مارکرهای خطر قلبی

کدام مارکرخطرقلبی اضافی وقتی به امتیاز خطر فرامینگهام (FRS)افزوده می‌شود سبب بهبود پیشگویی احتمال بیماری کرونر قلب(CHD)می‌گردد؟ برای پاسخ به این پرسش، پژوهشگران ازداده‌هایی استفاده کرده‌اند که به صورت آینده‌نگر از بررسی روتردام شامل قریب 6000 شرکت کننده‌ی بدون علامت ساکن اجتماع (سن متوسط 69 ) و بدون CHD شناخته شده گرد‌آوری کردند. درابتدا، در شرکت کنندگان برای محاسبه‌ی FRS، عوامل خطرساز ارزیابی شد. شرکت کنندگان ازنظر میزان پیش هورمون پپتید ناتریورتیک مغز (NT-Pro BNP)، آنتی‌ژن فاکتور فون ویلبراند، فیبرینوژن، پروتئین واکنشیCRP)C)، هموسیستئین واسیداوریک ونرخ تصفیه‌ی گلومرولی، تعداد لکوسیت‌، امتیاز کلسیم سرخ رگ کرونر(CAC)، ضخامت انتیما ـ مدیای کاروتید، وجود بیماری سرخ رگ محیطی، و سرعت موج نبض مورد ارزیابی قرارگرفتند. فقط نیمی از شرکت کنندگان ازنظر CAC و CRP مورد ارزیابی قرارگرفتند.
 بعد ازکنترل ازنظر FRS، تنها مارکرهای با نسبت تصادفی بالاتر از 2 برای وقوع10‌ساله‌ی CHD عبارت بودند از CAC و NT-proBNP. وقتی هر یک ازمارکرها به FRS افزوده شد، شاخص واضح طبقه‌بندی مجدد(NRI)ـ  نسبت افرادی که احتمال طبقه‌یی آنها در دسته‌های استاندارد پائین، متوسط و پرخطر تغییر می‌یافت ـ  درمورد امتیاز CAC و NT-proBNP  بالاتر بود. تمام مارکرهای باقیمانده‌ دارای امتیاز NRI کمتر از 3٪ بودند. درمیان بیماران با احتمال متوسط فرامینگهام، NRI برای CAC برابر 39٪ و برای NT-ProBNP برابر 33٪ بود.

Ann Intern Med 2012 Mar 20;156:468