود که گرداننده از اعضای پانل پرسید: به‌نظر شما «مائوتسه‌تونگ» زیباتر بود یا «چیان‌کا‌یچک؟» که شلیک خنده حضار، خواب‌رفته‌های سالن را بیدارکرد.
خود این حقیر در کنفرانس‌ها اغلب از یک کاریکاتور یا یک طنز فاخر و یا یک بیت شعر برای بیدارکردن مخاطبان استفاده می‌کنم که با ذکر یکی‌از آنها این نوشته را به‌پایان می‌رسانم:
نشان عاشق آن باشد که شب با صبح پیوندد
ترا گر خواب می‌گیرد نه صاحب درد عشقی
برچسب ها
مطالب مرتبط
ثبت نظر