تحرک وبیماری قند

استفاده از رویکردهای بسیار در زمینه‌ی تعدیل شیوه‌ی زندگی در بیماران مبتلا به دیابت به کاهش وزن وکنترل بهتر قند خون انجامیده است.
 پژوهشگران به برآورد فراتر از پیامدهایی پرداخته‌اند که سبب بهبود تحرک می‌شود.
 حدود500 بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2 (سن متوسط 59 سال و60 درصد خانم، متوسط شاخص توده‌ی بدن 36 کیلوگرم بر مترمربع) به صورت غیرانتخابی طی یک برنامه‌ی تعدیل فشرده‌ی شیوه‌ی زندگی یا برنامه‌ی آموزش وحمایت دیابت پیگیری شدند.
 بعد ازیک سال، متوسط صرف کالری هفتگی به طور قابل توجه درگروه مداخله‌ی فشرده بیشتر از گروه شاهد بود (881 دربرابر99 کیلوکالری) و نیز متوسط درصد کاهش وزن بیشتر بود (6 دربرابر 1درصد).
 بعد از 4 سال، طبق ارزیابی سالانه‌ی چند بخشی ناتوانی مرتبط با تحرک، درصد افراد گروه مداخله‌ی فشرده با تحرک خوب ازمیزان 37درصد ازابتدا به 39درصد رسید ولی در گروه شاهد دارای نشیب بود و از 33 به 32درصد رسید.
 درگروه شاهد، درصد ناتوانی مرتبط با حرکت شدید تا متوسط (از 37 به43درصد) بیش از گروه مداخله‌ی فشرده (از33 به 37درصد) افزایش یافت.
 منافع تحرک درگروه مداخله‌ی فشرده، بیشتر با واسطه‌ی کاهش وزن حاصل شد تا تناسب اندام بهتر.

N Engl J Med 2012 Mar 29;366:1209

این نتایج به منافع شناخته شد‌ه‌ی تعدیل فشرده شیوه‌ی زندگی گسترش می‌یابد.
 بعد از کنترل متابولیک و کاهش وزن، اکنون می‌توان تحرک را نیز به این مجموعه افزود که در واقع سبب کاهش ناتوانی کارکردی می‌شود.