باکتری (methicilline-resistant staph.aureus=MRSA) در‌طی ۵۰ سال گذشته به عامل بیماریزای مهمی تبدیل و طی این مدت به‌سرعت در‌سراسر دنیا منتشر گردیده‌است. سویه‌های جدید MRSA عموماً به آنتی‌بیوتیک‌ها از‌جمله آنتی‌بیوتیک‌های بتا ـ لاکتام مثل پنی‌سیلین‌ها، مقاوم گشته‌اند. Staphylococcus aureus مقاوم به متی‌سیلین (MRSA) اتصال متقابل حیاتی دیواره‌ی سلولی خود در مواجهه با آنتی‌بیوتیک‌های‌بتاـ‌لاکتام را تنظیم می‌کند.
محققان در گزارش خود ناحیه‌ای آلوستریک را در ساختار پروتئین 2a مختص اتصال به پنی‌سیلین در MRSA کشف‌کردند (با اشعه‌یX) که همان آنزیمی است که واکنش اتصال متقابل را انجام می‌دهد. (جایگاه آلوستریک بخشی قرارگرفته روی پروتئین است که فعالیتش ازطریق اتصال به مولکولی دیگر تنظیم می‌شود). محرکی آلوستریک به‌وسیله‌ی قطعه‌ای از دیواره‌ی سلولی در فاصله‌ی۶۰ آنگسترومی (۶نانومتری)، مجموعه‌ای از تغییرات صورت‌بندی (Conformational) را فعال می‌کند که در قالب بازگشایی جایگاه فعال از وضعیت صورت‌بندی بسته به اوج خود می‌رسد و کاتالیز، ایفای نقش فیزیولوژیکی این آنزیم را میسر می‌کند.
آنتی‌بیوتیک‌بتا ـ لاکتام جدیدی به‌نام سفتارولین (ceftaroline) (به‌تازگی توسط FDA تأیید شده‌است) می‌تواند به این بخش آلوستریک متصل شود و همان واکنش آلوستریک را برای بازگشایی جایگاه فعال آنزیم راه‌اندازی کند. این عمل تخریب در کنترل آلوستریک به مولکول سفتارولین دیگر اجازه‌می‌دهد که به جایگاه فعال دسترسی پیدا‌کند و به‌این‌ترتیب عملکرد آنزیم را مهار‌نماید و به مرگ سلول توسط MRSA منجر شود. این مکانیسم آنتی‌بیوتیک کاملاً جدید و بی‌سابقه است و دانش ارزشمندی به‌منظور طراحی داروهای آینده در مقابله با MRSA فراهم می‌کند.
MRSAیک عامل بیماریزای بیمارستانی مشکل‌ساز است که کنترل آن تاکنون دشوار بوده‌است و در چندسال‌گذشته در جوامع وسیعتری ظاهر شده‌است(خصوصاً در مکان‌هایی مثل زندان‌ها، رخت‌کن‌ها و شیرخوارگاه‌ها). تنها در آمریکا این بیماری سالانه ۱۰۰.۰۰۰ فرد را آلوده‌می‌کند و زندگی ۲۰.۰۰۰ تَن را می‌گیرد.
ثبت نظر