ریز آلاینده‌ها و افزایش خطر اوتیسم کودکان

تماس با ریزآلاینده‌های هوایی در طی بارداری تا دو سال ابتدایی زندگی کودک، می‌تواند با افزایش خطر اختلالات طیف اوتیسم (ASD=Autism spectrum disorder) ارتباط داشته باشد که این شرایط از‌بین هر‌68‌ کودک روی یک کودک مؤثر است.

اختلالات اوتیسمی، فرد را درسراسر عمر(Life long) درگیر می‌کند و فاقد درمان قطعی است و گزینه‌های درمانی محدودی برای آن وجود دارد. بنابراین، این ضرورت وجود دارد که هر عامل خطرآفرینی که قابلیت تعدیل دارد (مثل آلودگی هوا) به دقت شناسایی شود.

اختلالات طیف اوتیسم

پژوهشگران بررسی را روی خانواده‌ها با شرط وجود اوتیسم و عدم وجود آن در آن ها آغاز کردند و اطلاعات کاملی را درباره‌ی مکان زندگی مادران قبل، در‌حین و بعد‌از بارداری کسب‌کردند و با استفاده از مدل ساخته‌شده، توانستند میزان مواجهه‌ی فرد با نوعی آلودگی هوایی به‌نام PM2.5 را برآوردکنند.

این نوع آلودگی به ذراتی معلق در هوا اشاره دارد که ابعادی کمتر از ۲/۵میکرومتر (ابعادی برابر با یک‌سی‌ام عرض متوسط موی انسان) دارند. PM2.5 ذرات گَرد و غبار(dust)، دوده (smut)و دود (soot) را شامل می‌شود. از آنجایی‌که این ذرات بسیارکوچک هستند، می‌توانند تا عمقی از ریه نفوذ نموده و وارد جریان‌خون شوند. بر طبق داده‌های جمع آوری شده توسط انجمن ریه‌ی‌ آمریکا، جنوب‌غربی پنسیلوانیا از بدترین مناطق کشور ازنظر سطح PM2.5 رده‌بندی می‌شود.

اختلالات طیف اوتیسم (ASD)مجموعه شرایطی هستند که با ناتوانی‌های اجتماعی و مشکلات ارتباطی مشخص‌شده و معمولاً در اوایل دوران کودکی ظاهر می‌گردند. در دو دهه‌ی گذشته، گزارش موارد اوتیسم تقریباً ۸‌ برابر شده‌است. اگرچه بررسی‌های قبلی نشان‌می‌دهند که این افزایش تا حدودی به‌دلیل تغییرات در روش‌های تشخیصی و افزایش  آگاهی عمومی نسبت‌به بیماری اوتیسم رخ‌می‌دهد، اما این مسئله به تنهایی نمی‌تواند این میزان از افزایش‌شیوع (increased prevalence) را کاملاً توضیح دهد. این باور وجود‌ دارد که عوامل‌محیطی و عوامل ژنتیکی هر‌دو در بروز اوتیسم نقش‌دارند.

در‌یک ارزیابی آماری از خانواده‌های کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم و خانواده‌های کودکان سالم که بین 2005 تا 2009 متولد شده بودند؛ میانگین تماس با PM2.5 بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم و کودکان سالم در قبل، حین و بعد‌از بارداری برآورد شده و با یکدیگر مقایسه شد.

بر‌اساس میزان تماس کودک با غلظت‌های PM2.5 در‌حین بارداری و در دو سال ابتدایی پس‌از تولد و ضمن توجه به سایر عوامل مرتبط با خطر ایجاد ASD در کودک (مثل سن مادر، میزان تحصیلات مادر و مصرف سیگار در‌حین بارداری)، نتیجه‌گیری شد کودکانی که با آلودگی تماس بیشتری دارند تقریباً ۱/۵‌برابر بیشتراز سایر کودکان، درمعرض خطر ابتلا به اوتیسم قراردارند. این شیوه‌ی برآورد خطر ابتلا به اوتیسم با بررسی‌های متعدد اخیر روی ارتباط اوتیسم و PM2.5 مطابقت‌دارد.

یکی‌از تحلیل‌های قبلی Pitt Public Health از بررسی جمعیتی، توانست ارتباطی را بین اوتیسم و افزایش سموم موجود در هوا از جمله کرومیوم (chromium) و استیرن(styrene) نشان‌دهد و بررسی مؤسسات بهداشتی دیگر که از جمعیت‌های متفاوتی استفاده کردند نیز ارتباطی بین آلاینده‌ها و  اوتیسم را نشان‌می‌دهد. امید است که بررسی‌های آتی، مکانیسم‌های بیولوژیک زیربنایی این همراهی را روشن سازند.

جهت کسب اطلاعات بیشتر به سایت پزشکی امروز مراجعه نمایید.