استئومیلیت لگنی مرتبط با زخم بستر

 در بررسی گذشته‌نگر یک گروه بزرگ، بیمارانی که تحت ترکیب درمان دارویی و جراحی قرار گرفته‌بودند، در طول سال‌‌های پس از درمان نرخ بستری مجدد کمتری داشتند.

زخم‌ بسترهای مرحله‌ی IV به استخوان گسترش می یابد و استئومیلیت می‌تواند آن‌ها را پیچیده سازد. محل‌‌های معمول این مداخله شامل استخوان خاجی، استخوان وَرَکی و سراستخوان ران است. محققان برای تعریف بهتر اپیدمیولوژی و نتایج استئومیلیت لگنی مربوط به زخم بستر، به انجام یک تحلیل گذشته‌نگر پرداختند. این تحلیل شامل بزرگسالان مبتلا به این بیماری بود که بین سال‌‌های 2006 تا 2011 در یک مرکز پزشکی میسوری بستری شده‌بودند.

شرایط لازم بررسی شامل داشتن کدهای ICD-9 ترشحی برای زخم‌ بسترها و استئومیلیت بود.

در مجموع ۲۲۰ بیمار (۶۷ درصد مرد، ۵۲درصد سیاه‌پوست با سن متوسط​​ ۵۰) تحلیل شدند. ۷درصد از این افراد برای مراقبت‌‌های بعدی از بیمارستان دیگری منتقل گشته و سایرین به طور مستقیم بستری شده بودند. ۷۷درصد از این افراد دچار فلج پاها یا فلج چهار اندام بودند و در ۵۵درصد از آنها، تروما علت آسیب نخاعی بود. ۲۶درصد از بیماران به عفونت‌های همزمان دستگاه ادراری مبتلا بودند و ۱۵درصد باکتریمی داشتند. ۷۶درصد از بیماران تحت اقدامات تشخیصی رادیولوژی  قرار گرفتند که اغلب رادیوگرافی لگن بود. تنها ۲۰درصد بیوپسی استخوان داشتند. به طور کلی، مشاوره‌ی بیماری‌‌های عفونی در مورد ۶۵درصد از بیماران انجام شده‌بود.

در کل، ۱۵۳بیمار (۷۰درصد)، آنتی بیوتیک‌هایی را در ارتباط با استئومیلیت دریافت کردند که ۱۳۴تَن (۸۸درصد) از آنها برای حدود۶ هفته تحت این رژیم درمانی بودند. تنها ۵۵ بیمار (۲۵درصد) تحت عمل جراحی قرار گرفتند که از این میان ۴۸بیمار (۲۲درصد) درمان ترکیبی دارو-جراحی را دریافت کردند. نرخ بستری مجدد بادرمان ترکیبی در طول ســال‌‌های بعد، پایین‌تر از مـصرف آنتی بیوتیک به تنهایــی بود (P = 0.04).

Bodavula P.et al. Open Forum Infect Dis 2015 Sep