آدالیموماب مؤثرتر و عملکرد آن در مقایسه با متوتروکسات سریعتر بود ولی متوتروکسات ارزانتر است.
گزینه‌های درمان پسوریازیسِ متوسط تا وخیم، معمولاً نیاز به داروهای سیستمیک دارند. اگر چه تعدادی از گزارشات به ارزیابی ایمنی، اثربخشی و مکانیسم عمل هریک از داروهای سیستمیک در ارتباط با دارونماها می‌پردازند، مقایسه بین داروهای سیستمیک چندان معمول نیست. در این پژوهش تک مرکز، بدون قضاوت ارزیاب و تصادفی، محققان متوتروکسات را در ۳۰ بیمار مبتلا به پسوریازیس متوسط تا شدید با آدالیموماب مقایسه کردند.
در طول دوره‌ی ۱۶ هفته درمان، تعداد دریافت‌کنندگان آدالیموماب نسبت به متوتروکسات که امتیاز 75 PASI را به‌دست آوردند بیشتر بود. (۶۷درصد در مقابل ۲۷درصد)و نیز گروه دریافت‌کنندگان آدالیموماب به درمان سریعتر پاسخ دادند.
نمونه‌های بافت‌برداری از پوست دارای ضایعه و بدون ضایعه‌ی تمامی افراد، مورد تحلیل ژنتیکیmicroarray قرار گرفت؛ این تحلیل برای بیان ۵۲۶ ژن تنظیـم افزایشی (up regulated) و ۵۲۱ ژن تنظیــم کاهــشی (down regulated) دخیل در پسوریازیس بود و این امر هم در پیش از آغاز درمان و هم ۱۶ هفته پس از درمان انجام گرفت.
نرمال سازی بیان ژن مرتبط با پسوریازیس در پاسخ‌دهندگان به متوتروکستات و آدالیموماب نسبت به غیرپاسخگوها بیشتر بود. RNA پیغام‌رسان (mRNA) در ارتباط با مسیرهای Th1، Th17 و Th22 به طور قابل توجهی دچار تنظیم کاهشی شد. نکته‌ی بسیار جالب توجه، این یافته بود که با این درمان، از میزان کموکین CCL20 و سیتوکاین 22-LL دخیل در پاتوژنز پسوریازیس کاسته شد. همانند پاسخ بالینی، تأثیر بر بیان ژن پسوریازیس با آدالیموماب سریعتر از متوتروکسات بود.
JHNA Dermatol May 2015
ثبت نظر