انسداد شریان مرکزی شبکیه یک اورژانس چشم محسوب شده و از نظر عروقی معادل سکته‌ی مغزی به شمار می‌رود. این حالت به کاهش شدید و ناگهانی دید معمولاً یک چشم منجر می‌شود. عوامل خطر برای آن همان عوامل انجام، عوامل خطرساز برای اترواسکلروزیس عروق قلب ومغز است درنتیجه درمان آن نه فقط تلاش برای برقراری دید چشم است بلکه کنترل و مهار عوامل خطرساز موجد عارضه‌ی عروقی احتمالی دیگر هم می‌باشد. درگذشته تعدادی تمهیدات درمانی برای آن وجود داشت که عبارت بودند از: استنشاق گازکربنیک، ماساژ چشمی، انفوزیون استازولاماید، پاراسنتز چشم و تجویز همزمان انواع وازودیلاتورها مانند تری نیترات گلیسرید. هیچکدام از موارد یاد شده درتغییر ماهیت عارضه ی یاد شده تأثیری ندارد. امروزه درمانهای ترومبولیتیک وریدی و یا شریانی با کاتتریزاسیون مستقیم شریان چشمی مورد توجه قرارگرفته است. نتایج بررسی های انجام شده در این موارد متفاوت است. برخی بهبودی چشم گیر وبرخی بی اثر بودن راگزارش داده اند و از آن گذشته تجویز داخل شریانی عناصر ترومبولیتیک ممکن است به افزایش خطرخونروی داخل مغزی و عمومی منجر شود وتجویز داخل وریدی tPA ظرف 24 ساعت از بروز علائم مؤثر شناخته نشده است.در هر دو بررسی آمده است که حداکثر تأخیر برای درمان عارضه ی بالا 6 ساعت بعداز بروز علائم است وپس از آن تأثیری ندارد. درنهایت درمان صحیح انسداد شریان مرکزی شبکیه برقراری گردش خون مجدد شکبیه درکوتاه ترین زمان ممکن و سپس اقدام برای درمانهای ثانویه دراسرع وقت است و درنهایت درمان قاطعی برای آن متصور نیست.
ثبت نظر