لرزش اساسی(۲) (بخش پایانی)

تست‌های بالینی:

به‌منظور بررسی بهتر لرزش، بهتر است موارد زیر انجام شود:

• نوشیدن آب از لیوان

• نگهداشتن بازوها به‌صورت کشیده

• نوشتن

• رسم مارپیچ

درمان:

برخی‌از بیماران مبتلا به لرزش اساسی اگر علائم بسیار خفیف باشد ممکن‌است نیاز به درمان نداشته باشند. اما اگر لرزش اساسی طوری باشد که کار و یا انجام فعالیتهای روزانه بیمار را دشوار سازد به درمان نیاز خواهد بود.

درمان‌های دارویی:

• مسدودکننده‌های بتا (بتا‌بلاکرها). از این داروها به‌طور معمول برای درمان فشارخون بالا استفاده می‌شود. مسدود‌کننده‌ گیرنده‌های‌بتا مانند پروپرانولول به تسکین لرزش در برخی از افراد کمک می‌کند. مسدود‌کننده‌های دیگر بتا که ممکن‌است مورد استفاده قرار گیرند شامل آتنولول، متوپرولول ، نادولول و سوتالول هستند که در نارسایی قلب و آسم کاربرد ندارند.

عوارض‌جانبی ممکن‌است شامل خستگی، احساس سبکی سر یا مشکلات قلبی باشد.

• داروهای ضدتشنج: داروهای صرع، مانند پریمیدون (Mysoline)، ممکن است در افرادی‌که به مسدود‌کننده‌های‌بتا پاسخ نمی‌دهند موثر باشد. سایر داروهایی که ممکن‌است تجویز شوند شامل گاباپنتین(Neuropentin) و توپیرامات (Topamax) می‌باشند. عوارض‌جانبی شامل خواب‌آلودگی و تهوع می‌شود که معمولاً در زمان کوتاهی ناپدید می‌شوند.

• آرام‌بخش‌ها (Tranquilizers). ممکن‌است داروهایی مانند آلپرازولام (زاناکس) و کلونازپام (Klonopin) برای درمان افرادی که لرزش آنها با تنش و اضطراب بدتر می‌شود استفاده شود. عوارض‌جانبی ممکن‌است شامل خستگی و یا آرام‌بخشی خفیف باشد. این داروها باید با دقت استفاده شوند زیرا ممکن‌است تبدیل به عادت شوند.

• تزریق بوتاکس (OnabotulinumtoxinA). تزریق بوتاکس ممکن‌است در درمان بعضی از انواع لرزشها به‌خصوص لرزش سر و لرزش صدا مفید باشد. تزریق بوتاکس ممکن‌است لرزش را تا سه‌ماه با یک تزریق بهبود بخشد.

با‌این‌حال، اگر از بوتاکس برای درمان لرزش دست استفاده شود، ممکن است باعث ضعف در انگشتان دست‌ها شود. اگر از بوتاکس برای درمان لرزش صدا استفاده شود، ممکن است صدای خشنی ایجاد کرده و در بلع غذا نیز مشکل‌ساز شود.

درمان‌های فیزیکی:

پزشک ممکن‌است به بیمار پیشنهاد کند که در درمان‌های فیزیکی یا ورزشی شرکت کند. درمانگرهای فیزیکی و کاردرمانگرها می‌توانند ورزشها یا ابزارهائی را برای بهبود قدرت عضلانی، کنترل و هماهنگی بهتر برای انجام فعالیت‌های روزانه پیشنهاد و آموزش دهند.

کاردرمانگرها می‌توانند به بیمار کمک‌کنند برای زندگی با لرزش تطبیق پیدا کند. درمانگرها ممکن‌است دستگاه‌های تطبیقی پیشنهاد‌کنند که برای کاهش اثر لرزش در فعالیتهای روزانه مفید باشند، ازجمله:

• لیوان‌ها و ظروف سنگین‌تر

• وزنه مچ‌ دست

• ابزار نوشتن سنگین‌تر و بزرگتر مانند قلم‌های پهن

جراحی:

عمل‌جراحی ممکن‌است روشی درمانی انتخابی برای افرادی باشد که لرزش به‌شدت آنها را ناتوان کرده است و داروها بر‌این بیماران اثری نداشته است. نوع عمل‌جراحی شامل تحریک عمیق مغزی می‌باشد.

در تحریک عمیق مغزی، پزشکان پروب الکتریکی طولانی و نازکی را در تالاموس (بخشی‌از مغز که باعث لرزش می‌شود) قرارمی‌دهند. سیمی از پروب در زیر پوست به یک دستگاه ضربان‌ساز مانند (Pacemaker-like) می‌رود که در قفسه‌ی‌سینه قرار‌داده می‌شود. این دستگاه پالس‌های الکتریکی بدون دردی را برای قطع سیگنالهای دریافتی از تالاموس که باعث لرزش می‌شود ارسال می‌کند(شکل۲).

عوارض‌جانبی جراحی ممکن‌است مشکلات کنترل حرکتی یا صحبت‌کردن، مشکلات تعادلی، اختلال‌گذرا یا دائمی در قدرت شناخت، سردرد و ضعف باشد و گاه اختلال یادگیری و حتی اختلال در دید ایجاد نماید. تحریک عمیق مغزی برای لرزش اساسی شدید بسیار موثر است. عوارض جانبی نــادر است و اغلب بعد‌از مدتی یــا پس‌از تنظیـم دستگاه از‌بیـن می‌رود.

شیوه‌ی زندگی و درمان‌های داخل خانه:

اقدامات زیر ممکن‌است به کاهش یا از بین بردن لرزشها کمک کند:

• اجتناب از مصرف کافئین. بیمار باید از مصرف کافئین و دیگر محرک‌ها اجتناب نماید چراکه ممکن‌است لرزش‌ها را افزایش دهد.

• قطع استفاده از الکل. برخی‌از افراد متوجه می‌شوند که مصرف الکل باعث بهبودی در لرزش می‌شود، اما مصرف الکل راه‌حل مناسبی برای افراد با لرزش اساسی نیست.

پس‌از رفع اثر الکل لرزش شدیدتر خواهد‌شد و همچنین، برای تسکین لرزشها مقدار بیشتری الکل لازم خواهد بود که این کار منجر به اعتیاد به الکل خواهد شد. لذا بهترین راه در بیمار دارای لرزش اساسی قطع مصرف الکل برای همیشه است.

• دوری از استرس. استرس و اضطراب باعث تشدید لرزش می‌شود و آرام‌شدن (Relaxed State) غالباً باعث بهبود لرزش می‌شود. اگرچه بیمار نمی‌تواند تمام استرس‌های موجود در زندگی خود را از‌بین ببرد، ولی می‌تواند نحوه‌ی واکنش به شرایط استرس‌زا را با استفاده از طیف وسیعی از تکنیک‌های تمدد‌اعصاب، مانند ماساژ یا مراقبه تغییر دهد. بسیاری از بیماران درمی‌یابند که فعالیت‌های بدنی مثل: پیاده‌روی آرام، شنا، شرکت در اجتماعات باعث کاهش لرزش آنان می‌گردد.

• استراحت کافی: ضعف و خستگی باعث تشدید لرزش می‌شود. حداقل‌7ساعت خواب شبانه‌ضروری است. دیر به‌خواب رفتن، بیدارشدن زودهنگام یا مکرر درطی شب و عدم توانایی در به خواب‌رفتن مجدد ممکن‌است به درمان نیاز داشته باشد.

• درمــان‌های جانشین (Alternative medicine). نتایج‌بررسی‌های علمی دقیق و تأیید‌شده‌ای درمورد درمان‌های جانشین برای لرزش اساسی به‌عمل نیامده‌است. درمان‌های زیر ممکن‌است تاحدی مؤثر واقع شود:

1ـ طب‌سوزنی که باعث کاهش و تخفیف در لرزش برخی بیماران گردیده‌است.

2ـ خواب درمانی که گاه باعث بهبود در رفتارهای بیمار و تطبیق وی با شرایط جدید سلامتی وی می‌گردد.

3ـ ماساژ درمانی: انجام مانورهایی روی عضلات و تاندون‌ها باعث تخفیف لرزش می‌گردد(با تسکین استرس‌های بیمار).

4ـ بیوفیدبک: ازطریق به‌کاربردن حس‌گرهای الکتریکی به بیمار آموزش داده می‌شود تا از قدرت ذهن خود برای کنترل عملکرد بدن استفاده نماید.

• انطباق با شرایط جدید. برای بسیاری از افراد بروز لرزش اساسی ممکن‌است عواقب اجتماعی یا روانی جدی دربر داشته‌باشد.چنانچه شرایط جدید مانع از جریان عادی زندگی بیمار شده‌است معرفی وی به گروهی از بیماران که مشکلات مشابه دارند اثرات حمایتی مثبتی برای بیمار به‌دنبال دارد. استفاده از مددکار اجتماعی در رابطه با پیدانمودن و رفع چالش‌های زندگی روزمره‌ی این بیماران می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد.

• ایجاد تغییرات در شیوه‌ی‌زندگی. به بیماران خود توصیه نمایید: از دستی که کمتر تحت تأثیر لرزش قرارگرفته است استفاده کنند. راه‌هایی برای جلوگیری از نوشتن با دست مبتلا به لرزش پیداکنند، مانند استفاده از بانکداری و کارت‌های اعتباری آنلاین به‌جای نوشتن چک. سعی کنند با استفاده از شماره‌گیری صوتی در تلفن همراه و نرم‌افزار تشخیص صدا روی کامپیوترشان استفاده کنند. درمانگرها ممکن‌است پیشنهادات دیگری برای انطباق با لرزش اساسی در زندگی روزانه به بیمار ارائه نمایند.