براساس یک بررسی جدید ارائهشده در کنفرانس بینالمللی سال 2015 انجمن قفسهسینهی آمریکا (ATA)، بیماران بسیار بدحالی که بهمدت بیشاز ۷روز تحت ونتیلاسیون مکانیکی بودهاند، ظرف یکسال بعد از ترخیص از بخش مراقبتهای ویژه (ICU)، تاحد زیادی درمعرض افزایش خطر ابتلا به اختــلال عملکرد کلّی functional impairment و مرگومیر قراردارند.
به نقل از محققان دانشگاه تورنتو، «ونتیلاسیون مکانیکی بلندمدت، تأثیر چشمگیری بر سلامت دراز مدت بیماران دارد». «ما در ارزیابی تقریباً ۴۰۰ بیمار ICU، توانستیم ویژگیهایی را شناسایی کنیم که ناتوانی بعدی آنها را پیشبینی میکردند. شناخت این عوامل خطر ممکناست به هدایت نیازهای توانبخشی آنها کمککند».
این ارزیابی شامل ۳۹۱بیمار بود که حداقل یکهفته تحت ونتیلاسیون مکانیکی قرارگرفته بودند. میانگین زمان ونتیلاسیون ۱۶روز، میانگین مدت اقامت در ICU بیستو دو روز و میانگین مدت بستری در بیمارستان ۲۹ روز بود. ارزیابی شامل سنجش استقلال عملکرد (functional Independence Measure(FIM، شاخص سطح ناتوانی همراه با سنجش ظرفیت فیزیکی، وضعیت روانشناختی (عصبیـ رفتاری)، امکانات مراقبت سلامتی و مرگومیر بود. نمرهی FIM در هفت روز پس از ترخیص از ICU با سن بیمار و مدت اقامت در ICU مرتبط بود. سالخوردهترین بیماران با طولانیترین اقامتها در ICU، بدترین نتایج را داشتند و ۴۰درصد از افراد با سنین ۴۴تا۴۶ سال و طول اقامت ۱۴روز در ICU یا بیشتر، در سال اول بررسی درگذشتند؛ ۲۹درصد دوباره در ICU بستری شدند و بسیاری از آنها اختلالات شدیدی را در فعالیتهای روزانه از جمله حمامکردن، لباسپوشیدن و بالارفتن از پلهها نشاندادند. درمقابل، بیماران جوانتر از ۴۲سال با طول اقامت کمتراز ۲هفته در ICU، بهترین نتایج عملکردی را داشتند.
میزان بستری مجدد برای تمام بیماران بالا و برای سن های مختلف و طول اقامت گروههای بیمار، از ۳۶ تا ۴۳درصد متغیر بود. سیستم امتیازدهی FIM، سیستم امتیازدهی Charlson (اندازهگیری بیماریهای همراه)، سن و مرگ و میر در یک سال را بهطور مستقل پیشبینی میکند. ترکیب نمرهی FIM در روز هفتم پس از ترخیص از ICU، مدت اقامت در ICU و سن بیمار را میتوان برای پیش بینی اختلال بعدی در بیمارانی که تحت ونتیلاسیون مکانیکی قرار داشتهاند، به کار برد. مداخلهی زودرس براساس این پیشبینیها ممکناست نتایج این بیماران پرخطر را بهبود بخشد.
ثبت نظر