پاسخ متفاوت به داروهای ضدافسردگی خاص با پلی‌مورفیسم ژنتیکی در ارتباط است اما با زیرگروههای بالینی در بیماران مبتلا به افسردگی ماژور ارتباطی ندارد.
شناسایی شاخص‌های پاسخ به داروهای ضدافسردگی خاص قبل‌از انجام درمان بسیار مطلوب است اما ابزار بالینی مفیدی در‌این‌زمینه در دسترس نیست.
برای بررسی عوامل پیش‌بینی‌کننده احتمالی این امر دوگـروه تحقیــــــقاتی داده‌های17گروه مورد حمـــایـــت صنـــعـــت (industry-supported The International Study to Predict Optimized Treatment (iSPOT-D را مورد تحلیل قراردادند که در آن 1006 فرد بزرگسال مبتلا به افسردگی ماژور تا 8 هفته تحت‌درمان باز با داروی اسیتالوپرام، سرترالین، یا ونلافاکسین قرار‌گرفته و توسط ارزیاب، بی‌اطلاع نسبت به نوع داروی تجویزی بررسی شدند.
دکتر آرنو و همکارانش پاسخ زیرگروههای بالینی را مورد تجزیه و تحلیل (آتیپیک153، مالیخولیایی107، اضطراب130، ترکیب‌های مختلف از دو زیرگروه 256، تمام سه زیرگروه 107، بدون زیرگروه253) قراردادند. نوع داروی تجویز شده خاص، تفاوتی روی بهبودی یا خاموشی بیماری در زیرگروه‌ها نشان نداد. 37درصد از بیماران موجود در زیرگروه و 40 درصد از بیماران بدون زیرگروه‌ها بهبودی به دست نیاوردند.
دکتر شاتزبرگ و همکارانش تأثیر10نوع پلی‌مورفیسم تک نوکلئوتیدی (SNPها) روی ژن P-گلیکوپروتئین را در پاسخ به دارو در 683 بیمار بررسی کردند؛ حضور و یا فراوانی این SNPها در چند دارو با نتایج درمان همبستگی نشان داد. فقط یک rs10245483) SNP) با بهبودی همراه بود. افراد هموزیگوت برای آلل غالبG پاسخ بهتری به داروی اسیتالوپرام و سرترالین (به‌ویژه در افرادی که مشکل شناختی نداشتند) داده و اسیتالوپرام دارای عوارض کمتری بود. بیماران هموزیگوت برای آلل کمتر رایج T به‌ویژه افرادی که اختلال شناختی داشتند، به ونلافاکسین پاسخ بهتری دادند و نیز عوارض‌جانبی ونلافاکسین کمتر بود. این اثرات برای افراد هتروزیگوت دیده نشد. بر‌اساس آنالیزهای درمان بر‌اساس شماره، ژنوتایپ‌کردن10بیمار موجب بهبودی یک بیمار دیگر شد.
Am J.Psychiatry 2015 Mar.27
ثبت نظر