ازنظر دارو درمانی جدیدترین دسته‌بندی انواع صرع کودکان و دارودرمانی آنها به شرح زیر می‌باشد:
1ـ صرع عمومی یا جنرال: این نوع صرع باتوجه به ماهیتی که دارد به انواع Absence seizrue، تشنجات میوکلونیک، تشنجات تونیک، کلونیک وتونیک، کلونیک (تشنجات بزرگ) تقسیم می‌شود.
2- Absence seizure یا Petitmal یا صرع کوچک معمولاً در کودکان کوچکتر از 5 سال سن بروز نموده و چندین مرتبه دریک روز ممکن است اتفاق افتد. پاسخ بالینی به سهولت ممکن است ما را به طرف درمان راهنمایی کند. داروهای اتوسوکسیمید، کلونازپام و والپروئیک اسید یا والپرات سدیم در درمان حمـلات صـرع فراموشی مؤثرند.
اتوسوکسیمید: دوز معمول ابتدایی اتوسوکسیمید برای درمان این نوع صرع 250mg دو مرتبه در روز است که می‌توان هر7 تا10 روز دوز آن را 250mg/day تا توقف حملات یا مشکل ساز شدن عوارض جانبی برای بیمار افزایش داد. نیازی به افزایش توالی دوزهای تجویزی این دارو به بیش از 2 مرتبه در روز نبوده و گرچه مصرف یک بار در روز این دارو ازنظر فارماکوکینتیکی امکان پذیر است ولی به علت حجم بالای دوز تجویزی طی یک بار مصرف و عدم تمایل بیماران به کار جایگاه چندانی دردرمان صرع ندارد.
بیماران دچار صرع فراموشی اغلب یا صرع نوع تونیک ـ کلونیک (صرع بزرگ) را تجربه نموده و یا اساساً به طرف آن پیش می‌روند. اتوسوکسیمید درپیشگیری از این عارضه مؤثر نمی‌باشد. به همین دلیل همزمان با تجویز اتوسوکسیمید برای بیمار ازیک داروی ضدصرع مؤثر بر ضدتشنجات عمومی نظیر فنی‌توئین، کاربامازپین یا یک باربیتورات نیز استفاده می‌شود. درصورت اتخاذ چنین استراتژی درمانی بهتر است ابتدا بیمار بر ضد داروی مؤثر در برابر تشنجات عمومی پایدار شود و سپس اتوسوکسیمید برای او تجویز گردد.
کلونازپام و والپروئیک اسید: برخلاف اتوسوکسیمید،کلونازپام و والپروئیک اسید قادر به حفاظت بیمار در برابر تشجات تونیک ـ کلونیک صرع عمومی به خوبی صرع نوع فراموشی می‌باشند. کلونازپام به نسبت با عوارض جانبی کمتری همراه است، اما مشکل تنظیم بالینی دوز ابتدایی را دارد. دوز توصیه شده‌ی شروع درمان این دارو برای کودکان 0.250mgدو مرتبه در روز است که در صورت بروز علائم خواب آلودگی بیمار اجازه‌ی نصف کردن این دوز را دارد. دوز این دارو را به تدریج به توالی 4 تا 7 روزه تا زمان توقف حملات تشنجی می‌توان افزایش داد. کلونازپام را می‌توان به صورت دوبار درروز شروع کرد. ضمن اینکه باید توجه شود مصرف یکبار در روز آن ارجح است. دوز مؤثر این دارو در انواع صرع فراموشی اغلب بین 0/4تا 0/5میلی‌گرم در روز می‌باشد. شروع با دوز پایین این دارو و سپس افزایش تدریجی آن ممکن است مشکلات خواب‌آلودگی و پذیرش دارو که خیلی زود پس از شروع درمان با این دارو بروز می‌کنند و چه بسا برخی بیماران به همین دلیل اقدام به رها کردن مصرف آن می‌کنند را به حداقل برساند. کاربرد والپروئیک اسید حداقل از نظر تأثیر، راحت‌تر از کلونازپام یا اتوسوکسیمید است. اگر عارضه‌ی غیرقابل پیش‌بینی و گاهی سمیت کشنده‌ی کبدی و آسیب پانکراتیک آن نبود، این دارو را می‌توانستیم داروی انتخابی برای درمان صرع‌های ابسانس معرفی کنیم.
با توجه به گروه سنی که صرع فراموشی درآن شروع به بروز می‌کند دوز ابتدایی والپروئیک اسید 200میلی‌گرم سه مرتبه در روز تعیین شده و اغلب هر2 تا3 روز تا قطع حملات فراموشی می‌توان دوز آن را افزایش داد.
درموارد صرع‌های فراموشی مقاوم هر کدام از 2 داروی قبلاً ذکر شده را می‌توان همزمان با والپروئیک تجویز نمود. در رابطه با استمرار مصرف این دارو باید ذکر شود که حتی در صورت کنترل کامل صرع فراموشی، دارودرمانی ضدصرع تا رسیدن بیمار به سن 18 سالگی معمولاً ادامه می‌یابد. دراین مرحله درصورت محو شدن علائم ناگهانی از EEG بیمار، دوز دارو را می‌توان خیلی آرام طی چندین ماه کاهش داد و به امید فروکش کردن صرع در بیمار باشیم.
ثبت نظر